حقیقی؛ به دوران خود بازگرد
روزهای خاکستری علیرضا حقیقی پس از روزهای خوش اقبالی‌اش، فرا رسیده است.
ورزش سه: دروازبانی که برخلاف تصور بسیاری موفق شد برای ایران در جام‌جهانی بازی کند، این‌روزها از تیم‌ملی خط خورده است؛ آن‌هم در حالی‌که سوشامکانی با چند بازی در لیگ دسته دو نروژ با تیم‌ملی مسافر مالزی شده تا شاید در بازی مقابل سوریه روی نیمکت بنشیند.
در حالی‌که تصور می‌شد، حقیقی انتخاب دوم کیروش برای دروازه تیم‌ملی باشد، اما وضعیت مبهم باشگاهی و ماه‌ها بازی نکردن در مسابقات رسمی، این مربی را مجاب کرد تا دروازبان محبوبش را به رده پنجمین انتخابش برای دروازه تیم‌ملی تنزل دهد.
دروازبانی که اولین حضور رسمی‌اش در میادین فوتبال با خاطره‌ی خوب مهار پنالتی علی دایی در بازی پرسپولیس و سایپا همراه بود، پس از باخت ایران در ضیافت پنالتی‌ها مقابل عراق در جامملتها، منتقدان سرسختی پیدا کرد. او در مهار تمام ضربات پنالتی عراقی‌ها ناکام بود تا بسیاری او را در حذف ایران از جامملتها مقصر بدانند. اما اگر عابدزاده را به گواه آمار بهترین پنالتی‌گیر تاریخ ایران در بین دروازبان‌های تیم‌ملی بدانیم، او نیز با استقلال، روز بد در ضیافت پنالتی‌ها داشته و دو بار در بازی فینال جام حذفی مقابل ملوان و فینال جام باشگاه‌ها مقابل الهلال همانند حقیقی موفق به مهار هیچ کدام از ضربات پنالتی حریفان نشد. در آن دو مورد ضربات پنالتی دقیق انزلی‌چی‌ها و سپس بازیکنان الهلال نشان داد که پنالتی اگر خوب، دقیق و زاویه‌دار نواخته شود، کمتر دروازبانی قادر به مهار آن است. با این حال حذف ایران در جامملتها، دو نفر را بیش از همه در معرض انتقاد قرار داد. ابتدا ویلیامز داور استرالیایی بود که با اخراج پولادی ایران را ۱۰ نفره کرد و مقصر دوم علیرضا حقیقی که نتوانست حتی یک ضربه پنالتی حریف را مهار کند.بدین‌ترتیب خاطره بازی‌های نسبتا
خوب حقیقی در جام‌جهانی، تحت‌الشعاع عملکرد او در بازی مقابل عراق قرار گرفت تا برخی از صعود ایران به نیمه‌نهایی در صورت حضور رحمتی به جای حقیقی بگویند.
حذف از جامملتها باعث کمرنگ شدن اعتماد کیروش به حقیقی نشد. او دروازبان شماره یک خود را یافته بود. آن هم پس از این‌که رحمان احمدی و دانیال داوری نتوانستند نظر او را جلب کنند، در آستانه جام‌جهانی به کسی روی آورد که تصور می‌رفت دروازبان سوم ایران باشد. اقبال کیروش به حقیقی آن هم به یک‌باره و در‌حالی‌که تا قبل از آن چندان از او در دروازه تیم ملی حتی در بازی‌های تدارکاتی استفاده نکرده بود، باعث به راه افتادن حرف و حدیث‌های همیشگی و شایعات مرسوم در فوتبال ایران شد. شایعاتی که از شدت بی‌پایه و اساس بودن، هیچ‌گاه از طرف اکثریت جامعه فوتبالی جدی گرفته نشد. در ادامه همین شایعات بود که انتقال حقیقی به پرتغال و آن هم به تیمی که نلو وینگادا سرمربی آن بود را به رابطه خوب کیروش و حقیقی ارتباط دادند.
حقیقی که از جایگاه شماره یکی خود در تیم ملی تا حدود زیادی خاطرجمع شده بود، به پرتغال رفت تا فصل جدیدی در فوتبالش آغاز کند. اما اتفاقات آن‌طور که مد نظر او بود رخ نداد و نیمکت‌نشینی در باشگاه به سراغ او آمد. با این حال کیروش او را در مرحله اول مقدماتی جام‌جهانی، درون دروازه ایران گمارد، اما دو اشتباه متوالی در خروج از دروازه در بازی دوستانه مقابل ژاپن و سپس در مقابل ترکمنستان، باعث شد تا گاسپار مربی دروازبان‌های تیم‌ملی از تاثیر نیمکت‌نشینی او در باشگاهش بر ضعف در خروج از دروازه این گلر بگوید. از نظر گاسپار بازی نکردن حقیقی باعث شده تا او در تایمینگ خروج از دروازه دچار مشکل شود. پس از اشتباه مقابل ترکمنستان، کم‌کم موقعیت شماره یک بودن حقیقی به خطر افتاد و او خیلی زود متوجه حضور رقیبی شد که جایش را در دروازه تیم‌ملی گرفته و جدا از آن با پیوستن به پرسپولیس، سنگری را که زمانی متعلق به او بود، تسخیر کرده است.
حقیقی چند صباحی است که باشگاهی ندارد و ادامه این روند می‌تواند بازگشت او به روزهای خوب را برای همیشه غیرممکن کند. اما سناریوهای پیش روی او چیست؟ تقریبا می‌توان گفت راه بازگشت چندانی برای حقیقی باقی نمانده است. در پرسپولیس، با وجود بیرانوند، جایی برای او نیست و البته رفتن به تیمی دیگر از لیگ برتر ایران یک شکست تمام‌عیار برای اوست. او راهی ندارد جز این‌که در اروپا به دنبال راهی برای بازی کردن باشد. بازگشت به ایران و در معرض قضاوت قرار گرفتن برای او می‌تواند تبدیل به معضلی شود که حتی سابقه او در تیم ملی و شماره یک بودنش در جام‌جهانی و جامملتها را زیرسوال ببرد. ضمن این‌که باعث سخت‌گیری بیشتر کیروش در دعوت از او به تیم‌ملی نیز می‌شود. چرا که از نظر کیروش بازگشت از اروپا به ایران نوعی پسرفت محسوب می‌شود، حتی اگر حضور در اروپا منجر به نیمکت‌نشینی شده باشد.
ارسال نظر