به قلم یان پارکس از Autosport

نگاهی به دراماتیک ترین قهرمانی های فرمول یک

یان پارکس مروری داشته بر قهرمانی های دور از انتظار تاریخ فرمول یک؛ به مناسبت اختلاف ۳۳ امتیازی همیلتون و روزبرگ.

طرفداری: اگر تاریخ فرمول یک چیزی باشد که بتوان به آن استناد کرد، ۳۳ امتیازی که همیلتون از رقیبش کمتر دارد با در نظر داشتن چهار مسابقه پیش رو، اختلاف غیر قابل جبرانی نیست.

در مسابقات 2016 تغییر لحظات و موفقیت ها به نفع هر یک از راننده های مرسدس زیاد بوده است. روزبرگ پیروز چهار مسابقه ابتدایی فصل شد، همیلتون از هفت مسابقه بعدی در شش مسابقه رده اول را از آن خود کرد و پس از تعطیلات تابستانی راننده آلمانی بار دیگر چهار پیروزی به دست آورد.

این احتمال که همیلتون در چهار مسابقه پیش رو پیروز شود و در گرندپری ابوظبیِ طولانی ترین فصل تاریخ فرمول یک قهرمانی را به دست بیاورد غیرممکن نیست. اتفاقاتی به مراتب عجیب تر در فرمول یک رخ داده اند که به بررسی آنها می پردازیم.

سباستین فتل - 2010

نگاهی به دراماتیک ترین قهرمانی های فرمول یک

یک فصل عجیب و باورنکردنی که پیش از مسابقه پایانی در ابوظبی، رتبه اول جدول هشت بار دست به دست شده بود. پیش از ابوظبی فتل هیچ گاه با چنان اختلافی در صدر نایستاده بود.

در اسپانیا تصادفی با جنسن باتن از تیم مک لارن سبب جریمه ای برای وی شده بود. وی آن مسابقه را در مکان پانزدهم به پایان رساند تا با شش مسابقه باقی مانده، 31 امتیاز کمتر از هم تیم باتن، لوئیس همیلتون داشته باشد.

با خرابی موتور تنها ۱۰ دور مانده به پایان گرندپری کره، فتل دو مسابقه و ۲۵ امتیاز برای جبران پیش رو داشت! این آلمانی در برزیل پیروز شد اما با ۱۵ امتیاز کمتر نسبت به فرناندو آلونسو از فراری و ۷ امتیاز کمتر نسبت به هم تیمی اش مارک وبر به ابوظبی می رفت.

فتل پیروز فینال شد و مسابقه های آلونسو و وبر با مشکلات استراتژیکی رو به رو شدند تا راننده آلمانی ردبول با 4 امتیاز بیشتر نسبت به آلونسو، اولین قهرمانی از چهار قهرمانی مثال زدنی و پیاپی اش را جشن بگیرد.

کیمی رایکونن - 2007

سالی که مک لارن درگیر روابط حساس و پر تنش بین ستاره جوان و تازه کار لوئیس همیلتون و قهرمان دو دوره جهان، فرناندو آلونسو که عضو جدید مک لارن به شمار می رفت بود. سالی که با رسوایی جاسوسی آلونسو همراه بود.

با ضرب عدد 2.5 در سیستم امتیاز دهی سال 2007 که به برنده مسابقه 10 امتیاز تعلق می گرفت، همیلتون در چهار مسابقه تا پایان 45 امتیاز جلوتر از کیمی رایکونن فراری قرار می گیرد. با دو مسابقه مانده تا انتهای رقابت های 2007 نیز، 42.5 امتیاز از رایکونن جلوتر قرار داشت. در حالی که تنها 50 امتیاز برای رقابت کردن باقی مانده بود.

آلونسو نیز در مکان دوم بود و با سیستم امتیاز دهی امروز، ۳۰ امتیاز از همیلتون کمتر داشت. در چین همیلتون حین ورود به پیت- لین به روی شن ها رفت تا مسابقه برایش تمام شود. رایکونن و آلونسو مسابقه را به پایان رساندند.

در برزیل رایکونن بار دیگر پیروزی را به دست آورد و آلونسو نیز سوم شد. همیلتون به دلیل مشکل در جعبه دنده که او را به مکان 18 فرستاده بود، نهایتا هفتم شد.

همین برای رایکونن کافی بود تا در کمال شگفتی با یک امتیاز اختلاف بیشتر از مک لارن ها (آلونسو و همیلتون هر دو ۱۰۹ امتیاز آوردند) قهرمان شود؛ با سیستم امتیازی امروز این اختلاف ۲.۵ امتیاز است.

آلن پراست - ۱۹۸۶

در حالی که تنها دو مسابقه برای رقابت وجود دارد، آلن پراست در مکان سوم جدول کلی ایستاده و اختلافی 11 امتیازی با نایجل مانسل تیم ویلیامز دارد. در آن زمان هر پیروزی تنها 9 امتیاز داشت، بنابراین اختلاف پراست و مانسل اختلاف قابل توجهی به شمار می رفته است.

