خوک، یک فیلم جاندار با حس و حالی فلینی وار!

دنیای تصویر: نخستین واکنش منتقدان به سینمایی خوک اثر مانی حقیقی که شب گذشته در برلین به نمایش گذاشته شد:

دبورا یانگ منتقد هالیوود ریپورتر :«خوک» هم به طرز قابل قبولی کارش را با نمایش شور و ناامنی کاراکتر پشت دوربین انجام می‌دهد. «خوک» مشخصا در مقایسه با «اژدها وارد می‌شود» ساخته قبلی مانی حقیقی سرراست‌تر و کمتر اگزوتیک و گیج‌کننده است. همچنین از نظر بصری هم گیرایی کمتری دارد. محمود کلاری فیلم را پر از زرق و برق کرده، رنگ‌های غیرواقعی صحنه و لباس‌ها را پوشانده و فضاهای داخلی طراحی شده توسط امیرحسین قدسی حس و حالی فلینی وار دارد. موسیقی پیمان یزدانیان با حال و هوای فیلم همخوان است و با فانتزی هوی متال کاراکتر حسن به اوج می‌رسد.

ردموند بیکن:«خوک» ادامه‌‌ی تمایل شدید مانی حقیقی بر سکانس‌های عجیب و غریب رویا و میان‌پرده‌های موزیک ویدیویی است. این کمدی سیاه با فیلمبرداری درخشانش به شکلی متنوع تزیین شده و دامنه‌ی مختلفی از رنگ‌ها را به کار گرفته که باعث می‌شود فیلم برایتان از پرده‌ی نمایش بیرون بزند. این رویکرد که البته شاید برای همه خوشایند نباشد تنشِ روایت را در پاره‌ای از اوقات که نیازمند به افزایش است کاهش می‌دهد، اما در کل زیبایی یکه‌ای را نصیب فیلم کرده که تا زمان زیادی در ذهنتان باقی می‌ماند.

آنیا سیلیگر: این فیلم می‌خواهد به هر قیمتی که شده کمدی باشد و موفق هم می‌شود. شما نمی‌توانید این فیلم را تماشا کنید مگر آن که در نگاه ثانویه به کشور و شرایطی بیاندیشد که فیلم در آن ساخته شده است. در فیلم هم کمدی بزن-بکوب پیدا می‌شود هم موسیقی راک و توهمات خلسه‌آور. حتی بازجویی دوست‌داشتنی هم در فیلم هست که شبیه یک هیپی پیر کت‌و‌شلواری است.

کلودیا شولمریخ: این فیلم یک سمفونی سرخ رنگ است. آغازی دارد که سخت می‌شود باور کرد در ایران فیلمبرداری شده باشد. موقعی که فیلم را تماشا می‌کردیم، بارها و بارها به یاد «شوندرومان» افتادم؛ اثری که بودو کیرشهوف نویسنده فرانکفورتی در قالب ادبیات مبتذل درباره عشق، جنایت و خشونت نوشته است. این فیلم سینمایی جاندار مانی حقیقی هم تقریبا چنین حال و هوایی دارد.

وبسایت Outnow: «خوک» از یک جهت مطالعه‌ای است درباره تاثیر شبکه‌های اجتماعی بر جامعه ما. اما فیلم مانی حقیقی در عین حال نقدی است بر سانسور در کشور خودش و همزمان روح یک هنرمند عمیقا تحقیر شده و پر از شور و خودخواهی را به تصویر می‌کشد. فیلمی کاملا رنگارنگ همراه با پیچش‌هایی غافلگیرکننده در داستان و طنز سیاه که البته همیشه به طرز ناآگاهانه‌ای نقادانه است.