محسن مسلمان چگونه ستاره قرمزها شد؟

ورزش سه: درباره درخشش بی وقفه هافبک سرخ پوشان که ممکن است ملی پوش جدید این تیم باشد.

خیلی بعد از آن شادی گل لوکاتونی طور در لباس سفید و سبز ذوب آهن محسن مسلمان دقیقا در جای خودش ایستاده . جایی که باید خیلی زودتر به آن می رسید اما لابد غرور ، کج روی یا کاستی های نیمکت تیم ، مانع از آن شده بود که یکی از بهترین پاسور های فوتبال ایران چیزی بیشتر از همانی باشد که در سال اول فوتبال در 17 سالگی نشان داده بود . نکته این که او تنها فصل مشترک سال قهرمانی پرسپولیس با افشین قطبی و البته داستان خوشایند این فصل برای قرمزهاست . کسی که اگرچه در آن سال مسبب توقف سرخ ها در آزادی شد تا قهرمانی به روز آخر بکشد اما امسال تمام تلاشش را می کند تا سال به ته نرسیده ، پرسپولیس چاره ای جز قهرمانی نداشته باشد .

تفاوت محسن با بقیه هافبک های فوتبال ایران ، بازی مدرن و سریع و البته هوش سرشاری است که مدام او را از بقیه متمایز می کند . یک چیزی که با اضافه شدن جنگندگی ، شماره ۷۷ سرخ ها را تبدیل به بازیکنی بی همتا کرد . جالب اینکه مسلمان حضورش در تیم برانکو را کمی بعد از سکو نشینی و تصمیم برای ترک زودهنگام تیم ، بقا و البته بازی های کوتاه و بعد درخشش گرفت . مسلمان که در اولین مسابقه مقابل پیکانی ها وری بازی می کرد که انگار فوتبال یادش رفته ، دیروز در دیدار مقابل نفت ، جوری با پاسها متفاوت کلیدی و سریع تمرکز مدافعان حریف را به هم می زد که کمتر در لیگ ایران پیش می آید .

او که نقطه ضعفی جز گل نزدن ندارد ، با حفظ این شرایط باز هم ما را بیشتر شیفته خودش می کند ، وقتی که ما یک مغز را در حال فوتبال می بینیم . مغزی که تکل های شجاعانه و نبض دادن به بازی اش ، سویه دیگری از درک فوتبالی اش را نشان می دهند. درکی که بالاتر از دیگران ، او را به عنوان یکی از شاخص ترین های سال های لایت می کند و البته تاسفی با خود به همراه می آورد که چرا محسن در همان 16سالگی ،سوار بر قطار سرنوشتی نشد که او را مثل سسک فابرگاس به جهانی ببرد که ما زیاد به آن حوالی تعلق نداریم .سسک که استعدادیاب های آرسنال در ا17 سالگی ردش را زدند و یکی از بزرگترین های دو دهه را به دنیا معرفی کردند. درست برخلاف مسلمان که در ذوب و ملوان و همین پرسپولیس پرسه زد و عمر هدر کرد .

اگر یک نصف نیم فصل برای خودیابی مسلمان و حضور موثرش در ترکیب پرسپولیس کافی بوده ، باید از خودمان سئوال کنیم ؛ در فوتبال ایران استعدادها چقدر بیش تر از بقیه دنیا هدر می روند و چرا ؟ کاش می شد این خط را بگیریم و برویم به قبل ، وقتی که یک چشمه استعداد آدم ها را آنقدر تنبل و خودشیفته می کند که یادشان می رود این جوانه چه مراقبت و تلاشی برای به بار نشستن لازم دارد . آدم هایی مثل مسلمان که اگرچه بازگشت اش امیدوارکننده بوده اما چه نیازی به باگشت وقتی آدم مسلمان است و با چنین ذهن و پایی به دنیا می آید ؟

خب ، خداراشکر که محسن مسلمان بودن هنوز چیز از دست رفته ای نیست و آنقدر مهم که اگر این بار در فهرست تیم ملی نبود تردید کنیم و برویم ته داستان را دربیاوریم که چرا یکی بعد از دو فصل عالی یکسره جای اش بین بهترین ها نیست . کسی که ورود ستاره نقل و انتقالات نیم فصل و تغییر پست هم تمرکز اش را به هم نزد تا فکر کنیم در آینده ای که در راه است ، دوباره بازوبند کاپیتانی پرسپولیس به بازیکنی خواهد رسید که مثل علی پروین و حمید درخشان و از نسل آن هاست . یکی که بدون او راه را گم می کنید .