پراست در مکزیک دوم شد تا نلسون پیکه را پشت سر بگذارد و اختلاف با مانسل را به ۵ کاهش دهد. مانسل رده پنجم را کسب کرد اما با توجه به سیستم خاص آن زمان امتیازی نصیبش نشد. با این حال مانسل برای قهرمانی نیاز داشت تا در آدلاید استرالیا حداقل سوم شود.

در مسابقه آخر 19 دور به پایان باقی مانده که تایر سمت چپ و عقب خودروی مانسل می ترکد. هم تیمی او پیکه مجبور است برای جلوگیری از برخورد توقف کند و قهرمانی دو دستی به پراست تقدیم می شود.

نلسون پیکه - 1983

در حالی که چهار مسابقه به پایان مانده بود پراست اختلافی ۱۴ امتیازی (۳۹ با سیستم امروز) با پیکه ایجاد کرده بود. پیکه آن هنگام ۴ مسابقه ابتدایی از ۱۱ مسابقه فصل را با رنو پیروز شده بود. رنو آن هنگام تنها خودرویی به شمار می رفت که تمام مسابقات را به پایان رسانده بود.

در زاندفورت هلند دو رقیب تصادف کردند تا پیکه همچنان 14 امتیاز کمتر از پراست داشته باشد. در شرایطی که حالا تنها 27 امتیاز برای به دست آوردن وجود دارد.

خرابی خودرو در ایتالیا برای پراست گران تمام شد. جایی که پیکه پیروزی را به دست آورد و وقتی راننده برزیلی در برندز هَچ انگلستان هم برنده شد، اختلاف به دو امتیاز تقلیل یافت. مسابقه نهایی در پیست کیالامی در آفریقای جنوبی برگزار می شد.

یک اشکال دیگر و باز هم در توربو برای پراست سبب می شود تا این راننده افسانه ای از چهار مسابقه پایانی موفق نشود سه تای آنها را تمام کند. پیکه با اختلاف دو امتیاز قهرمان فرمول یک آن سال شد.

جیمز هانت - 1976

پس از ۹ مسابقه از ۱۶ مسابقه فصل به نظر می رسید فراری نیکی لائودا به سمت یک قهرمانی بلامنازع می تازد.

حتی اگر پیروزی جیمز هانت در گرندپری بریتانیا را نیز برای راننده مک لارن حساب کنیم- مسابقه ای که هانت پس از آن به دلیل عدم رعایت استانداردهای خودرو توسط مک لارن، به رده دوم فرستاده شد تا راننده اتریشی پیروز آن شناخته شود- اختلاف در 7 مسابقه پایانی به 23 (معادل 64 امتیاز امروز) می رسد.

پس از آن، حادثه تقریبا کشنده نوربرگرینگ برای لائودا پیش آمد. جایی که لائودا در شگفتی تمام شش هفته بعد و پس از سه مسابقه که از دست داده بود به رقابت ها بازگشت.

حتی بعد از مسابقه یکی مانده به آخر در آمریکا لائودا همچنان سه امتیاز از هانت پیش بود، اما این اتریشی در دومین دور از گرندپری ژاپن و به دلیل شرایط بد آب و هوایی در فوجی از مسابقه کنار کشید.

هانت با مشکل تایر رو به رو شد و پس از یک پیت- استاپ به رده پنجم نزول کرد. جایی که قهرمانی را از دست می داد. اما تلاش نهایی او را به رده سوم فرستاد تا قهرمانی که کمتر کسی احتمال آن را می داد به دست بیاید.

جان سورتیس - ۱۹۶۴

راننده فراری با 20 امتیاز اختلاف که معادل 55 امتیاز با سیستم امروزی است به دنبال گراهام هیل بود. از 10 مسابقه فصل نیمی از آن طی شده بود. سورتیس در خانه و در نوربرگرینگ هیل را شکست داد اما پس از آن که هر دو از گرندپری اتریش کنار رفتند، سورتیس باید در سه مسابقه 13 امتیاز (36 امتیاز امروز) را جبران می کرد.

سورتیس در خانه فراری پیروز شد. جایی که BRM هیل با مشکل موتور رو به رو شد. اما گراهام هیل در مسابقه یکی مانده به آخر در واتکینز گلن آمریکا پیروز شد تا دو راننده با ۵ امتیاز اختلاف به نفع هیل به پیشواز گرندپری مکزیک بروند.

آخرین مسابقه در مکزیک به دراماتیکی رقابت هیل و سورتیس بود. هم تیمی سورتیس در فراری، لورنزو باندینی پشت سر هیل رفت، با وی تصادف کرد و منجر به از دست رفتن قدرت خودروی BRM شد.

در آغاز آخرین دور، سورتیس سوم بود که برای قهرمانی کافی نبود. اوگنیو دراگونی، رئیس فراری به باندینی می گوید که سرعت خود را کم کند. باندینی جایگاه دوم خود را به سورتیس تقدیم می کند و این راننده با یک امتیاز بیشتر از گراهام هیل قهرمان می شود.