سلیمی: برای تالاخادزه خوشحالم و برای رضازاده ناراحت

ورزش سه: وقتی لاشا تالاخادزه بدون رقیب وزنه ۲۶۴ کیلوگرمی را بالای سر برد و رکورددار جهان در هر ۳ حرکت شد، جای خالی بهداد سلیمی را روی تخته احساس کردیم.

بهداد که چند سالی در دسته فوق سنگین قدرت نمایی می کرد، یک سالی است که خودش را بازنشسته کرده و حالا در کلاس مربیگری در مجارستان شرکت می کند.

با اینکه پست دیروز اینستاگرامی سلیمی از نظر برخی‌ها کنایه به حسین رضازاده بود، او هم از شکسته شدن رکورد رضازاده ابراز ناراحتی می‌کند. بهداد به درخواست ها برای بازگشتش به تخته و رقابت با تالاخادزه جواب منفی می دهد و از وضعیت این روزهای وزنه برداری هم خیلی راضی نیست.

به بهانه اتفاقات روزهای اخیر، برگزاری مسابقات جهانی وزنه برداری و شکسته شدن رکورد حسین رضازاده دقایقی با بهداد سلیمی همکلام شدیم. در ادامه مشروح صحبت های رکورددار سابق دسته فوق سنگین وزنه برداری جهان را می خوانید.

جهانی وزنه برداری را از روی موبایل دیدم

من در مجارستان هستم و برای گذراندن کلاس مربیگری به اینجا آمدم. مسابقات وزنه برداری قهرمانی جهان را هم دنبال می کردم. کسی هم پیش من نبود و تنها از روی گوشی موبایل سعی می کردم همه مسابقات را پیگیری کنم.

چیزهایی که اینجا یاد می‌گیرم، 2 بخش است؛ تئوری و عملی. در بخش تئوری یکسری اطلاعات آموزش داده می شود؛ مثل علم تمرین،‌ فیزیولوژی و...در بخش عملی هم ما اینجا 2 استاد خیلی خوب وزنه برداری داریم.

درباره نحوه و زمان‌بندی تمرینات صحبت می‌کنند. فعلا در حال آموزش هستیم و اکثر اوقات روز را در کلاس سپری می‌کنم.

برای رضازاده ناراحتم، برای تالاخادزه خوشحال!

درباره پست اینستاگرامی ام بعد از قهرمانی و رکوردشکنی تالاخادزه باید بگویم که ما جدا از رقابتی که با هم داشتیم، رفیق هم هستیم. من به عنوان یک دوست به تالاخادزه تبریک گفتم.

وزنه هایی که او زد، بسیار ارزشمند بود. 220 یکضرب، 264 دوضرب و مجموع 484 کیلوگرم را تا به حال هیچ کسی نتوانسته آن را ثبت کند و حتی به آن نزدیک شود. به هر حال هر کسی دوست دارد رکورددار از کشور خودش باشد. این باعث غرور ماست.

به هر حال این رکورد تا دیروز دست حاج حسین رضازاده بوده ولی امروز دست تالاخادزه است و مردم گرجستان هم به او افتخار می کنند.

از این وجه برای هر ایرانی می تواند ناراحت کننده باشد که رکورد از یک ایرانی گرفته شده، اما از سمت دیگر به عنوان کسی که سال ها وزنه برداری کردم، می توانم احساس کنم که چقدر اضافه یک کیلو هم به وزنه ها چقدر سخت است. به همین خاطر به او تبریک گفتم.

تالاخادزه یکی از نوابغ تاریخ وزنه برداری است

من و تالاخادزه ارتباط خیلی خوب و دوستانه ای داریم. از نظر من هم او یکی از نابغه های تاریخ وزنه برداری است. حداقل در این 4 سال اخیر وزنه برداری بوده که تمام وزنه هایی که انتخاب کرده را زده و به قول ما وزنه بردارها، ورزشکار 6 حرکتی است؛ یعنی روی تمام 6 حرکت خودش تمرکز می کند.

