من، فرهاد مجیدی هستم

روزنامه همشهری: بدیهی است که ردپای مربی هر تیمی در شکست‌ها و پیروزی‌ها دیده می‌شود، اما بعضی مواقع نقش مربی بسیار پررنگ‌تر از این حرف‌هاست. باید اعتراف کرد در مورد استقلال این فصل، دقیقا همینطور بود. این تیم رنگ و بوی فرهاد مجیدی را داشت و از نظر شخصیتی بسیار به کاراکتر سرمربی‌اش شبیه بود؛ تیمی قد، یکدنده و لجباز که به تنهایی کار کرد و به تنهایی هم نتیجه گرفت.

فرهاد مجیدی توانست وجوه مثبت شخصیتی‌اش را به استقلال نشت بدهد، در نتیجه این تیم همیشه دنبال ترقی بود. بیایید یک مثال خاص بزنیم؛ پرسپولیس در نیمه اول بازی با گل‌گهر در سیرجان تیم برتر زمین بود، اما یحیی گل‌محمدی بین ۲ نیمه احسان پهلوان را با سعید آقایی عوض کرد؛ یک تعویض تدافعی لابد برای حفظ نتیجه. پرسپولیس ۲ امتیاز مهم در سیرجان از دست داد، اما شاید کادرفنی رضایت داشت و به مسابقات آینده چشم دوخته بود.

در بازی استقلال و گل‌گهر اما دقیقا اتفاقی وارونه رخ داد. در شرایطی که بازی یک - یک مساوی دنبال می‌شد و تیم سیرجانی بسیار خطرناک به‌نظر می‌رسید، فرهاد مجیدی هر چه مهاجم داشت به میدان فرستاد. او دنبال یک امتیاز نبود؛ ریسک صفر و صدی کرد و هر 3 امتیاز را هم گرفت. مجیدی در دربی تهران هم همین‌قدر نترس بود و آنقدر تعویض هجومی انجام داد که یک امتیاز ارزشمند گرفت، درحالی‌که شاید این تعویض‌های شجاعانه می‌توانست به سنگین‌تر شدن شکست بینجامد. استقلال نترس، نباز و ماجراجوی مجیدی قهرمان زودهنگام لیگ برتر شد تا یک استعداد به دنیای مربیگری معرفی شود. شرح عکس‌ها روشن است؛ سرمربی استقلال انگار دارد می‌گوید: «من، فرهاد مجیدی هستم.»