خوشگذرانی متفاوت زنان در غزه

فرارو: در طول شب‌های گرم تابستان و در سواحل نوار غزه، زنان هر روز عصر گرد هم می‌آیند تا در حالی که قلیان می‌کشند، ورق بازی کنند، ورزش کنند، یا فقط با هم صحبت کنند. این راهی برای فرار از فشار‌های روزمره زندگی در یک منطقه جغرافیایی خسته از جنگ و فقر است.

یسری حمیدات، ۴۳ ساله، در حالی که عصر با دوستش نوال یسرا، ۶۶ ساله، در یک کافه در ساحل شهر غزه نشسته بود، گفت: ما منتظر غروب خورشید هستیم تا به دریا برویم... در حال بازی هستیم. ورق بازی راه من برای فکر نکردن به فشار زندگی است.

این زن که کارمند تشکیلات خودگردان ملی فلسطین است، توضیح می‌دهد: زنان برای فرار از مشکلات زندگی خانه را ترک می‌کنند و به دنبال این هستند که تا زمانی که ممکن است بیرون بمانند. 

یسرا هم درحالی که قلیان می‌کشد گفت: من ساعت دو یا سه نیمه شب به خانه می‌روم... زنان بیشتر از مردان سعی می‌کنند بر شرایط غلبه کنند. 

خنده شرکت کنندگان در بازی پس از اینکه نوال راند را به نفع تیمش که همسرش نیز در آن حضور دارد، قطعی کرد، بلند می‌شود.

یسری حمیدات اشاره می‌کند که کارت‌های بازی توزیع می‌شود، سپس ادامه می‌دهد: در غزه هیچ گزینه‌ای وجود ندارد، بنابراین من هر روز برای بازی با دوستان می‌آیم. این تنها سرگرمی است که می‌توانم انجام دهم.

۲.۳ میلیون نفر در نوار غزه در میان محاصره هوایی، زمینی و دریایی که توسط اسرائیل از سال ۲۰۰۷ و پس از به دست گرفتن کنترل نوار غزه توسط حماس اعمال شده است، زندگی می‌کنند. در حالی که گذرگاه رفح در مرز مصر به طور نامنظم باز می‌شود و فلسطینی‌ها برای استفاده از آن نیاز به مجوز و مبالغ هنگفتی دارند.

در کافه دیگری در شمال غربی شهر غزه، ام سعید که با دوست و دو خواهرش نشسته است، می‌گوید: ما در تلاش هستیم تا با بیرون رفتن و تبادل نگرانی بر فشار غلبه کنیم. کشور مرده است، مردم می‌خندند، اما از نظر روانی نابود شده‌اند.

این زن خانه‌دار توضیح می‌دهد که حداقل چهار دلار در روز برای قهوه و قلیان خرج می‌کند.

برای برخی دیگر، این هزینه نوعی تجمل محسوب می‌شود که در آن بیش از دو سوم جمعیت از فقر رنج می‌برند در حالی که نرخ بیکاری از ۴۷ درصد فراتر رفته است.

برای فاتن عبدالرحمن، که با دختران و همسایه‌هایش مقابل خانه‌اش در اردوگاه آوارگان الشاطی مشرف به ساحل شهر غزه نشسته است، هزینه‌های خروج از خانه فراتر از توان است. 

مادر پنج دختر و دو پسر توضیح می‌دهد که خانواده‌اش به کمک‌های وزارت امور اجتماعی برای خانواده‌های فقیر متکی هستند.

وی افزود: بیشتر زنان کمپ درب منازل خود تجمع می‌کنند، زیرا به دلیل شرایط سخت اقتصادی، قیمت تفریح ​​نداریم.

این زن از بحران برق در نوار غزه گلایه می‌کند و با اشاره به اینکه مجبور است از میهمانان خود بیرون از خانه پذیرایی کند، می‌گوید: گرما در خانه غیرقابل تحمل است. ما در ساحل می‌خوابیم و با مهمانان آنجا می‌نشینیم. 

اسرائیل تنها نیروگاه برق غزه را در سال ۲۰۰۶ تخریب کرد. از آن زمان، ساکنان نوار غزه از بحران شدید برق رنج می‌برند و قطعی برق به بیش از ۱۲ ساعت در روز رسیده است.

در پنجم ماه جاری، اسرائیل عملیات نظامی خونینی را با هدف قرار دادن جنبش جهاد اسلامی در نوار غزه آغاز کرد که بر اساس آمار فلسطینیان، دست کم ۴۹ فلسطینی از جمله کودکان را کشتند.

ام جبر ابو عاصی، ۴۳ ساله، تصمیم گرفت عصر خود را با دوستانش در یک پارک عمومی در غرب شهر غزه بگذراند، مملو از ده‌ها نفر که بیشتر آن‌ها زن و کودک بودند.

او می‌گوید: اینجا روی صندلی نشستن (۰.۳۰ دلار) هزینه دارد، اگر به دریا برویم، باید بیشتر بپردازم.

این زن در حالی که روی میز جلوی خود مقداری از پخت و پز‌هایی را که در خانه تهیه کرده بود گذاشت، ادامه می‌دهد: بیرون رفتن از خانه باعث می‌شود احساس کنیم انسان هستیم.

ابو عاصی کتمان نمی‌کند که در یک جامعه محافظه کار به دلیل بازگشت به خانه بعد از نیمه شب مورد انتقاد قرار گرفته است، اما می‌گوید: این انتقاد‌ها برایم مهم نیست، بدون ترس با دخترم پیاده می‌روم، خیابان‌ها شلوغ است... پلیس همه جا حضور دارد.

برای برخی از زنان، انجام انواع ورزش‌ها، از جمله اسب سواری، گزینه خوبی برای سرگرمی در شب در یک باشگاه ورزشی خانوادگی در جنوب غربی شهر غزه است.

یکی از آن‌ها منه کحیل (۲۲ ساله) است که در حین غذا دادن به اسب خود می‌گوید: من بیشتر وقتم را عصر‌ها اینجا می‌گذرانم، از ترس گلوله باران یا موشک می‌ترسم به تنهایی در مکان‌های عمومی بیرون بروم. 

اگرچه این زن جوان حدود ده سال است که اسب سواری می‌کند، اما اعتراف می‌کند که در جامعه محافظه کار غزه مورد انتقاد قرار گرفته است.

او در حالی که زین اسب خاکستری‌اش را در دست دارد توضیح می‌دهد: وقتی سوار بر اسب بر دریا بیرون می‌روم، به خاطر روسری نداشتن انتقادات زیادی به من وارد می‌شود.

سپس می‌افزاید: حتی یک اسب هم نیاز به هواخوری دارد.

بیرون از باشگاه سوارکاری، میرفت الغلاینی، ۴۱ ساله، پیکل‌بال بازی می‌کند، می‌گوید: به عنوان زن، ما دوست داریم شاد باشیم و من دوست دارم به همه چیزهای جدید برسم. صبح کار می‌کنم و عصر ورزش می‌کنم، از خانه بیرون می‌روم تا به جایی بروم که نور و مردم باشد.