به بهانه ۳۰ دسامبر، روز تاریخی فوتبال جزیره

وبسایت نود: همگان صحبت از یک تحول می‌کردند؛ اتفاقی که در ظاهر صرفا یک تغییر نام بود اما انقلاب آن بعد از مدت کوتاهی بر همگان آشکار شد.

با تغییر نام و فرمت سطح اول فوتبال انگلیس، "لیگ دسته یک" از فصل ۹۳-۱۹۹۲ "لیگ برتر" خوانده شد اما این تنها تغییر به وجود آمده نبود. اسپانسرها به سمت تمامی باشگاه ها سرازیر شدند و قراردادهای پخش تلویزیونی سر به فلک کشیدند. برندهای تجاری برای امضای قرارداد با تیم ها سر و دست می‌شکستند تا بتوانند نام خود را در این لیگ حرفه ای شده، در بین مردم دنیا بر سر زبان ها بیندازند.

یکی از پیامدهای ثروتمند شدن باشگاه ها بعد از هجوم اسپانسرها، ورود افسار گسیخته بازیکنان خارجی به جزیره و کمرنگ شدن هرچه بیشتر سهم بازیکنان بومی از مسابقات بود.

اولین جرقه های ساخته شدن تیم های بین المللی، در باکسینگ دی 1999 زده شد. زمانی که جان‌لوکا ویالی، سرمربی چلسی تصمیم گرفت برای دیدار مقابل ساوتهمپتون در "دل"، اد ده‌گوی (هلند)، آلبرت فرر (اسپانیا)، فرانک لبوف (فرانسه)، امرسون (برزیل)، دن پترسکو (رومانی)، سلستین بابایارو (نیجریه)، گابریله آمبروستی (ایتالیا)، دیدیه دشان (فرانسه)، روبرتو دی‌متئو (ایتالیا)، گاس پویت (اروگوئه) و توره آندره فلو (نروژ) را به عنوان بازیکنان ثابت روانه میدان کند تا بدین ترتیب 15232 تماشاگر ورزشگاه خانگی قدیس ها از نزدیک شاهد نخستین تیم تمام بین المللی تاریخ لیگ برتر باشند.

تیم ساخته شده جان‌لوکا ویالی در آن روز به لطف دبل فلو به پیروزی 2-1 رسید و اتفاقی تاریخی را در جزیره رقم زد. برای اولین بار، نه تنها در تاریخ لیگ برتر بلکه در تاریخ فوتبال انگلیس، یک تیم بدون حتی یک بازیکن انگلیسی بازی را آغاز کرد.

احتمالا تماشاگران آن فوتبال در روز 26 دسامبر 1999 حس کرده اند که به پایان دنیا رسیده اند، اما فقط کافی بود تا 10 سال دیگر صبر کنند و اتفاقی بی‌نظیر را به چشم ببینند. اتفاقی که در روز 30 دسامبر 2009 و به لطف آرسن ونگر و آورام گرانت رقم خورد.

بازی هفته نوزدهم فصل 10-2009 بین دو تیم پورتسموث و آرسنال در حضور 20404 تماشاگر ورزشگاه فراتون پارک و به میزبانی پورتسموث برگزار شد. آرسن ونگر در آن روز آرسنال را با مانوئل آلمونیا (اسپانیا)، ویلیام گالاس (فرانسه)، باکاری سانیا (فرانسه)، توماس فرمائلن (بلژیک)، آرماند ترائوره (سنگال)، ابو دیابی (فرانسه)، سمیر نصری (فرانسه)، آرون رمزی (ولز)، آلکس سانگ (کامرون)، آندری آرشاوین (روسیه) و ادواردو (کرواسی) روانه میدان کرد.

