تاوانی که برای برانکو تبدیل به فرصت شد

خبرآنلاین: وقتی برانکو ایوانکوویچ شب قبل از بازی رفت پرسپولیس در مرحله نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان مقابل السد، ترکیب تیمش را اعلام کرد، خودش هم خوب می‌دانست به جز مردم ایران و طرفداران تیم، حریف هم خوب می‌دانست او غیر از یازده بازیکنی که برای حضور در زمین انتخاب کرد مهره دیگری نداشت که به کار بگیرد.

حسین ماهینی چند روز قبل از این بازی رباط صلیبی پاره کرد، محمد انصاری و کمال کامیابی‌نیا هم به دلیل محرومیت بازی را از دست داده بودند.

برانکو انقدر با فقر بازیکن روبرو بود که از سیامک نعمتی در پست دفاع راست استفاده کرد و به آدام همتی که تنها تجربه فوتبالی‌اش چند دقیقه بازی و گل زدن مقابل سپیدرود بود، در خط هافبک بازی داد. این گوشه‌ای از روزهای سختی بود که برانکو پشت سر گذاشت و تیم را به نایب قهرمانی آسیا رساند.

بعد از کسب دومین قهرمانی در لیگ‌برتر با پرسپولیس، دست‌های برانکو شاید هیچوقت سرد نشدند، اما خیلی خالی شدند. از کوچ ستاره‌ای مثل سروش رفیعی تا بسته شدن پنجره‌های نقل و انتقالاتی. نیمه‌نهایی فصل قبل لیگ قهرمانان آسیا و به دنبال آن جدا شدن بازیکن‌هایی مثل فرشاد احمدزاده، وحید امیری، محسن مسلمان و البته زودتر از همه مهدی طارمی باعث شد سرمربی پرسپولیس در اکثر بازی‌ها به سختی یازده بازیکن اصلی خودش را انتخاب کند.

اگر تا قبل از صعود پرسپولیس به یک چهارم نهایی این فصل دست برانکو برای انتخاب یازده بازیکن اصلی بسته بود، بعد از صعود به نیمه‌نهایی او حتی نیمکتی خالی از بازیکن باتجربه را پشت سر خودش می‌دید.

سکانس آخر و بازی مقابل کاشیما در تهران. بازی دادن به آدام همتی جوان در ترکیب اصلی خودش اتفاقی بود که خیلی‌ها سال گذشته حتی به آن فکر هم نمی‌کردند. کار از یک جا به بعد برای پرسپولیس و سرمربی‌اش شبیه داستان‌های تخیلی پیش رفت. وقتی محمد انصاری لنگ‌لنگان از زمین بیرون آمد و برانکو مجبور شد تا به احسان علوان‌زاده بازی دهد. به این اسم‌ها خیلی باید دقت کرد. بازیکنانی که در فینال آسیا برای رساندن پرسپولیس به قهرمانی کار خیلی سختی داشتند.

خالی شدن دست‌ها و از بین رفتن همه چاره‌ها برای انتخاب یک ترکیب مطمئن حاصل راه دیگری بود که برانکو ایوانکوویچ برای شیوه کاری خودش انتخاب کرد. شاید با گفتن این جمله خیلی‌ها یاد روزی بیافتند که او با بازگشت مهدی طارمی و رامین رضاییان از ترکیه موافقت کرد، اما برانکو بدون شک نمونه بارز مربی است که همیشه در صورت لزوم روبروی بازیکنش ایستاده و به نوعی دشمن بازیکن‌سالاری بوده. او حتی با طارمی و رضاییان برخوردی کرد که آنها مطمئن باشند تا روزی که برانکو سرمربی پرسپولیس باشد جایی در ترکیب قرمزها ندارند.

رضاییان اولین بازیکنی بود که برانکو روبرویش ایستاد. سرمربی پرسپولیس تحت هر شرایطی از حسین ماهینی فیکس استفاده کرد، از صادق محرمی دفاع راستی ساخت که خیلی‌ها حالا حسرت نبودنش را می‌خورند، اما بعد از حواشی به وجود آمده هیچوقت مثل قبل به رامین نگاه نکرد. این شروع راهی بود که پروفسور انتخاب کرد. راهی که شاید خودش هم فکر نمی‌کرد روزی او را مجبور کند تا از سیامک نعمتی به عنوان دفاع راست استفاده کند.

محسن مسلمان نمونه بارز بعدی بود. برانکو در طول دوران حضورش در پرسپولیس رابطه پر فراز و نشیبی با محسن داشت. هرچقدر مهندس خط هافبک پرسپولیس در قهرمانی‌ها و موفقیت‌های این تیم تاثیرگذار بود، برانکو هم در احیای او نقش پررنگی داشت. مسلمان فوتبال بازی می‌کرد و هر از چندگاهی هم پا روی خط قرمزهای برانکو می‌گذاشت.

فشار هواداران هم در مقاطعی از زمان باعث نشد برانکو به مسلمان مثل قبل نگاه کند. اضافه شدن بشار رسن و بازی گرفتن از بازیکن مورد علاقه‌اش یعنی محسن ربیع‌خواه به سرمربی پرسپولیس این فرصت را داد تا کمی راحت‌تر مسلمان را کنار بگذارد. هرچند او همیشه از این گفته که مشکلی با هافبک تیمش نداشته. اما شاید این فقط در کلام باشد، چراکه روزهای سخت بی بازیکنی هم برانکو را مجاب به نگه داشتن او نکرد.

از فرشاد احمدزاده شاید بتوان به عنوان نمونه دیگر یاد کرد. احمدزاده در حالیکه بارها خودش اعلام کرده بود تیم را در چنین شرایطی نباید تنها گذاشت، راهی فوتبال لهستان شد. هیچکس اما به خاطر ندارد برانکو برای ماندن او یا کسی مثل وحید امیری اصرار کرده باشد. او به شخصه بارها درباره نیازش به بازیکنی مثل وحید و فرشاد اشاره کرد، اما روی اصولش پا نگذاشت. چراکه اعتقاد داشت هرکس دلش با تیم نیست باید راه رفتنی را طی کند.

ایستادن جلوی بازیکنانی که شاید ناخواسته اما به هر حال گاهی اوقات خدشه‌ای به کار گروهی و اتحاد تیمی برانکو وارد کردند، تاوان سنگینی برای سرمربی قرمزها داشت. تاوانی که شاید هر سرمربی دیگری اگر اسیر آن می‌شد، تیمی که در اختیار داشت هیچوقت نمی‌توانست با وضعیتی که پرسپولیس برانکو داشت به نایب‌قهرمانی آسیا برسد. البته که شاید هیچ مربی دیگری هم غیر از برانکو نمی‌توانست بازیکن‌سالاری را از تیم دور کند.