پوتین به این شکست چگونه پاسخ می‌دهد؟
پوتین تا این لحظه حداقل به طور جدی در معرض تهدید نیست، اما اگر او احساس تهدید و خطر کند مسلماً ما را به حوزه خطرناک تری می برد.
خبرآنلاین: «مارک گالوتی» کارشناس مسائل امنیتی معاصر در روسیه در مقاله ای برای نشریه اسپکتیتور نوشت: روسیه با سرعت در امتداد جبهه خارکیف عقب‌نشینی می‌کند. تصاویر تلویزیونی از مردم محلی در حال استقبال از نیروهای اوکراینی و گزارش های شاهدان عینی در محل وجود دارد - اما هیچ کدام از آن ها به رسانه دولتی روسیه راه پیدا نکرده است. از آنجایی که کرملین در تلاش برای یافتن راهی برای برگرداندن ورق است، این مساله نه تنها بر اعتبار عمومی آن بلکه بر وحدت نخبگان نیز تأثیر می گذارد.
رسانه‌های رسمی یا در تلاشند تا فروپاشی خطوط روسیه را نادیده بگیرند یا به دنبال راه‌هایی برای بهانه‌گیری یا پوشش دادن به آن هستند، اما در هر صورت نامنسجم بوده و قانع کننده نیز نیست. در این روند، این مشکل کلیدی یک ماشین تبلیغاتی تحت کنترل دولت را نشان می دهد: همه چیز به خطی بستگی دارد که از بالا می آید.
کرملین نیز در آشفتگی و سراسیمگی کامل و بحران در بدترین مرحله قرار دارد. کرملین دو مشکل فوری دارد. اولین مورد این است که چگونه می توان هر نوع روایت مثبتی را بدون توسل به فاحش ترین دروغ ها ساخت. این همان معضلی بود که در هر دو جنگ چچن و در طول جنگ شوروی در افغانستان با آن مواجه شد: چگونه به اندازه کافی دروغ بگوییم، اما نه بیش از حد. هر چه شکاف بین تبلیغات و واقعیت بیشتر باشد، اجتناب از حقیقت دشوارتر است.
چالش دوم کرملین این است که چگونه نخبگان را مدیریت کند، آنهایی که بیشترین ضرر را دارند و همچنین بهترین دانش را از آنچه در حال وقوع است دارند. نشانه روزگار این است که رمضان قدیروف، فرمانده جنگ چچن، آشکارا در رسانه های اجتماعی شکایت کرده است که «وضعیت جهنمی است» و هشدار داده است که «اگر امروز یا فردا تغییری در استراتژی انجام عملیات ویژه ایجاد نشود باید به رهبری وزارت دفاع و کشور بروم تا وضعیت را برای آنها توضیح دهم.
با این حال، وقتی قدیروف اعتراف می‌کند که اوضاع بد پیش می‌رود و سعی می‌کند از هدایت تهاجم فاصله بگیرد، نشانه‌ای از فشارهای عمیق‌تر و ساختاری است. تکنوکرات‌ها مدت‌هاست که از جنگ ناراضی بوده‌اند، اما نمی‌توانند کاری برای آن انجام دهند. از آنجایی که بلندپروازان و فرصت‌طلبان نیز تمایل دارند علناً ناامیدی خود را نشان دهند، این نشان دهنده انزوای فزاینده رئیس‌جمهور است.
پوتین تا این لحظه حداقل به طور جدی در معرض تهدید نیست، اما اگر او احساس تهدید و خطر کند مسلماً ما را به حوزه خطرناک تری می برد. ممکن است او راه‌هایی برای قالب‌بندی مجدد روایت بیابد و در حالی که آن را پیروزی می‌نامد، صلح کند. اما ممکن است احساس کند که چاره‌ای جز یافتن راهی برای تشدید تنش ندارد، مبادا شکست در خارج منجر به دفاع در داخل کشور شود.
ارسال نظر