رستگاری با طعم خشونت در ۳۳۳ طبقه

برترین‌ها - زهرا فکرانه: پلتفرم، پر شده از گوشت و شیرینی و حلزون، صرفا برای سیر شدن با منوی دلخواه شما در 333 طبقه!

عجیب ترین سلول‌های عمودی که در سفره آن هر آن چیزی که خوشمزه و بابت دلخواه شما است گذاشته می شود اما بعد از طبقه 150، با گوشتی که از تن هم سلولی‌تان نه از روی اجبار، بلکه غریزی و با کمال میل سیر خواهید شد!

البته این درنده‌خویی انسان از روی شکمِ پر نیست، صرفا به این دلیل است که ته مانده غذای بالایی‌ها بعد از طبقه84، تمام می‌شود. تمام آن چیزی که خوشمزه بود و می توانست آرزو شما را برآورده کند.

هریک از زندانی‌ها که زندانی نیستند بلکه با پای خودشان به یک زندانِ عمودی پا گذاشته‌اند، موظف هستند فقط در چند دقیقه که به آنها اجازه داده می‌شود آن چیزی که می‌خواهند را بخورند، و صرفا در همان لحظه برای سیر شدن!

کسی نمی‌تواند سیبی در جیب بگذارد یا از ته مانده گوشت‌های ماهی پیش خود نگهدارد، درآن بندهای بتونی مجازاتِ طمع برای بیشتر سیر ماندن، فریز یا کباب شدن در کمترین وقت است. بنابراین اگر هم‌بَندی‌تان هم تکه نانی در جیب گذاشت، باید هرچه زودتر آنرا از جیب او درآورید و به پایین پرت کنید. در غیر این صورت، بند به شدید ترین حالت ممکن سرد یا گرم خواهد شد.

چیزی وجود دارد که میداند شما در بند چه کاری انجام میدهید. همه چیز زیر نظر و در حال کنترل شدن است با این که دوربینی وجود ندارد، و نه حتی برق درست و حسابی!

ساکنین بندها که اوضاع هولناک‌تری از آنچه می‌بینیم دارند، هرماه بند عوض خواهند کرد و بنا به شانس، ممکن است در طبقه 6 از خواب بیدار شوند یا طبقه 200! (که این به خوبی می‌تواند نشان‌گرسقوط طبقاتی مردم یا بی‌اختیاری شهروندان در نگهداری و انتخاب طبقه اجتماعی باشد)

طبقه 6 یعنی بهترین غذاهای ممکن برای زنده ماندن اما پسمانده غذاهایی که از آنها باقی مانده می رسد به طبقات دیگر... از 7 تا طبقه333!

هرچه طبقات بالا تر کمتر بخورند، غذای بیشتری به طبقه‌های پایین‌تر خواهد رسید.

از این جهت وضعیت غذای پسماندی که به طبقه84 می‌رسد، به طبع بهتر از 300 خواهد بود.

در این بین، آنچه بیننده را درگیر می‌کند شباهت و تطابق آنچه در مانیتور می‌بیند با وضعیت کوچه و خیابان است؛ البته که بند و هم بندی به شکل واضح وجود ندارد اما نوع و میزان کیفت خریدی که هر شهروند می تواند داشته باشد، بیانگر وجود فاصله طبقاتی است که عمق آن شاید بیشتر از فاصله هر بند با یک بند دیگر در« پلتفرم» باشد.

همچنین با به کار بردن برخی نمادها مانند «همبستگی» «پیامی برای طبقات بعد از 55» این تطابق برای مخاطب ملموس‌تر می‌شود.

چنانچه بندهای نشان داده شده، به زندگی قشر مرفه «در طبقات اولیه» و قشر ضعیف بی‌شباهت نیست، رفتار کاراکترها هم تحلیل این فیلم را آسان‌تر می‌کند.

از سوی دیگر می‌توان اشاره کرد که نظام حاکم بر فیلم چیزی شبیه اصول کاپیتالیسم است که کار سخت را تنها راه رسیدن به پاداش می‌داند. افراد ساکن در بندها، شبیه جوانانی که برای خرید آرزوهای خود (مانند ماشین، خانه و...) پول جمع می‌کنند، فکر و رفتار می‌کنند اما نمی‌توانند از آن استفاده کنند؛ حتی طبقات زیر 10 که غذای خوبی به آنها می‌رسد.

در نیمه پایانی فیلم، با مردی مواجه می‌شویم که قصد شورش علیه مدیریت و نظام حاکم بر بندها را دارد. در این نقطه هرآنچه از کشتار و بی‌رحمی‌هایی که در دقایق اولیه دیده شده، معنی پیدا می‌کند.

اینجاست که هدف از دیدن فیلم برای مخاطب خوشایند می‌شود.

او (گورنگ) از هم‌سلولی خود که قصد فرار دارد برای تقسیم عادلانه غذا بین طبقات، همراه می‌شود و غذای طبقات اولیه را با مبارزه در چنگ خود نگه‌میدارد تا بتواند برای بعد از طبقه100، کمی غذا ببرد اما این آروزی آرمانی او، با کشته شدنشان در طبقه 300 از بین می‌رود و پیام آرمانی آنها از بین می‌رود...

به دنیا آمدن و از دنیا رفتن؟ یا ظلم نظامِ بند؟!

در نگاهی دیگر، می‌توان اینطور برداشت کرد که ورود و خروج در آن کمپ، شبیه به دنیا آمدن و مردن در زندگی حقیقی می‌باشد. به این صورت که ما انتخاب نمی‌کنیم در کدام قشر و طبقه به دنیا بیاییم اما با رفتارهایی که داریم نسبت به دیگر شهروندان مسئولیت پذیر باشیم.

اما برخی می‌گویند این فیلم ارتباط چندانی با فوت و تولد ندارد، بلکه به نظام‌های سیاسی مربوط می‌شود که چگونه افراد را بدون دیده شدن استعداد و توانایی‌ها دسته‌بندی می‌کند و صرفا به دلیل انباشت سرمایه، می‌توانند برای زندگی خود تصمیم بگیرند.