این هفت چیز را از نزدیکانتان هم پنهان نگه دارید

فرارو: در دنیای امروز که مرزهای حریم خصوصی کمرنگ‌تر شده‌اند و شبکه‌های اجتماعی ما را به اشتراک‌گذاری مداوم جزئیات زندگی تشویق می‌کنند، دانستن اینکه چه چیزهایی را خصوصی نگه داریم، اهمیت بیشتری پیدا کرده است.

به نقل از وِگ‌اوت مگزین، بر اساس علم روان‌شناسی حفظ برخی جزئیات شخصی می‌تواند به طور نامحسوسی اعتبار و اعتماد دیگران به شما را افزایش دهد. همه ما گاهی اوقات در موقعیت‌هایی قرار گرفته‌ایم که پس از گفتگویی طولانی و افشای بیش از حد اطلاعات شخصی، به جای احساس سبکی، خسته و فرسوده می‌شویم. روانشناسان برای این پدیده نامی دارند: اضافه بار افشای شخصی  (self-disclosure overload). اندکی اشتراک‌گذاری می‌تواند به ایجاد ارتباط کمک کند، اما افشای تمام و کمال جزئیات زندگی، ممکن است روابط اجتماعی را مختل کند و حتی به آن‌ها آسیب برساند. در ادامه به هفت موضوع رایج اشاره می‌شود که پنهان نگه‌داشتن آن‌ها می‌تواند به آرامی مسیر گفتگوها را به سمت اعتماد و تحسین تغییر دهد. 

۱. اهداف ناتمام و برنامه‌های آینده

اعلام پرشور اینکه «بالاخره قرار است در یک ماراتن شرکت کنم!» در لحظه احساس فوق‌العاده‌ای به فرد می‌دهد، زیرا تشویق و تحسین دیگران بلافاصله دریافت می‌شود. مغز این تمجید را به عنوان پیشرفت ثبت می‌کند، حتی اگر کفش‌های ورزشی هنوز در کمد مانده باشند. این پدیده که حس کمال زودرس (premature sense of completeness) نامیده می‌شود، توسط تیم پیتر گولویتزر در دانشگاه نیویورک در سال ۲۰۰۹ به اثبات رسید. در این تحقیق، شرکت‌کنندگانی که جاه‌طلبی‌های تغییردهنده هویت خود را علنی اعلام کردند، در مقایسه با همتایانشان که برنامه‌های خود را پنهان نگه داشتند، بسیار کمتر به آن‌ها عمل کردند. وقتی دیگران شما را در حال تمام کردن یک ماراتن می‌بینند، نه در حال پیش‌بینی آن، شهرتی برای جوهر وجودی و نه صرفاً ظاهر به دست می‌آورید. این امر نشان می‌دهد که عملگرایی و تحقق اهداف، بیش از سخن گفتن درباره آن‌ها، احترام به همراه دارد.

۲. شرح جزئیات مشکلات و سختی‌های شخصی

همه‌ی ما نیاز به فضاهای امن برای تخلیه احساسات خود داریم، اما تبدیل کردن جمع‌های گسترده‌تر به فضای تخلیه عاطفی، می‌تواند به اعتماد دیگران نسبت به شما آسیب برساند. یک نظرسنجی از دانشگاه آرکانزاس در مورد افشای بیش از حد اطلاعات نشان داد که افشای جزئیات صمیمی بدون مرزهای مشخص، اغلب به جای عمیق‌تر کردن دوستی‌ها، به آن‌ها آسیب می‌رساند. این موضوع یک پارادوکس جالب است: خویشتن‌داری، گفتگوهای عمیق‌تر و نهایی را برای همه افراد درگیر، ایمن‌تر می‌کند.

۳. خودستایی‌های پنهان در قالب گلایه‌ها

«خیلی از آماده‌سازی برای سخنرانی‌ام خسته شده‌ام.» همه‌ی ما نسخه‌های مختلفی از این جملات را شنیده‌ایم. تحقیقات نشان می‌دهد که مردم این جملات را بیشتر به عنوان گلایه‌های متکبرانه و خودپسندانه می‌خوانند تا شکایات واقعی و مشروع. آزمایش‌های دانشکده بازرگانی هاروارد، خودستایی‌کنندگانی که در قالب گلایه حرف می‌زدند را با خودستایی‌کنندگان مستقیم و صرفاً گلایه‌کنندگان مقایسه کردند؛ نتایج نشان داد که خودستایی‌کنندگان پنهان، پایین‌ترین رتبه را در صداقت و شایستگی کسب کردند. در واقع، دو ضربه منفی به احترام آن‌ها وارد شد. راه حل سکوت نیست، بلکه وضوح است. 

۴. داستان‌های محرمانه دیگران

اطلاعات خصوصی را مانند یک خمیر مایه نان در نظر بگیرید: اگر آن را بی‌محابا به اطراف پخش کنید، فاسد می‌شود. انتقال جزئیاتی مانند تعدیل حقوق یک دوست یا برنامه درمانی خواهرتان، نشان می‌دهد که شما به مرزها احترام نمی‌گذارید، حتی اگر با بی‌تفاوتی بگویید: «او اعتراضی نخواهد داشت.» حفاظت از اعتماد دیگران، شما را به یک «صندوقچه اسرار» تبدیل می‌کند. مردم در اطراف چنین افرادی احساس آرامش می‌کنند و مغزهای آرام این امنیت را با احترام مرتبط می‌دانند. برای درک این الگو نیازی به معیارهای تحقیقاتی نیست: هر گروهی یک محرم اسرار دارد که به ندرت جزئیات را فاش می‌کند، و اعتبار اجتماعی آن فرد به ندرت کاهش می‌یابد. این افراد به دلیل قابل اعتماد بودن، از احترام ویژه‌ای برخوردارند.

۵. جزئیات دقیق مانده‌حساب بانکی

صحبت از پول در انجمن‌های شفافیت حقوق، کارگاه‌های مالی یا با همکاران مسئولیت‌پذیر، بسیار مهم و ضروری است. اما افشای هر رقم از دارایی خالص شما در یک دورهمی دوستانه، اغلب به عنوان یک نمایش موقعیت اجتماعی تلقی می‌شود یا قضاوت‌هایی را برمی‌انگیزد. تئوری مقایسه اجتماعی هشدار می‌دهد که افشای اعداد می‌تواند حس حسادت و دلسوزی را برانگیزد؛ هیچ یک از این احساسات به طور مستقیم با تحسین مرتبط نیست. یک تاکتیک نرم‌تر این است که گفتگوها را به سمت عادت‌ها سوق دهید: «من ۱۵ درصد از درآمد آزادکاری‌ام را به صورت خودکار پس‌انداز می‌کنم» یا «بودجه‌بندی مبتنی بر صفر بالاخره برایم کارساز شد.» به اشتراک گذاشتن عادت‌ها به جای مبالغ، به همه اجازه می‌دهد که ارزش‌ها را بدون افتادن در دام امتیازشماری ذهنی مبادله کنند.

۶. شرح جزئیات کارهای خیر شما

روانشناسان آن را مجوز اخلاقی (moral licensing) می‌نامند: جار زدن هر عمل نیک می‌تواند نتیجه معکوس داشته باشد، زیرا تشویق عمومی، چرخه پاداش درونی را ارضا می‌کند و گاهی اوقات سخاوت آینده را از بین می‌برد و باعث می‌شود ناظران انگیزه‌های شما را زیر سوال ببرند. سخاوت آرام، توجه را روی هدف متمرکز می‌کند، نه روی دهنده و وقتی شناخت به طور طبیعی به دست می‌آید، اصالت را تقویت می‌کند.

۷. انتقادات فوری بدون درخواست دیگران

قضاوت‌های سریع و بی‌دعوت در مورد لباس‌ها، لیست‌های پخش موسیقی، یا سبک‌های فرزندپروری، مانند قضاوت‌های عجولانه و بی‌ملاحظه به نظر می‌رسند. بازخورد صادقانه حیاتی است، اما ایرادگیری‌های ناخواسته، صمیمیت را از بین می‌برد، که یکی از دو ستون اصلی احترام است. در زندگی روزمره، مکث قبل از شروع انتقاد، بازخورد را از یک ایرادگیری به یک همکاری تبدیل می‌کند. شنونده حالت دفاعی نمی‌گیرد، و هر دوی شما گفتگو را با احساس کمی بهتر و قدرتمندتر ترک می‌کنید.