بی تعارف باید بگوییم تالاخادزه قهرمان بزرگی است. به هر حال رسیدن به این رکوردها، تداوم این آمادگی و تداوم این مدال ها کار بسیار سختی است که این نشان دهنده بزرگی این ورزشکار است.

رکورد تالاخادزه شکسته می شود؛ مثل رضازاده

هیچ وقت نمی توان یک ورزشکار ابرقهرمان یا دست نیافتنی است. تجربه نشان داده در طول تاریخ همه رکوردها زده می شود. مطمئنا 5 سال یا 10 سال دیگر، این رکوردها هم قطعا جابجا و شکسته می شود.

زمانی که حسین رضازاده وزنه 263.5 کیلویی را زد، خیلی ها می گفتند دیگر این اتفاق تکرار نمی شود، اما بعد از 10، 15 سال دیدیم که این اتفاق رخ داد. مطمئنا درباره تالاخادزه هم همین است. با این حال ما امیدواریم نفر بعدی که این رکورد را می زند، یک ایرانی باشد.

گفتند برگرد و رکورد را پس بگیر؛ اما شدنی نیست

من یک سالی است که از وزنه برداری خداحافظی کردم و شاید هنوز در آن حال و هوا باشم و دوست داشته باشم بروم روی تخته. خیلی‌ها در این مدت به من گفتند که برگرد؛ به ویژه بعد از پست اینستاگرامی دیروز گفتند که بیا و خودت رکورد را پس بگیر، اما شدنی نیست.

چند دلیل هم برای حرف خودم دارم. بی تعارف باید بگویم رکوردهایی که زده شده، بسیار بالاست و رسیدن به آن قطعا نیاز به چند سال تمرین سخت دارد. در ضمن اینکه هر ورزشکاری که خداحافظی می کند و از دوران آمادگی دور می شود، دیگر خیلی سخت می تواند برگردد.

در آخر هم اینکه من یک مصدومیت خیلی سخت را پشت سر گذاشتم؛ مصدومیتی که حتی برای حرکت کردن و راه رفتن هم مرا اذیت می کند. اگر بخواهم دوباره وزنه برداری را شروع کنم، لطمات زیادی به سلامتی من وارد می شود. در مجموع علاقه ای برای برگشتن به وزنه برداری ندارم چون دغدغه های زندگی ام نسبت به گذشته متفاوت شده است.

طبیعی است رضازاده ناراحت باشد

برای یک وزنه بردار وقتی رکورد دست خودش است، خیلی شرایط فرق می کند و حس خیلی خوبی است، اما شکسته شدن این رکورد توسط یک نفر دیگر می تواند اتفاق ناراحت کننده ای باشد. برای خود من هم این اتفاق رخ داد. وقتی تالاخادزه توانست رکورد یکضرب مرا جابجا کند، ناراحت کننده بود.

برای رضازاده نیز قطعا همین است. ناراحت کننده‌تر از همه درباره رکوردشکنی‌های اخیر این است که این رکوردها به دست یک ایرانی شکسته می شود. رکوردها برای شکسته شدن هستند و این یک واقعیت است.

درباره حسین رضازاده شایعه زیاد ساختند

حسین رضازاده از سال 2006 ورزش را کنار گذاشته و الان 13 سال از آن اتفاق می‌گذرد. خیلی از صحبت‌هایی که درباره او می شود، شایعه است. من دوست ندارم خیلی وارد این بحث شوم، اما بازهم می گویم معمولا صحبت هایی که درباره او و اتفاقات گذشته می شود، شایعه است.

در غیاب من و سعید، فشار روی داودی زیاد بود

در سنگین وزن همیشه وزنه برداری ایران مدعی بوده و پشتوانه داشته است. در جوانان ما علی داوودی را داریم که برای این رده سنی وزنه‌های خوبی را می زند، اما من حس می‌کنم چون هم من کنار رفتم و هم سعید علی‌حسینی به این مسابقات نرسید، توقعات از این جوان بالا رفته است.

