یخ یوونتوس و رونالدو آب خواهد شد؛ منتظر بمانید!

وبسایت نود: یوونتوس و رونالدو هر دو شروع خوبی در فصل جاری نداشته اند.

ابتدای هفته، یوونتوس پارما را هم برد، یک برد مشابه شبیه پیروزی های قبلی مقابل لاتزیو و کیه وو، بردی اقتصادی با ارائه یک بازی نه چندان خوب ولی هدفمند و نتیجه گرا.

اگرچه یوونتوس برای کسب هر سه برد تلاش زیادی کرد ولی نمایش کلی تیم خیلی برای هواداران یوونتوس رضایت بخش نبود. شاید شبیه عملکرد تیم در بسیاری از مواقع تحت نظر آلگری. تیمی که در نتیجه گرایی بسیار خوب است و گواه آن جام ها و موفقیت های مختلف یوونتوس تحت نظر آلگری در مسابقات داخلی و اروپایی است، اما در ارائه یک بازی تماشاگرپسند آنچنان نمی تواند هوادارانش را راضی کند.

ولی این فصل هواداران و کارشناسان انتظارات بیشتری داشتند، دلیلش هم حضور بهترین بازیکن جهان در سال های اخیر، در تیم شان است.

آلگری ۵۱ ساله معروف است که مصلحت اندیشی، عمل گرایی و توجه به نتیجه را در اولویت خود قرار می دهد: کسب بردهایی با اختلاف اندک و تمرکز کمتر روی کارهای صرفاً هجومی.

اما از زمان جذب رونالدو در تابستان ۲۰۱۸، هواداران یوونتوس مشتاق بودند تا یوونتوس ورژن جدید را در فصل پیش رو، با سبک و سیاقی متفاوت ببینند، خصوصاً رونالدویی که نه تنها یک گلزن قهار است بلکه با کارهایش می تواند به تیم طراوت ببخشد، اما این خواسته فعلاً برآورده نشده است.

ولی هواداران یوونتوس و کارشناسان باید منتظر باشند، سه هفته زمان کمی است که بخواهیم در مورد یوونتوس و همینطور ستاره ای همچون رونالدو قضاوت کنیم. آلگری همچنان در حال یافتن بهترین بالانس در تیمش است، ستاره پرتغالی در پیش فصل همراه دیگر بازیکنان حضور نداشت و تازه سه مسابقه رسمی است که برای تیمش بازی کرده است.

درست است که نمایش های یوونتوس در این سه مسابقه به خصوص در بعضی دقایق مسابقه با پارما و کیه وو، رضایت بخش نبود و حتی می توان گفت بد بود.

اما مدافع عنوان قهرمانی سری آ همچنان در روزهای بد خود هم پیروز می شود. آن هم در شرایطی که بازیکنانی مثل دیبالا یا داگلاس کاستا از روی نیمکت بازی را آغاز کرده اند. ضمن این که یوونتوس نشان داده تیمی فراتر از یک ستاره است، آن ها بدون رونالدویی که در اوج است، موفق شده اند رکورد صد درصد برد را در لیگ حفظ کنند.

حداقل فعلاً می توان به این نقطه تکیه کرد که یوونتوس یک تیم است و نه تیمی متکی به یک ستاره. اتحاد آن ها قابل ستایش است.

در مورد رونالدو هم چنین پیش بینی هایی می رفت. خیلی ها تصور می کردند برای بازیکنی که در هر فصل در رئال مادرید حداقل ۴۰ گل می زد و در دوران خیره کننده ۹ ساله حضورش در برنابئو در ۴۳۸ بازی، به رکورد ۴۵۰ گل رسید و در دو فصل آخر حضورش در منچستریونایتد هم در ۱۰۲ مسابقه، موفق به زدن ۶۸ گل شد، گلزنی در فوتبال ایتالیا هم راحت خواهد بود. آن ها انتظار داشتند رونالدوی پرتغالی از همان هفته اول، کیه وو و پارما را هم مثل تیم هایی همچون خیرونا و اسپانیول گلباران کند.

اما مسئله مهم در مورد رونالدو هم تطابق با فوتبال ایتالیاست، بحثی که پیش تر هم توسط آلگری مطرح شده است. او به زمان نیاز دارد، همین و بس.

پیش از حضور رونالدو در فوتبال ایتالیا هم کارشناسان تصور می کردند که با توجه به سبک بازی تیم های سری آ و بازی فشرده آن ها در خط دفاع، رونالدو فضاهای کمتری به نسبت شرایطش در لالیگا خواهد داشت. بنابراین جای تعجب ندارد که رونالدو در این سه بازی نتوانسته هنوز گلی بزند.

به هر حال حتی ستاره ای در ابعاد رونالدو هم به زمان نیاز دارد. خصوصاً که او هنوز یک ماه است که در کنار هم تیمی های جدیدش بازی می کند.

یادمان نرود که در همین فصول اخیر هم رونالدو در آغاز فصل در گلزنی در رئال مادرید با مشکل روبرو می شد، اما هر چه به پایان فصل نزدیک تر می شدیم، او اوج می گرفت و در نهایت یک تنه تیمش را تا قهرمانی اروپا پیش می برد.