تا این جای کار، اتفاق باکسینگ دی ورزشگاه دل تکرار شده بود اما آورام گرانت (سرمربی سابق چلسی) هم کم نیاورد و در ترکیب ثابت پورتسموث این 11 بازیکن قرار داد:

آسمیر بگوویچ (بوسنی)، استیو فینان (جمهوری ایرلند)، تال بن‌هایم (اسرائیل)، یونس کابل (فرانسه)، هرمان هرایدارسون (ایسلند)، آرون موکوئنا (آفریقای جنوبی)، نذیر بلهاج (الجزایر)، کوین پرینس بواتنگ (غنا)، ریچارد هیوز (اسکاتلند)، حسن یبدا (الجزایر) و فردریک پیکیون (فرانسه)

به این ترتیب برای اولین بار در تاریخ فوتبال سطح اول انگلیس، همه 22 بازیکن آغاز کننده یک دیدار را بازیکنانی غیرانگلیسی تشکیل می‌دادند. از آن روز 9 سال گذشته و هیچ کسی به بین المللی بودن فوتبال انگلیس تردیدی ندارد.

روی نیمکت هر دو تیم در فراتون پارک نیز تنها 2 بازیکن انگلیسی نشسته بودند. در بین 7 نیمکت نشین آرسنال، تنها کریگ ایستموند و جک ویلشر انگلیسی بودند و در سمت مقابل جیمی اشدون و مایکل براون، 2 انگلیسی نیمکت پورتسموث بودند. ایستموند در دقیقه 85 به جای سمیر نصری به میدان آمد و مایکل براون به عنوان سومین تعویض پورتسموث، در دقیقه 90 به جای ریچارد هیوز به میدان آمد تا این مسابقه، حداقل با حضور 2 بازیکن انگلیسی به پایان برسد؛ با نتیجه 4-1 به سود آرسنال و با گل های کابل (به خودی)، نصری، رمزی و سانگ برای آرسنال و بلهاج برای پورتسموث.

روزگاری بازیکنان انگلیسی اکثریت بازیکنان حاضر در زمین را تشکیل می‌دادند اما با شکل گرفتن لیگ برتر، این موضوع به مرور رنگ باخته است. با استناد به آمار اوپتا، در تاریخ 26 ساله لیگ برتر انگلیس، مسابقه ای که 22 بازیکن شروع کننده آن تماما انگلیسی باشند به چشم نمی‌خورد.

در حقیقت در هیچ مسابقه ای شاهد حضور 100 درصدی بازیکنان انگلیسی در میدان نبوده ایم و همواره حداقل یک بازیکن خارجی این ترتیب را به هم زده است. بالاترین آمار ثبت شده برای بازیکنان انگلیسی در لیگ برتر، در بازی کویینز پارک رنجرز برابر نیوکاسل در روز 16 ژانویه 1994 دیده می‌شود؛ روزی که 21 بازیکن ثابت دو تیم انگلیسی بودند و تنها تونی رابرتس (دروازه بان کیوپی آر) ولزی محسوب می‌شد.

با نگاهی به این آمار و وضعیت کنونی تیم های جزیره، به نظر می‌رسد حضور 22 بازیکن تماما انگلیسی در آغاز یک مسابقه لیگ برتر بیشتر شبیه یک رویاست؛ حتی در بهترین سال های فوتبال معاصر انگلیس.

تا سال ها، زیر سایه بودن بازیکنان انگلیسی در لیگ برتر از دلایل مهم ناکامی فوتبال ملی این کشور نام برده می‌شد. اما این فرضیه با قهرمانی تیم ملی زیر 17 سال در جام جهانی 2017، قهرمانی تیم ملی زیر 19 سال در رقابت های قهرمانی اروپای 2017، قهرمانی تیم ملی زیر 20 سال در جام جهانی 2017 و در نهایت سومی تیم ملی انگلیس در جام جهانی 2018، کاملا باطل شده است.

همزمانی این دو مهم (درخشش جوانان انگلیسی و ادامه یافتن بازیکنان خارجی) می‌تواند فوتبال انگلیس را با یک اتفاق نسبتا تازه مواجه سازد و آن، حضور روزافزون لژیونرهای انگلیسی در دیگر کشورهای صاحب فوتبال است؛ اتفاقی که در سال های گذشته به ندرت رخ می‌داد و اکنون با تجربه موفق جیدن سانچو در دورتموند، می‌توان استمرار آن را پیش بینی کرد.