مردی که رویاهایش را فراموش نمی‌کند

طرفداری: سه سال و نیم از آخرین حضورش در این مسابقات می گذشت، توتی پیش خودش فکر می کرد که آیا دوباره در این مسابقات به میدان می رود. او هرگز تردیدی نداشت که به چنین مسابقاتی تعلق دارد. توتی شنبه(۵مهر) ۳۸ ساله شد، ولی او هنوز به توانایی هایش ایمان دارد. در آستانه دیدار با زسکا از توتی پرسیده شد که کدام تیمهای اروپایی هستند که او را در ترکیب اصلی شان نخواهند و پاسخ داد: «تعدادشان کم است».

در استادیو الیمپیکو نشان داد دلیل حرفش چیست، کاری کرد که قهرمان روسیه ۵-۱ خرد شود. هر چند درخشش ژروینیو باعث شد که او کمتر مورد توجه قرار بگیرد، ولی توتی به عنوان محور هجومی تیمش عالی عمل می کند. دقت و دید فوق العاده اش روی پاسی که به گل دوم ژروینیو منجر شد باعث می شود که نفس هر کسی بند بیاید.


این از آن نوع پاس هایی است که هواداران رم در طول دو دهه بارها دیدند، همان پاس هایی که با استفاده از آنها از ژروینیو تا آبل بالبو را در موقعیت گلزنی قرار داده است. بازیکنان، مربیان، مالکان آمدند و رفتند، ولی توتی هنوز بزرگترین بازیکن شهر ابدی است.

از ۱۶ سالگی که کارش را شروع کرد تا الان در بیش از ۷۰۰ بازی برای رم به میدان رفته است. با ۲۳۵ گل دومین گلزن برتر تاریخ سری آ است. سیلویو پیولا هنوز با ۲۷۴ گل جلوتر از اوست، ولی توتی مصمم است تا این قدر بماند که مهاجم سابق لاتزیو را پشت سر بگذارد.

چرا کسی باید پیدا شود که در موردش تردید داشته باشد؟ او همان کسی است که این قدر قدرت داشت تا در ۱۲ سالگی پیشنهاد لاتزیو را رد کند چون آنها تیمی نبودند که می خواست برایشان بازی کند. کسی که کل عمرش هوادار رم بوده و توتی نمی توانست به برونو کونتی و جوزپه جیانینی که پوسترهایشان روی دیوار اتاقش بود خیانت کند. او مادرش فیورلا را فرستاد تا مسئولین رم را برای امضای قرارداد با او متقاعد کند. مادرش با گیلدو پدر جیانینی که مدیر آکادمی رم بود تماس گرفت.

گیلدو در مصاحبه با ایل مسجرو گفته: «لوجیانی{تیم آماتوری که توتی برایش بازی می کرد} قصد داشت او را به لاتزیو بدهد. ولی فیورلا آمد و از من خواست تا با پسرش قرارداد امضا کنیم…مجبور شدم مثل دیوانه ها با مدیرکل لوجیانی بحث کنم، ولی در آخر توتی به رم آمد.»

او از آن زمان در باشگاه مانده و در ۲۸ مارچ ۱۹۹۳ بود که برای اولین بار با پیراهن تیم بزرگسالان به میدان رفت و این قدر در کارش ثبات داشته که همبازی بازیکنانی شده که پس از آن مسابقه به دنیا آمدند. چطور می شود چنین دوامی در کارش را توجیه کرد؟ بدون شک کم بودن سرعت بازیها در ایتالیا یکی از عوامل تاثیرگذار است. اتفاقی نیست که پائولو مالدینی و خاویر زانتی توانستند بعد از ۴۰ سالگی هم در سری آ به میدان بروند. ولی این مسئله هم درست است که توتی مثل آنها مراقب بدنش بوده و خودش را آماده نگه داشته است.

در ابتدای این دهه به نظر می رسید که دوران بازی اش در سراشیبی افتاد، بازی اش دچار افت شد و رم به رده هایی مثل ششم و هفتم نزول کرد. بخشی از رسانه ها هم بر علیه او بودند و این بحث را مطرح کردند که او تاثیر منفی روی تیم دارد. توتی هم با تی شرتی که روی آن نوشته شده بود «کافی است» به تمرینات رفت تا پاسخ انتقادات را داشته باشد.

در مقطعی شاید خودش هم فهمیده بود که دچار مشکل شده است. قطعا دلیل اینکه در تابستان ۲۰۱۲ رژیم غذایی جدیدی را مورد استفاده قرار داد همین بود. در آن تابستان ۱۳ پوند از وزنش کم شد و دوباره به بهترین شکل ممکن خودش را آماده کرد.