نباید یادمان برود که علی داوودی 19 ساله است و خیلی جا برای کار کردن و پیشرفت دارد. تا الان خیلی خوب پیشرفت کرده و نباید فشار را روی او زیاد کنیم. البته من معتقدم علی داوودی در همین مسابقه می توانست حداقل یک مدال در یکضرب، دوضرب یا مجموع بگیرد، اما به خاطر برخی اشتباهات تاکتیکی که خودش هم در آن‌ها مقصر نبود، این اتفاق رخ داد.

نباید این بچه را سرخورده کرد. باید بیشتر روی او کار کرد تا بتواند راه موفقیت را به خوبی پیش ببرد. در نوجوانان هم علیرضا یوسفی را داریم که توانسته در مسابقات نوجوانان جهان قهرمان شود و هم در جوانان جهان با وجود سن کم خود برنز گرفته است.

این ها پشتوانه های وزنه برداری هستند و نباید رها شوند. برنامه ریزی دقیق و منسجمی می خواهیم تا آن ها به مدال های با ارزشی در آینده برسند.

کار کردن با کیانوش قلق خاصی دارد

آن هایی که با کیانوش رستمی کار و زندگی کردند، می‌دانند کار کردن با او یک قلقی دارد چون او یکسری روحیات و عواطف خاص خودش را دارد. البته درباره سیاست های کلی و اینکه آیا خوب است راهی که تا الان وجود داشته، ادامه پیدا کند یا خیر، من ورود نمی کنم چون من نه تصمیم گیرنده هستم و نه حرفم تاثیرگذار است.

درباره مسابقات جهانی امسال می توانم بگویم عواملی دست به دست هم داد تا کیانوش نتواند موفق باشد. از همه مهمتر وقفه‌ای بود که در مسابقات به وجود آمد و باعث سرد شدن بدن کیانوش شد. وقتی هم که یک ورزشکار بدنش سرد شود و از نظر روحی به هم بریزد، خیلی سخت است که در آن فاصله کوتاه دوباره برگردد و وزنه بزند.

البته یکسری اشتباه هم در مسائل فنی مثل نوع وزنه گرفتن و نحوه جلو بردن مسابقه بود که می شد بهتر برنامه ریزی شود. اینکه مثلا با حرکت اول او می توانست وارد جدول شود و بعد از آن سراغ مدال های خوشرنگ تر برود.

رستمی تنها شانس ایران برای مدال المپیک است

من با کیانوش صحبت کردم. او حق داشت و می گفت فرد باتجربه ای به جز برادرش کنارش نبود که بتواند با او صحبت کند و جدول را برایش بخواند. قطعا اگر یک فرد باتجربه کنارش بود، این اتفاقات رخ نمی داد.

درست است که کیانوش رستمی در 3 سال اخیر در تمامی مسابقات ناموفق بوده،‌اما نباید با او اینطور برخورد شود چون برای کیانوش میلیاردها تومان هزینه شد تا به اینجا رسیده است. وقتی چنین سرمایه ای داریم نباید او را رها و یا اسیر یکسری سیاست های غلط بکنیم.

اینکه بخواهیم او را بسوزانیم و روی فرد دیگری سرمایه گذاری کنیم، درست نیست. اگر روی همین کیانوش سرمایه گذاری کنیم، می توانیم در همین المپیک توکیو هم برای او مدال خوشرنگی متصور شویم. سهراب به خاطر مصدومیت کتفش هنوز آمدن یا نیامدنش مشخص نیست.

از سوی دیگر با توجه به تیمی که امسال در جهانی داشتیم و فقط در اوزان غیرالمپیکی مدال گرفتیم، عملا تنها شانس ایران برای گرفتن مدال در المپیک کیانوش رستمی است.