حسن روحانی همچنان در مسیر «امید درمانی»

دکتر صلاح الدین هرسنی در در روزنامه همدلی نوشت:‬ هنگامی که محمود احمدی نژاد به مدت دو دوره سکان‌دار هدایت قوه مجریه در پاستور بود، این تصور و پندار در باره‌اش قوت می‌گرفت که رویکرد‌های او در گردش امورات سیاسی و اجتماعی ایران پوپولیستی است و او جز قاعده پوپولیسم یا همان دوپینگ سیاسی رفتار دیگری را در سپهر سیاست ایران نمی‌شناسد.

البته اینگونه القاب و اتهامات تا میزانی قرین واقعیت و حقیقت بود، چرا که احمدی‌نژاد با قرار گرفتن در مسیر‌هایی چون: قطبی کردن جامعه به خودی و غیر خودی، خیابانی کردن امر سیاست، اصل بیعت و مشورت‌ناپذیری و سرانجام دولتی کردن اقتصاد و همچنین پول‌پاشی‌های خارج از قاعده و برنامه بنا نداشت از مسیری که در آن قرار داشت خارج شود. حتی بسیاری را باور بر آن بود که رفتار‌های پوپولیستی و آنارشیستی را توامان به انجام می‌رساند. دو دور فعالیت‌ها و تصمیم‌گیری و البته تصمیم‌سازی‌های او در پاستور غالبا اینگونه گذشت.

اما با ائتلافی که از سوی میانه‌رو‌ها و اصلاح‌طلبان برای خارج کردن دولت از چنگ اصول‌گرایان صورت گرفت، فرصتی به وجود آورد تا حسن روحانی سکان‌دار هدایت قوه مجریه در پاستور شود، با این هدف که دیگر داستان آن بی‌رسمی‌ها تکرار نشود.

به واقع با پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲ باور همگان بر این بود که پایگاه اجتماعی دولت تدبیر و امید به گونه‌ای است که به حسن روحانی اجازه رفتار‌های پوپولیستی و عوام‌فریبی را نمی‌دهد. اما این تصور قبل از آنکه تصویر واقعیت باشد، بیشتر ترجمان احساس بود و بر خلاف انتظارات حسن روحانی همچون سلف خود در مسیر پوپولیسم قرار گرفت.

در حال حاضر پوپولیسمی را هم که روحانی عهده‌دار تکرار آن است، در بطن خود لایه‌هایی چون گفتاردرمانی و امیددرمانی را به همراه دارد. در حقیقت گفتاردرمانی و امیددرمانی روی دیگر سکه پوپولیسم است و روحانی با قاعده این بازی آن هم در سخن با افکار عمومی به خوبی آگاه است.

با نشانه‌شناسی و تحلیل محتوا از افق سخنان دیروز روحانی در جمع مردم شیروان در استان خراسان شمالی، این نکته روشن می‌شود که او همچنان پوپولیسم یا همان امیددرمانی مورد نظر اعضای کابینه و مجلسیان را پشتوانه نظری و عملی محاجات خود کرده است و قرار نیست از تکرار این دست از رفتار‌ها عقب‌نشینی کند.

اتکا به آمار‌های غلط، تظاهر به آرامش در سپهر سیاست ایران، کتمان‌سازی واقعیت‌های معیشتی مردم، ایجاد امید‌های کاذب،گره زدن همه مشکلات به تحریم‌ها و پناه گرفتن در زیر چتر نظریه‌های پوسیده و نخ‌نمای دایی‌جان ناپلئونی، همگی اتکای روحانی به پوپولیسم را در جمع مردم شیروان به نمایش می‌گذارند. در شرایط حاضر و با توجه به ظهور و بروز نشانگان ناکارآمدی دولت روحانی در گشایش‌های اقتصادی، به نظر نمی‌رسد که اتخاذ چنین رفتار‌ها و روش‌هایی موثر واقع شود.

به واقع اتکا و اصرار روحانی به امیددرمانی نه تنها کمکی به شرایط موجود نمی‌کند، چه بسا دولت او را با اتهام‌هایی مواجه می‌سازد که دولت قبل از او به آن دچار بود و البته تا هنگامی که این گونه رفتار‌ها تکرار می‌شود هیچ نیازی به دشمنی دشمنانی چون بولتون، پمپئو، بن سلمان، بن زاید و نتانیاهو نیست.