چرا پرسپولیس را روی کاغذ برنده می‌دانند؟
پرسپولیس برای شکست نفت تهران شرایط مساعد و مناسبی دارد و به نظر می‌رسد چنانچه اتفاق غیر منتظره‌ای رخ ندهد و بازی شرایط نرمالی را طی کند یا اتفاقات مسابقه علیه پرسپولیس کار نکنند تیم برانکو با حمایت هوادارانش می‌تواند سه امتیاز حیاتی دیگر دشت کند.
ایران ورزشی: پرسپولیس برای شکست نفت تهران شرایط مساعد و مناسبی دارد و به نظر می‌رسد چنانچه اتفاق غیر منتظره‌ای رخ ندهد و بازی شرایط نرمالی را طی کند یا اتفاقات مسابقه علیه پرسپولیس کار نکنند تیم برانکو با حمایت هوادارانش می‌تواند سه امتیاز حیاتی دیگر دشت کند.
تیم برانکو در آرامش و بدون حاشیه آماده این مسابقه شده و به نظر می‌رسد به لحاظ تاکتیکی و فنی برتری چشمگیری مقابل نفت داشته باشد تا روی کاغذ سرخ‌ها را برنده این مسابقه بدانیم. با این حال چند نکته در خصوص این مسابقه باید مورد توجه قرار بگیرد:
یک) مهمترین سوال این است؛ نفت تهران بعد از بازی با سپاهان که روز یکشنبه انجام شد چقدر فرصت داشته تا برای رویارویی مقابل پرسپولیس به لحاظ تاکتیکی و فنی آماده شود؟ آنها دوشنبه ریکاوری کرده‌اند و روزهای سه‌شنبه و چهارشنبه فرصت تمرین داشته‌اند که قطعا تمرین دیروزشان هم سبک بوده. با این حال طبیعی است که تیم منصوریان از بازی با سپاهان تا این بازی پیشرفتی نخواهد داشت و تغییری در این تیم به وجود نمی‌آید. غیر از این تیمی که مقابل مجموعه بحران زده سپاهان شکست خورده و البته خودش با هزار و یک جور مشکل دست به گریبان است حتما به لحاظ تاکتیکی در سطحی نیست که بتواند برای پرسپولیس دردسر ایجاد کند.
دو) بازی کردن یا بازی نکردن ایمان مبعلی در ترکیب تیم نفت تاثیر زیادی در فرم تیمی حریف پرسپولیس خواهد داشت و غیبت این بازیکن ضربه بزرگی به نفت می‌زند. اصولا بیشتر تیم‌های ایرانی به مهارت‌های فردی بازیکنان کلیدی شان وابسته‌اند تا بازی تیمی و نفت هم از این قضیه مستثنی نیست.
مبعلی که همواره یکی از بهترین پاسورهای لیگ بوده با ارسال‌های خطرناکش می‌تواند در ضربات ایستگاهی مشکلاتی برای پرسپولیس به وجود بیاورد و البته بدون او خط میانی نفت چیز زیادی کم دارد. در نقطه مقابل پرسپولیس طی بازی‌های اخیر نشان داده برعکس بسیاری از تیم‌های ایرانی با کمبود بازیکنان کلیدی‌اش هم خوب کنار می‌آید و بدون طارمی، رضاییان، عالیشاه و احمدزاده و مسلمان هم برنده برخی مسابقاتش بوده تا از سایر تیم‌ها متمایز شود.
سه) تغییرات خط دفاعی پرسپولیس شاید در نگاه اول نگران کننده باشد اما این تیم در دو تا از سنگین‌ترین بازی‌هایش با زوج ماریچ - اومانیا گلی نخورده و کلین شیت کرده است. اتفاقا دو بازی مقابل صبای قم و استقلال اهواز آخرین کلین‌شیت‌های پرسپولیس بوده‌اند که با این زوج خارجی به دست آمده و پرسپولیس در دو بازی خارج از خانه گلی دریافت نکرده است.
هر چند در این دو بازی موقعیت چندانی روی دروازه پرسپولیس به وجود نیامد و سرخ‌ها تحت فشار قرار نگرفتند اما شکل بازی این مدافعان، مدیریت آنها از عقب زمین، ارتباط خوب آنها و تلاش‌شان ثابت می‌کند نباید از این بابت چندان نگران بود.
چهار) در نگاه اول به نظر می‌رسد غیبت رامین رضاییان کارهای ترکیبی پرسپولیس در فاز حمله این تیم که از جناح راست صورت می‌گیرد را با اختلال بزرگی مواجه کند اما پرسپولیس در اهواز نشان داد می‌تواند حملاتش را بالانس کند و از جناح مقابل هم به دروازه حریف یورش ببرد. سرخ‌ها در اهواز بیشتر با محمد انصاری نفوذ کردند تا رضاییان و چنانچه در بازی با نفت بابک حاتمی در راست چندان رونده نباشد و بیشتر در زمین خودی بماند انصاری با تکنیک می‌تواند نفوذ کند و زوج موفقی با امید علیشاه در این جناح تشکیل دهد.
