شکار عشایر قزاق بااستفاده از عقاب

برترین ها: در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ فیلمساز و عکاس «جوئل سانتوس» به مغولستان سفر کرد تا به خانه های دورافتاده عشایر قزاق برسد و شاهد آموزش دقیق آن ها برای پیوند با عقاب هایشان باشد. این سنت با تنها حدود ۴۰۰ شکارچی عقاب که در جهان باقی مانده باارزش است و اگر پدرتان شکارچی عقاب نباشد شما نمی توانید بشوید.

جوئل می گوید: «جالب است که همه پسران شکارچیان عقاب نمی خواهند این راه را ادامه دهند، زیرا زندگی خیلی سختیهمزاه با آموزش ها

و قابلیت های فیزیکی بسیار خواهد بود. آن ها مجبورند ساعت های زیادی را سوار براسب با یک عقاب طلایی ۷ تا ۹ کیلوگرمی روی بازوهایشان در هوای بسیار سرد بگذرانند.» هرعقاب در سنین جوانی از حیات وحش گرفته می شود (یا مستقیما از لانه و یا بعد از اینکه مهارت های اولیه شکار را از مادرش فراگرفت.) و شکارچیان آموزش های سخت را شروع می کنند تا مهارت های آن ها را تقویت کنند.

شکارچیان ابتدا برای به دست آوردن اعتماد پرندگان، از یک طناب استفاده می کنند تا پرنده را تشویق کنند شکارچی را برای استراحت دنبال کند. هنگامی که عقاب شروع می کند شکارچی را به عنوان یک شریک و همدم ببیند شکارچی یک صدای منحصربفرد برای بازگرداندن او در طول شکار و مسابقات ایجاد می کند. سانتوس افزود: «اجازه دهید بگویم فرآیند شکار بسیار محترمانه است: هرچه عقاب در شکار بهتر باشد، زودتر به طبیعت بازگردانده می شود تا به زندگی خود به عنوان یک عقاب آزاد ادامه دهد. وقتی چندین شکارچی برای شکار می روند، اولین و بزرگترین طعمه به بزرگترین شکارچی داده می شود.» عکاس با چهار خانواده شکارچی مختلف این منطقه و حتی یکی از تنها زنان شکارچی عقاب جهان ملاقات کرد. باجود تعهد طولانی آموزش و سبک زندگی سخت، شکارچیان عقاب همه سال خود را به آموزش و شکار با عقاب های طلایی اختصاص نمی دهند. آن ها تنها دو یا سه ماه در سال به این کار مشغولند و نه برای لذت بلکه برای به دست آوردن غذا این کار را می کنند. به محض اینکه عقاب ها 10 ساله می شوند (حدود نیمی از عمرشان) به طبیعت بازگردانده می شوند تا تولید مثل کنند و زندگی عادی خود را با یک عقاب دیگر ادامه دهند.