آقای فراستی! دود ژست‌هایت را در چشمِ مخاطب نکن!
سیگار در دست فراستی؛ نمایش استقلال یا ابزار کنترل؟ کارشناسان می‌گویند سیگار کشیدن مسعود فراستی در برنامه‌های تلویزیونی نه از نیاز جسمی، که برای برجسته کردن خودش و فاصله گرفتن از قواعد رسمی است.
روزنامه خراسان نوشت: سیگار در دستِ فراستی بیش از آن‌که نیاز جسمی باشد، ابزاری برای حفظ کنترل بر موقعیت است؛ فراستی به عمد قالب مرسوم را کنار می‌زند؛ می‌خواهد خودش را برجسته‌تر نشان دهد و سیگار میان او و مجری فاصله‌ای نمادین ایجاد می‌کند؛ فراستی خیلی وقت‌ها رفتارهای نمایشی دارد برای آن‌که بگوید متمایز است و مسائل را از افقی می‌بیند که برای دیگران دست نیافتنی است؛ سیگار کشیدن حین برنامه شاید این حس را در او تقویت کند.
نکته مهم این است که فراستی توان خودداری دارد. او در برنامه‌های تلویزیونی سیگار نمی‌کشید و هیچ اتفاقی برایش نمی‌افتد. پس رفتار کنونی را باید انتخابی آگاهانه دانست که می‌خواهد بگوید: من همانم که هستم و قواعد رسمی بر من کارگر نیست.
اما در نهایت، همین تأکید بر استقلال، پارادوکس اخلاقی می‌سازد؛ زیرا قدرتِ کنترل، هم‌زمان با سیگار روشن، به ابزاری برای نمایش بدل می‌شود. کاش فراستی به‌جای کنترل بر پروتکل‌ها روی نیاز به نیکوتین یا عطش متمایز بودن کنترل بیشتری داشت.
ارسال نظر