طنز؛ قانون بقاي بسته‌بندي‌ها
اولين باري كه انبه خوردم مزه‌اش به‌طور عجيبي برايم آشنا آمد. بيشتر كه فكر كردم ديدم مزه آب انبه مي‌دهد! قبل‌تر در تلگرام پيام آمده‌بود كه نگهداري مايعات در بطري‌هاي پلاستيكي سرطان‌زا است.
زهرا فرنيا در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
اولين باري كه انبه خوردم مزه‌اش به‌طور عجيبي برايم آشنا آمد. بيشتر كه فكر كردم ديدم مزه آب انبه مي‌دهد! قبل‌تر در تلگرام پيام آمده‌بود كه نگهداري مايعات در بطري‌هاي پلاستيكي سرطان‌زا است. به خاطر همين مادرم تصميم گرفت همه بطري‌ها را (يا به‌عبارتي آن‌همه خاطره و نوستالژي را، كلكسيون نادر بسته‌بندي 2-3 دهه اخير شركت پپسي را) بريزد دور و يك سري بطري شيشه‌اي به‌جايش بگيرد. اين شد كه شربت انبه، پرتقال خوني، انگور بنفش و خيلي چيزهاي ديگر را براي اولين و آخرين بار در عمرمان تجربه كرديم كه بعدا از شيشه‌هايشان در جهت ديگري استفاده كنيم. باورتان مي‌شود يك سري مي‌روند مغازه مي‌گويند: «آقا يه شيشه خالي بديد»؟ وقتي آب‌ميوه‌اش خوشمزه‌تره، چرا شيشه خالي؟
البته اين قضيه اشكالاتي هم داشت. مثلا روي ظرف نوشته بود «شربت گواراي آلبالو- قبل از استفاده تكان دهيد»، جلوي مهمان كه مي‌گذاشتي مي‌ديدي آب گوجه‌فرنگي طبيعي باقي‌مانده از رب‌هاي عمه ملوك است (بگو پس چرا تكانش كه دادي گاز داشت!) يا وقتي روي شيشه را مي‌خواندي كه نوشته آب‌ليموي طبيعي، نمي‌شد مطمئن باشي كه راست مي‌گويد (هرچند قبلش هم تضميني نبود!). از طرفي آنقدر كه اين برچسب‌هاي روي‌شان اصرار داشتند كه تا ابد به شيشه‌شان بچسبند، هيچ شانسي براي كندن‌شان نبود! خلاصه بعد از چندبار كه در اثر اشتباهات لپي دل و روده‌مان پيچيد به‌هم، ياد گرفتيم چي به چي است و بهاي پايبندي به طبيعت و بازيافت و سرطان و اين‌چيزها را به نوبه خودمان پرداختيم. يك نوع چهره تمسخرآميز ميان برخي از خواننده‌ها مي‌بينم. آيا اگر از شما بپرسم كه با ظرف‌هاي پنيرتان بعد از تمام شدن‌شان چه مي‌كنيد، از پاسخ نمي‌مانيد؟
فكر نكنيد بازيافت به‌اين شكل براي مقاصد اقتصادي و فقط براي اقشار كم‌درآمد جامعه است، آن بالايي‌ها هم به محيط زيست علاقه دارند. مثلا يك شيشه نوتلا را فرض كنيد؛ بعد از استفاده آنقدر مدل‌هاي مختلف شكلات صبحانه (درجهت حمايت از توليد داخل) درونش مي‌ريزند كه شيشه‌اش مرض‌قند مي‌گيرد. (البته اين جهان دار مكافات است! نوتلاي خوبي باشي، با كلي ناز و تبختر درحال ماچِ شيشه‌ات، عكست را مي‌گذارند اينستا. اگر پنيري مضر و پالم‌دار باشي، آخرش مي‌شوي ظرف قرص. دستان ميكروبي و درد و مرض‌شان را بايد تحمل كني!) خلاصه كه در كدام كشور جهان اولي چنين كاري مي‌كنند؟ كدام‌شان انقدر به بازيافت اهميت مي‌دهند؟ حتي اگر زباله‌هايمان را از مبدا تفكيك نكنيم، حتي اگر زباله خشك‌ها را بريزيم توي تر‌ها، همين‌قدر كه خودمان در محل بازيافت مي‌كنيم، بس نيست؟ حالا باز برويد اين آمارهاي الكي درباره رتبه ايران در توليد زباله و بازيافت را باور كنيد!
اولين باري كه انبه خوردم مزه‌اش به‌طور عجيبي برايم آشنا آمد. بيشتر كه فكر كردم ديدم مزه آب انبه مي‌دهد! قبل‌تر در تلگرام پيام آمده‌بود كه نگهداري مايعات در بطري‌هاي پلاستيكي سرطان‌زا است. به خاطر همين مادرم تصميم گرفت همه بطري‌ها را (يا به‌عبارتي آن‌همه خاطره و نوستالژي را، كلكسيون نادر بسته‌بندي 2-3 دهه اخير شركت پپسي را) بريزد دور و يك سري بطري شيشه‌اي به‌جايش بگيرد. اين شد كه شربت انبه، پرتقال خوني، انگور بنفش و خيلي چيزهاي ديگر را براي اولين و آخرين بار در عمرمان تجربه كرديم كه بعدا از شيشه‌هايشان در جهت ديگري استفاده كنيم. باورتان مي‌شود يك سري مي‌روند مغازه مي‌گويند: «آقا يه شيشه خالي بديد»؟ وقتي آب‌ميوه‌اش خوشمزه‌تره، چرا شيشه خالي؟
البته اين قضيه اشكالاتي هم داشت. مثلا روي ظرف نوشته بود «شربت گواراي آلبالو- قبل از استفاده تكان دهيد»، جلوي مهمان كه مي‌گذاشتي مي‌ديدي آب گوجه‌فرنگي طبيعي باقي‌مانده از رب‌هاي عمه ملوك است (بگو پس چرا تكانش كه دادي گاز داشت!) يا وقتي روي شيشه را مي‌خواندي كه نوشته آب‌ليموي طبيعي، نمي‌شد مطمئن باشي كه راست مي‌گويد (هرچند قبلش هم تضميني نبود!). از طرفي آنقدر كه اين برچسب‌هاي روي‌شان اصرار داشتند كه تا ابد به شيشه‌شان بچسبند، هيچ شانسي براي كندن‌شان نبود! خلاصه بعد از چندبار كه در اثر اشتباهات لپي دل و روده‌مان پيچيد به‌هم، ياد گرفتيم چي به چي است و بهاي پايبندي به طبيعت و بازيافت و سرطان و اين‌چيزها را به نوبه خودمان پرداختيم. يك نوع چهره تمسخرآميز ميان برخي از خواننده‌ها مي‌بينم. آيا اگر از شما بپرسم كه با ظرف‌هاي پنيرتان بعد از تمام شدن‌شان چه مي‌كنيد، از پاسخ نمي‌مانيد؟
فكر نكنيد بازيافت به‌اين شكل براي مقاصد اقتصادي و فقط براي اقشار كم‌درآمد جامعه است، آن بالايي‌ها هم به محيط زيست علاقه دارند. مثلا يك شيشه نوتلا را فرض كنيد؛ بعد از استفاده آنقدر مدل‌هاي مختلف شكلات صبحانه (درجهت حمايت از توليد داخل) درونش مي‌ريزند كه شيشه‌اش مرض‌قند مي‌گيرد. (البته اين جهان دار مكافات است! نوتلاي خوبي باشي، با كلي ناز و تبختر درحال ماچِ شيشه‌ات، عكست را مي‌گذارند اينستا. اگر پنيري مضر و پالم‌دار باشي، آخرش مي‌شوي ظرف قرص. دستان ميكروبي و درد و مرض‌شان را بايد تحمل كني!) خلاصه كه در كدام كشور جهان اولي چنين كاري مي‌كنند؟ كدام‌شان انقدر به بازيافت اهميت مي‌دهند؟ حتي اگر زباله‌هايمان را از مبدا تفكيك نكنيم، حتي اگر زباله خشك‌ها را بريزيم توي تر‌ها، همين‌قدر كه خودمان در محل بازيافت مي‌كنيم، بس نيست؟ حالا باز برويد اين آمارهاي الكي درباره رتبه ايران در توليد زباله و بازيافت را باور كنيد!
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر