عاشقان خودروهای اسپورت کلاسیک بخوانند

وب‌سایت پدال: فروش خودروهای کلاسیک سرعت بیشتری یافته و نیازی نیست که به علمی پیشرفته برای دانستن علت آن دست یافته باشید.

در زمانی که خودروهای کلاسیک روز به روز بهای بالاتری پیدا می‌کنند، بسیاری از سرمایه‌گذاران و البته طرفداران فکر می‌کنند که زمان خرید فرا رسیده است.خصوصاً خودروهای کلاسیک اسپورت اغواکننده‌تر هستند زیرا این پتانسیل را دارند که سرمایه‌ی شما را با لذت رانندگی واقعی چندین برابر کنند.

در این زمانه برای هر بودجه‌ای خودروی کلاسیک مناسبی پیدا می‌شود. در این نوشته 10 خودروی کلاسیکی را معرفی کرده‌ایم که دربرگیرنده‌ی طیف بیشتری از علاقه‌مندان بوده است.

جگوار E-Type

برای فهمیدن اثری که این خودرو در هنگام عرضه در سال 1961 ایجاد کرد باید به خودروهایی که عموم مردم در آن زمان سوار می‌شدند فکر کرد. در میان خیل عظیمی از خودروهای آستین، موریس و فورد،E-Type با استایلی بسیار زیبا و قول حداکثر سرعت 240 کیلومتر در ساعت خودرویی فوق‌العاده بود.

انزو فراری E-Type را زیباترین خودرویی می‌نامد که تابه‌حال ساخته شده است. این خودرو در ابتدا از پیشرانه‌ی ۶ سیلندر ۳.۸ لیتری استفاده می‌کرد که بعدها به پیشرانه‌ی ۴.۲ لیتری و نهایتاً پیشرانه‌ی مشهور ۱۲ سیلندر ۵.۳ لیتری مجهز گشت. تولید این خودرو سرانجام در سال ۱۹۷۵ متوقف گردید.

این خودرو به خاطر تکنولوژی بکار رفته و استایل خود جلوتر از زمان بود و سیستم تعلیق مستقل، فرمان راک اند پینیون مستقیم و ترمزهای دیسکی از ویژگی‌های E-Type است.

MGB

میزان دسترسی مردم به این خودرو و بهای آن موفقیت عظیم MGB را در انگلستان و خارج از آن تضمین نمود. در خلال سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۸۰ بیش از نیم میلیون دستگاه از این خودروی نمادین ساخته و فروخته شد که بسیاری نیز به آمریکا راه یافتند.

این خودرو حتی در دهه‌ی 60 نیست به‌طور خاصی مدرن نبود اگرچه که ساختار مونوکوک آن نسبتاً پیشرفته محسوب می‌شد.MGB از پیشرانه‌ی سری B 1800 سی‌سی با قدرت 95 اسب بخار سود می‌برد و ادعا می‌شد که در مدت 11 ثانیه به سرعت 96 کیلومتر در ساعت می‌رسد.

این خودرو در ابتدا به‌صورت رودستر دو سرنشینه در دسترس بود اما بعدها نسخه‌ی کوپه‌ی طراحی‌شده توسط پینین فارینا نیز به خط تولید اضافه شد. در سال‌های 1969 تا 1976 نیز پیشرانه‌ی قدرتمند 6 سیلندر قابل سفارش بود و بعدها پیشرانه 8 سیلندر نیز پیشنهاد شد.

فراری 250 جی تی

این خودرو که با نام 250 جی تی کالیفرنیا اسپایدر نیز شناخته می‌شود قیمت بسیار بالایی داشته و یکی از کلاسیک‌ترین خودروهای عصر حاضر است.

اولین نمونه‌های این خودرو با پیشرانه ۱۲ سیلندر ۳ لیتری در پیست مسابقه ظاهر شدند. نسخه‌های جاده‌ای آن سه سال بعدتر به بازار آمدند. شاسی خودرو در نمونه‌های با فاصله بین محورهای کم و زیاد قابل سفارش بود. خاص‌ترین نسخه‌ی فراری ۲۵۰ مدل ۲۵۰ GTO است که برای مسابقات جی تی تدارک دیده شده بود. بین سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۴ تنها ۳۹ دستگاه از این مدل ساخته شد.

AC کبرا

ایده‌ی قرار گرفتن پیشرانه‌ی ۸ سیلندر قلدر آمریکایی در یک خودروی سنتی انگلیسی اولین بار توسط کارول شلبی مطرح شد. ایده‌ی ابتدایی او استفاده از پیشرانه‌های شورلت بود اما فورد به این ایده علاقه‌ی بیشتری نشان داد و AC به گیربکس، پیشرانه و دیگر متعلقات آمریکایی مجهز گردید و در این کشور با نام شلبی کبرا به فروش رسید.

در ابتدا از پیشرانه‌ی 7.5 لیتری در خودرو استفاده شد اما بعداً پیشرانه‌ی مشهور 8 سیلندر 4.7 لیتری ظاهر شد. بعدها در سال 1965، برای اینکه کبرا در مسابقات بین‌المللی جی تی شرکت کند پیشرانه‌ی بلوک بزرگ 7 لیتری فورد روی این خودرو نصب شد. برخی از این خودروها به عنوان مدل‌های خیابانی نیز فروخته شدند.

این خودرو اگرچه یک مدل مسابقه‌ای موفق بود اما آئرودینامیک ضعیفی داشت و مناسب سرعت‌های بالا نبود. تولید شلبی کبرا در سال 1967 متوقف شد اما نسخه‌ی خود AC که AC 289 خوانده می‌شد تا سال 1969 در انگلستان تولید شد.