دوئل‌های ملی پرسپولیس - نفت
بازی پرسپولیس - نفت، جدا از حساسیت‌های موجود در جدول، دوئل بازیکنان ملیپوش با یکدیگر نیز هست. تعداد این دوئل‌ها، اگر رامین رضاییان محروم نبود و می‌توانست در ترکیب پرسپولیس بازی کند به عدد ۳ می‌رسید. مهمترین و تماشایی‌ترین تقابل، رویارویی سیدجلال و مهدی طارمی است. حسینی که زمانی در ترکیب پرسپولیس بازی می‌کرد، این فصل پیراهن نفت تهران را پوشید تا شاگرد علیرضا منصوریان شود. سیدجلال که همچنان یکی از بهترین مدافعان فوتبال ایران محسوب می‌شود، مقابل پرسپولیس وظیفه‌ای سنگین برعهده دارد. مهار مهدی طارمی وظیفه‌ای است که منصوریان روی دوش حسینی گذاشته و منتظر است تا این مدافع ملیپوش در انجام این وظیفه سربلند باشد.
سیدجلال که در تیم ملی نیز هم‌تیمی طارمی است به خوبی با خصوصیات او آشناست و می‌داند که آقای گل لیگ برتر را چگونه مهار کند. در طرف مقابل مهدی طارمی قرار دارد. مهاجمی تند و تیز که نشان داده قادر است هر مدافعی را آزار بدهد و دروازه هر حریفی را باز کند. حرکات پا به توپ طارمی در کنار سرعت فوق‌العاده‌اش، قطعا کار را برای سیدجلال که پا به سن گذاشته و ۳۵ سالگی را گذرانده مشکل خواهد کرد. دوئل دیگر میان سوشا مکانی و علیرضا بیرانوند است. دو دروازه‌بانی که اغلب در اردوهای تیم ملی حضور دارند و البته شایعه‌های بسیاری نیز در مورد درگیری آنها پیش از بازی ایران - ژاپن شنیده شده است. بیرانوند و مکانی که همین دو، سه فصل قبل در نفت تهران هم‌تیمی بودند، سعی در اثبات شایستگی‌های خود دارند. آنها می‌کوشند تا به بهترین شکل از دروازه تیمشان محافظت کنند و البته این دوئل حساس و جذاب را به سود خود به پایان برسانند.
شاید اگر رامین رضاییان محروم نبود و می‌توانست مقابل نفت تهران بازی کند، یک دوئل جذاب دیگر نیز برگزار می‌شد. رویارویی او و وحید امیری که هر دو ملیپوش هستند. یکی دفاع راست و دیگری بال چپ که درست مقابل هم قرار می‌گرفتند و هواداران را از بابت تماشای رقابتی شانه به شانه و جذاب سیراب می‌کردند.
تیم برانکو در آرامش و بدون حاشیه آماده این مسابقه شده و به نظر می‌رسد به لحاظ تاکتیکی و فنی برتری چشمگیری مقابل نفت داشته باشد تا روی کاغذ سرخ‌ها را برنده این مسابقه بدانیم. با این حال چند نکته در خصوص این مسابقه باید مورد توجه قرار بگیرد:
یک) مهمترین سوال این است؛ نفت تهران بعد از بازی با سپاهان که روز یکشنبه انجام شد چقدر فرصت داشته تا برای رویارویی مقابل پرسپولیس به لحاظ تاکتیکی و فنی آماده شود؟ آنها دوشنبه ریکاوری کرده‌اند و روزهای سه‌شنبه و چهارشنبه فرصت تمرین داشته‌اند که قطعا تمرین دیروزشان هم سبک بوده. با این حال طبیعی است که تیم منصوریان از بازی با سپاهان تا این بازی پیشرفتی نخواهد داشت و تغییری در این تیم به وجود نمی‌آید. غیر از این تیمی که مقابل مجموعه بحران زده سپاهان شکست خورده و البته خودش با هزار و یک جور مشکل دست به گریبان است حتما به لحاظ تاکتیکی در سطحی نیست که بتواند برای پرسپولیس دردسر ایجاد کند.
دو) بازی کردن یا بازی نکردن ایمان مبعلی در ترکیب تیم نفت تاثیر زیادی در فرم تیمی حریف پرسپولیس خواهد داشت و غیبت این بازیکن ضربه بزرگی به نفت می‌زند. اصولا بیشتر تیم‌های ایرانی به مهارت‌های فردی بازیکنان کلیدی شان وابسته‌اند تا بازی تیمی و نفت هم از این قضیه مستثنی نیست.
