استیون اسپیلبرگ: خیلی به گذشته نگاه نمی‌کنم

روزنامه اعتماد: وقتی سوالم را می‌پرسیدم استیون اسپیلبرگ ٧١ساله عینکش را روی صورتش میزان کرد. روی شقیقه‌هایم چند قطره عرق نشسته بود. در سالن کوچک کنفرانس استودیوی یونیورسال روبه‌روی همدیگر نشسته بودیم. با سیگاری خاموش بازی می‌کرد (این روز‌ها فقط سیگار را توی دستش نگه می‌دارد)

و درباره استقبالی که در روز‌های گذشته از فیلم علمی-تخیلی جدیدش، «بازیکن یک آماده» در جشنواره فیلم جنوب از جنوب‌غربی (South by the Southwest Film Festival) شده است، صحبت کرد. مخاطبان سینما معتقدند این فیلم پرهزینه بازگشتی به شکوه «پارک ژوراسیک» و «ای. تی. موجود فرازمینی» است.

استیون اسپیلبرگ با لبخند گفت: «آه، خدای من، چه شبی بود. احساس می‌کردم دوباره ١٠ ساله شده‌ام!».

اما به هیچ‌وجه نمی‌شد از آن پرسش مایوس‌کننده دست بکشم: آیا مجبور بود ثابت کند استعدادش را از دست نداده است؟ اگر مردم پس از دیدن «بازیکن یک آماده» بگویند استیون اسپیلبرگ با جادوی قدیمش بازگشته است یعنی آن‌ها بر این باورند که او استعدادش را مدتی از دست داده بود. از طرفی چند ساخته آخر او- از جمله «غول مهربان بزرگ» و «ایندیانا جونز و قلمرو جمجمه بلورین» که از آن‌ها با عبارت «سرگرم‌کننده» یاد کرده بود، خیلی هم سرگرم‌کننده نبودند.

اسپیلبرگ با لحنی آرام پاسخم را داد: «آنقدر در زندگی شخصی و زندگی حرفه‌ای سرم شلوغ است که دیگر وقت فکر کردن به موفقیت و شکست را ندارم. من همیشه با سرعت تمام به جلو پیش می‌روم و خیلی به گذشته نگاه نمی‌کنم. به همین خاطر است که پس از اینکه فیلمی را ساختم به سینما نمی‌روم تا آن را ببینم. گاهی سال‌ها می‌گذرد و جرات می‌کنم فیلمی را دوباره می‌بینم و گاهی در این جور مواقع بعد از گذشت پنج دقیقه پخش فیلم را قطع می‌کنم.» از پنجره بیرون را نگاه کرد.

«تصویری هولناک در ذهنم نقش بسته که من را تسخیر کرده است؛ تصویر گلوریا سوانسون که در اتاق نشیمن خانه‌اش نشسته و روز‌های پرشکوهش را مرور می‌کند.» اسپیلبرگ به فیلم نوآر «سانست بلوار» ساخته بیلی وایلدر اشاره می‌کرد. «و همیشه به خودم گفته‌ام: هرگز زمان را به یادآوری و مرور خاطرات گذشته پر از دلتنگی نخواهم گذراند.» در غیر این صورت او فیلمی می‌ساخت که در آن به مرور خاطرات گذشته پر از دلتنگی پرداخته بود.