پورشه 911

حقیقت کوچکی وجود دارد و آن اینکه 911 های ابتدایی اصلاً 911 نبودند. پورشه این خودروها را در ابتدا 901 نام‌گذاری کرد اما پژو سیستم نام‌گذاری سه‌رقمی خود با یک صفر در وسط را ثبت کرده بود. پورشه دوباره فکر کرد و چون پیش از 901 حدود 100 خودرو فروخته بود نام آن را به 911 تغییر داد.

پورشه ۹۱۱ به یک نماد تبدیل شده و طراحی پایه‌ای آن برای چندین دهه تغییری نکرده است البته که تکنولوژی و کارایی آن روز به روز بهتر شده است. اولین نشانه‌های تغییر ۹۱۱ زمانی بود که سیستم تزریق مستقیم سوخت در این خودرو بکار گرفته شد و فاصله بین محورها نیز برای هندلینگی عالی طویل‌تر شد. البته نسخه‌های کاربراتور دار این خودرو از جمله کلکسیونی‌ترین نمونه‌های پورشه هستند.

فراری دیتونا

این خودروی کلاسیک در واقع اصلاً دیتونا نیست و خود فراری آن را به عنوان ۳۶۵ GTB/۴ می‌شناسد. نام مستعار این خودرو به خاطر کسب هر سه رتبه‌ی نخست در مسابقات ۲۴ ساعته دیتونای سال ۱۹۶۷ به این خودرو داده شد.

قلب آهنین دیتونا که در جلو قرار گرفته نسخه‌ی 12 سیلندر 4.4 لیتری است که 352 اسب بخار قدرت دارد و شتاب صفر تا 96 کیلومتری 5.4 ثانیه‌ای را به آن اعطا می‌کند و حداکثر سرعت خودرو نیز 280 کیلومتر در ساعت است.

طراحی این خودرو که دماغه‌ای طویل دارد توسط پینین فارینا صورت گرفت. حتی فراری نسخه‌های کم تعداد اسپایدر را نیز ساخت که هم‌اکنون بهای بالایی دارند. تولید این خودرو در سال 1973 پایان پذیرفت.

ب ام و 507

باور این موضوع سخت است که 507 از نظر تجاری موفق نبوده است. متأسفانه هزینه‌های ساخت خودرو بالا رفت و نزدیک بود که ب ام و ورشکست شود. در نهایت تنها 250 نمونه از این خودرو ساخته شد که همین موضوع باعث شده تا 507 به شدت کمیاب و کلکسیونی باشد.

ایده‌ی اولیه خوب بود: خودرویی با قیمتی در حدود ۵ هزار دلار که در جایگاهی بین مرسدس ۳۰۰SL و خودروهای اسپورت ارزان‌تر انگلیسی قرار می‌گرفت. متأسفانه با گذشت زمان هزینه‌های مهندسی خودرو بالا رفت و ب ام و باید این خودرو را با بهای ۱۰ هزار دلار می‌فروخت که شکستی بزرگ برای ب ام و بود.

این خودرو از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۳.۲ لیتری ۱۵۰ اسب بخاری استفاده می‌کند که به گیربکس ۴ سرعته متصل است. شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر در ساعت خودرو نیز ۱۱ ثانیه اعلام شده بود.

لوتوس Seven

این خودرو در ابتدا به‌صورت یک خودروی کیت و به منظور استفاده از مزیت معافیت مالیاتی عرضه شد. ریشه‌های اولیه‌ی خودرو به یک مدل مسابقه‌ای تک سرنشینه که برای مسابقات فرمول ۲ طراحی گردیده بود بازمی‌گردد. مدل‌های اولیه از پیشرانه‌ی ۴۰ اسبی محبوب فورد استفاده می‌کردند.

فقدان هیجان این خودرو با عرضه‌ی مدل Super Seven در سال ۱۹۶۱ از بین رفت. در نهایت این خودرو از پیشرانه‌ی ۱.۶ لیتری فورد بهره گرفت که کارایی بالایی داشت.

آستین-هیلی 3000

این خودروی اسپورت بین سال‌های 1959 تا 1967 ساخته شد. نام خودرو نیز به خاطر استفاده از پیشرانه‌ی 6 سیلندر 3 لیتری به صورت 3000 انتخاب شد. این پیشرانه در حد نهایی خود قدرت 150 اسب بخاری داشت. وقتی این خودرو عرضه شد به سرعت به عنوان مدلی مسابقه‌ای شناخته شده و پیروزی‌های زیادی را در مسابقات مختلف کسب نمود.

شهرت این خودرو به خاطر سواری سفت، فرمان سنگین و پیشرانه‌ی غران بود. با این وجود آستین-هیلی ۳۰۰۰ در بازار کلاسیک امروزی خودرویی محبوب است.

Sunbeam آلپاین

ساخت این خودرو در سال ۱۹۵۹ و با پیشرانه ی ۱.۵ لیتری شروع شد. آلپاین با این پیشرانه شتاب ۱۳.۶ ثانیه‌ای داشت و سقف سرعت آن به ۱۶۰ کیلومتر در ساعت می‌رسید.

سری دوم این خودرو در سال 1962 با پیشرانه‌ی 1.6 لیتری 80 اسبی عرضه شد اما سریع‌ترین مدل آلپاین سری‌های V بودند که بین سال‌های 1965 تا 1968 ساخته شدند و پیشرانه‌ی 1.7 لیتری 93 اسب بخاری داشتند.

این خودرو در موتوراسپورت کاملاً موفق بود و فروش بالایی نیز داشت و بسیاری از آن‌ها نیز به آمریکا صادر شدند. در حقیقت طراحی این خودرو بسیار روی آمریکا تمرکز داشت و کمی شبیه نسخه‌های کوچک‌تر فورد تاندبرد دهه‌ی 50 بود.