مبعلی که همواره یکی از بهترین پاسورهای لیگ بوده با ارسال‌های خطرناکش می‌تواند در ضربات ایستگاهی مشکلاتی برای پرسپولیس به وجود بیاورد و البته بدون او خط میانی نفت چیز زیادی کم دارد. در نقطه مقابل پرسپولیس طی بازی‌های اخیر نشان داده برعکس بسیاری از تیم‌های ایرانی با کمبود بازیکنان کلیدی‌اش هم خوب کنار می‌آید و بدون طارمی، رضاییان، عالیشاه و احمدزاده و مسلمان هم برنده برخی مسابقاتش بوده تا از سایر تیم‌ها متمایز شود.
سه) تغییرات خط دفاعی پرسپولیس شاید در نگاه اول نگران کننده باشد اما این تیم در دو تا از سنگین‌ترین بازی‌هایش با زوج ماریچ - اومانیا گلی نخورده و کلین شیت کرده است. اتفاقا دو بازی مقابل صبای قم و استقلال اهواز آخرین کلین‌شیت‌های پرسپولیس بوده‌اند که با این زوج خارجی به دست آمده و پرسپولیس در دو بازی خارج از خانه گلی دریافت نکرده است.
هر چند در این دو بازی موقعیت چندانی روی دروازه پرسپولیس به وجود نیامد و سرخ‌ها تحت فشار قرار نگرفتند اما شکل بازی این مدافعان، مدیریت آنها از عقب زمین، ارتباط خوب آنها و تلاش‌شان ثابت می‌کند نباید از این بابت چندان نگران بود.
چهار) در نگاه اول به نظر می‌رسد غیبت رامین رضاییان کارهای ترکیبی پرسپولیس در فاز حمله این تیم که از جناح راست صورت می‌گیرد را با اختلال بزرگی مواجه کند اما پرسپولیس در اهواز نشان داد می‌تواند حملاتش را بالانس کند و از جناح مقابل هم به دروازه حریف یورش ببرد. سرخ‌ها در اهواز بیشتر با محمد انصاری نفوذ کردند تا رضاییان و چنانچه در بازی با نفت بابک حاتمی در راست چندان رونده نباشد و بیشتر در زمین خودی بماند انصاری با تکنیک می‌تواند نفوذ کند و زوج موفقی با امید علیشاه در این جناح تشکیل دهد.
دوئل‌های ملی پرسپولیس - نفت
بازی پرسپولیس - نفت، جدا از حساسیت‌های موجود در جدول، دوئل بازیکنان ملیپوش با یکدیگر نیز هست. تعداد این دوئل‌ها، اگر رامین رضاییان محروم نبود و می‌توانست در ترکیب پرسپولیس بازی کند به عدد ۳ می‌رسید. مهمترین و تماشایی‌ترین تقابل، رویارویی سیدجلال و مهدی طارمی است. حسینی که زمانی در ترکیب پرسپولیس بازی می‌کرد، این فصل پیراهن نفت تهران را پوشید تا شاگرد علیرضا منصوریان شود. سیدجلال که همچنان یکی از بهترین مدافعان فوتبال ایران محسوب می‌شود، مقابل پرسپولیس وظیفه‌ای سنگین برعهده دارد. مهار مهدی طارمی وظیفه‌ای است که منصوریان روی دوش حسینی گذاشته و منتظر است تا این مدافع ملیپوش در انجام این وظیفه سربلند باشد.
سیدجلال که در تیم ملی نیز هم‌تیمی طارمی است به خوبی با خصوصیات او آشناست و می‌داند که آقای گل لیگ برتر را چگونه مهار کند. در طرف مقابل مهدی طارمی قرار دارد. مهاجمی تند و تیز که نشان داده قادر است هر مدافعی را آزار بدهد و دروازه هر حریفی را باز کند. حرکات پا به توپ طارمی در کنار سرعت فوق‌العاده‌اش، قطعا کار را برای سیدجلال که پا به سن گذاشته و ۳۵ سالگی را گذرانده مشکل خواهد کرد. دوئل دیگر میان سوشا مکانی و علیرضا بیرانوند است. دو دروازه‌بانی که اغلب در اردوهای تیم ملی حضور دارند و البته شایعه‌های بسیاری نیز در مورد درگیری آنها پیش از بازی ایران - ژاپن شنیده شده است. بیرانوند و مکانی که همین دو، سه فصل قبل در نفت تهران هم‌تیمی بودند، سعی در اثبات شایستگی‌های خود دارند. آنها می‌کوشند تا به بهترین شکل از دروازه تیمشان محافظت کنند و البته این دوئل حساس و جذاب را به سود خود به پایان برسانند.
شاید اگر رامین رضاییان محروم نبود و می‌توانست مقابل نفت تهران بازی کند، یک دوئل جذاب دیگر نیز برگزار می‌شد. رویارویی او و وحید امیری که هر دو ملیپوش هستند. یکی دفاع راست و دیگری بال چپ که درست مقابل هم قرار می‌گرفتند و هواداران را از بابت تماشای رقابتی شانه به شانه و جذاب سیراب می‌کردند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر