دیروز، شبکه یک، خیلی خوش گذشت و خندیدیم

برترین‌ها: روز گذشته مالک تراکتور به تلویزیون رفت؛ همان تاجر ثروتمند با جیب‌های پر و زبان تیز. اما نسخه صبح جمعه او در «ورزش و مردم» متفاوت بود؛ آرام‌، سنجیده‌ و با نقابی از صلح‌طلبی که حالا خودش را «سرباز وطن» می‌خواند و همه را به آرامش دعوت می‌کرد. اما این حضور دو ساعته کم حاشیه نداشت و مجازی را پر کرد از بریده‌های حضور او در شبکه یک. 

مرد تناقض‌ها

مطابق معمول، اظهارات جدید زنوزی هم پر از تناقض، ادعاهای بزرگ و البته ابهام بود؛ روزنامه همشهری با چنین رویکری به سراغ حضور او در "ورزش و مردم" رفته: قشنگ اینطوری است که هر وقت اعلام می‌شود محمدرضا زنوزی قرار است به فلان برنامه تلویزیونی برود، همه می‌فهمند او قصد زدن چه تیپ حرف‌هایی را دارد؛ یک‌سری ادعای بزرگ و کلیشه‌ای در مورد پرهوادارترین تیم بودن تراکتور، ارزان‌نمایی قراردادهایی که باشگاه او بسته و نیز مصادره به مطلوب وقایع روز فوتبال ایران. مالک تراکتور در برنامه اخیر ورزش و مردم هم مو به مو همین کارها را انجام داد. به‌عنوان مثال او گفت قرارداد فصل گذشته باشگاه با بیرانوند 35میلیارد تومان بوده که چنین ادعایی می‌تواند به‌عنوان «شوخی سال» ارزیابی شود!

از همه بدتر اما جایی بود که زنوزی مدعی شد در پرونده مشهور و فرسایشی شکایت پرسپولیس از علیرضا بیرانوند، حق با گلر تیمش است، اما در عین حال اعلام آمادگی کرد با سرخپوشان تهرانی مصالحه کند. خب اگر حق با شماست، دیگر چه صلح و سازشی؟ در همین راستا او گفت باشگاه به‌دنبال یک دروازه‌بان جدید هم هست که همین هم نشان می‌داد مالک تراکتور از محرومیت بیرو مطمئن است. غیرقابل دفاع‌ترین بخش اظهارات زنوزی هم جاهایی بود که مدام از شرایط خاص کشور سخن می‌گفت و با ارجاع به آن، بسته شدن پرونده بیرانوند را مطالبه می‌کرد. خب اینها چه ربطی به هم دارد؟ الان بیرانوند را جریمه نکنند شرایط کشور عادی می‌شود؟ یا مثلا اگر او را مجازات کنند وضع به هم می‌ریزد؟ خود شما از این حرف‌ها خنده‌تان نمی‌گیرد؟

دو ساعت منبر

ورزش مدیا هم سخنان او را ادعا خوانده: او که این‌بار فشار ناکامی‌های گذشته را پشت سر گذاشته و در شمایل فاتح لیگ به تلویزیون می‌آمد، نه‌تنها خودش را از ایجاد ائتلاف علیه پرسپولیس بی‌نیاز می‌دید، بلکه حتی‌الامکان از حمله به آنها طفره رفته و در یک مورد، دو متحد سابقش (سپاهان و استقلال) را متهم به تلاش برای اغوای ریکاردو آلوز، کرد.

با همه این حرف‌ها، امکان نداشت او دو ساعت حرف بزند و از نیش‌وکنایه به اردوگاه سرخ خودداری کند. زنوزی که روزگاری نه‌چندان دور، در قامت «هوادار متمول» استقلال عمل کرده و زمینه‌ساز حضور ستاره‌هایی در این تیم شده بود، مدعی شد در زمان ریاست‌جمهوری احمدی‌نژاد پیشنهاد خرید پرسپولیس را رد کرده و ترجیح داده اگر پولی هست، برای تیم شهر خودش هزینه کند.

مالک تراکتور در باب پرونده جنجالی بیرانوند هم نظری منحصربه‌فرد داشت. او که حق را به‌طور کامل به گلر تیمش می‌داد، منت گذاشته و مدعی شد به سبب وضعیت خاص کشور باید پرسپولیس را راضی کرد تا فوتبال‌ از تنش خالی شود. به عبارت دیگر، زنوزی از همین حالا تن دادن به پرداخت جریمه مالی و یا محرومیت احتمالی را نه از سر محق‌بودن پرسپولیسی‌ها، بلکه به دلیل بزرگ‌منشی و سلوک ایران‌مدارانه خودش می‌داند. موضعی که هم تیفوسی‌های یادگار را راضی کند، هم شر پرسپولیسی‌ها را بخواباند و هم «شاخی بزرگ در جیب» مسئولان مملکت گذاشته باشد.

اظهار رضایت زنوزی از مواضع درویش و جدا کردن حساب او از هیئت‌مدیره پرسپولیس، تیری هوشمندانه به قلب سرخ‌ها بود؛ ترفندی که مدیرعامل بخت‌برگشته را نزد هواداران این تیم منفورتر و در میان اعضای هیئت‌مدیره غیرقابل‌اعتمادتر خواهد کرد. آقای مالک با حمله به تلویزیون، نگاه رنگی مجریان را زیر سؤال برد و پرسش در باب پرهوادارترین تیم ایران و آسیا را ناشی از تعصب آنها دانست. او مدعی شد با یک دستور، می‌تواند فالورهای صفحه تراکتور را به پنجاه میلیون نفر برساند.

آنچه در گفت‌وگوی دوساعته زنوزی مطلق دیده شد، نمایش قدرت چهره‌ای متمول بود که به دلیل ثروت و نفوذ، تریبون قدیمی‌ترین برنامه‌ ورزشی را اشغال کرده و با تفوق بر مجریان برنامه، دو ساعت تمام جولان داد، فلسفه بافت و درباره همه چیز اظهار نظر کرد.