تاثیر این کارش کاملا در زمین مسابقه مشخص شد. با بالا رفتن سن سرعت توتی کم شده، ولی سرعت هیچ وقت سلاح اصلی او نبوده است. هم تیمی ها در کنار او خیلی راحت تر بازی می کنند و این کمک کرده تا رودی گارسیا به باشگاهی که در طول سه سال پنج مربی داشت ثبات را بازگرداند.

اینکه توتی در طول دوران بازی اش با مربیانی عالی کار کرده و در پست های مختلف بازی کرده هم تاثیر داشته است. زیر نظر زدنک زمن او در سمت چپ خط حمله سه نفره قرار گرفت و پیشرفت زیادی داشت، به عنوان بازیساز زیر نظر فابیو کاپلو به قهرمانی لیگ رسید و با لوچانو اسپالتی او تبدیل به شماره ۹ کاذب در سیستم بدون مهاجم ۴-۶-۰ شد.

در سالهای جوانی، توتی برخی اوقات مورد تمسخر منتقدین قرار گرفت. شمالی ها او را به خاطر لهجه ی رمی اش مسخره می کردند. ولی خودش اولین کسی بود که گفت هرگز برای تحصیل اهمیتی قائل نبوده است. سال ۱۹۹۸ در مصاحبه با گاتزتا دلو اسپرت گفت: «اگر والدینم مرا مجبور می کردند که به فکر درس خواندن باشم، اتفاقی که برای بسیاری از دوستانم افتاد، الان توتی نبودم. احتمالا من هم یکی از افراد بیکاری بودم که دیپلم دارند و برای پیدا کردن کار صفحه کاریابی روزنامه ها را می خوانند.

ولی اینکه توتی دوست ندارد پشت نیمکت بنشیند به این معنی نیست که سرعت یادگیری اش پایین است. در زمین فوتبال او همواره مشغول یادگیری بوده و از مربیان و بازیکنان استثنایی که کنارش بودند چیزهای زیادی یاد گرفته است.

"بالبو عادت داشت که نزدیکتان شود، دلوکیو مستقیما به سمت دروازه می رفت، باتیستوتا می خواست توپ را برایش بفرستید چون از نظر فیزیکی قوی بود. با مونتلا می شد خیلی سریع پاسکاری کنید. هر بازیکنی خصوصیات خاص خودش را دارد و وقتی پشت سر آنها بازی می کردم حرکاتشان را می دیدم. این طور بود که یاد گرفتم تا مهاجمی واقعی باشم."

در ایتالیا، هیچکس تردیدی ندارد که او یکی از بزرگترین بازیکنان نسل خودش بوده است. اکتبر گذشته، گاتزتا دلواسپرت گزارشی در رابطه با نمراتی که بازیکنان در هر مسابقه می گیرند منتشر کرد. توتی از این نظر بالاتر از هر بازیکن دیگری در تاریخ سری آ قرار گرفت. سه فصل هم بهترین بازیکن شده که آخرین بار در فصل ۱۳-۲۰۱۲ بود.

ولی در خارج ایتالیا هرگز آن قدر که لیاقتش را داشته مورد توجه قرار نگرفته است. در فصل ۰۷-۲۰۰۶ او با ۲۶ گل آقای گل سری آ و برنده کفش طلای اروپا شد اما در رای گیری توپ طلا دهم شد.

کارشناسان گاتزتا که روزنامه ای میلانی است حقیقت را دیدند، اما چرا در خارج این طور نیست؟ شاید به خاطر این است که رم در اروپا موفقیتی بدست نیاورده است. توتی و رم هرگز از مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان بالاتر نرفتند. دو بار به جمع هشت تیم رسیدند، ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸، و هر دو بار منچستر یونایتد آنها را حذف کرد.

توتی معتقد است که هنوز برای جبران آن ناکامی ها فرصت دارد. او در سال ۲۰۰۱ با رم قهرمان لیگ شد، بعد هم جام جهانی ۲۰۰۶ را با ایتالیا فتح کرد و فقط مدال قهرمان لیگ قهرمانان را کم دارد.

دستیابی به این هدف آسان نیست. توتی می داند که اگر رم از گروهی که منچستر سیتی و بایرن مونیخ در آن حضور دارد صعود کند نتیجه ی خوبی گرفته است. ولی توتی آدمی است که هرگز به راحتی رویاهایش را فراموش نمی کند. «همیشه می گویم که بهترین ها لحظات در راهند. به همین خاطر است که چند سال آتی می توانند خیلی استثنایی باشند.