سیمای سانسور در سینمای ایران (۲)

در همین دوران واژه «سیاه نمایی» هم در ادبیات سینمایی کشور پاگرفت! فیلم های زیادی با انگ سیاه نمایی جامعه توقیف شد و کارگردان هایشان در مواردی از ساخت فیلم های بعدی خود نیز بازماندند؛ البته نباید فراموش کنیم که همیشه حضور بعضی بازیگرها خط قرمز حساب می شده و در این دوران و بعد از حوادث سال 88 که برخی از اهالی هنر آشکارا به حمایت از برخی گروه های سیاسی می پرداختند، تعداد این هنرمندها بیشتر هم شد و به این شکل بود که یک اثر هنری به دلیل حضور یک نفر که اتفاقا نقش زیادی بازی کرده و اصلا خودش نبوده، توقیف می شده است.

در این میان روحانی که قول داده بود ممیزی را به تشکل های سینمایی و سینماگران متخصص بسپارد تا با این کار تعداد فیلم های توقیف شده کاهش پیدا کند، هنوز قولش را عملی نکرده است.

با این توضیح، عجیب هم نیست که اجازه اکران بسیاری از فیلم ها در دوره ای از آنها سلب می شود؛ اما در دوره ای دیگر بسیار مورد ارج و احترام قرار می گیرند؛ بنابراین در راس همه موارد ممیزی باید به «برداشت ممیز و نگرش مدیران سینمایی» اشاره کرد که به تنهایی شاید نیرویی به مراتب قوی تر از همه نیروهای تاثیرگذار دیگر باشد.