«اصغر بیچاره» چه آرزوهایی داشت؟
اصغر بیچاره که ۲۳ خردادماه همزمان با سالروز تولدش از دنیا رفت بزرگ‌ترین آرشیو عکس سینما و تئاتر ایران را داشت و تا وقتی در ایران بود آن را در قالب موزه‌ای شخصی در خانه‌اش نگهداری می‌کرد.
خبرگزاری ایسنا: اصغر بیچاره که ۲۳ خردادماه همزمان با سالروز تولدش از دنیا رفت بزرگ‌ترین آرشیو عکس سینما و تئاتر ایران را داشت و تا وقتی در ایران بود آن را در قالب موزه‌ای شخصی در خانه‌اش نگهداری می‌کرد.
در این موزه دوربین‌هایی از قدیمی‌ترین عکاسان ایران مانند «ماشاءالله‌خان عکاس‌باشی»، مجموعه‌ای از زمان قاجار و اولین عکس‌های تاریخ سینمای ایران نگهداری می‌شد. اشیا و اسناد مهمی که گفته می‌شود بیچاره بعد از رفتنش به آمریکا، آن‌ها را به یکی از دوستانش سپرده است.
این عکاس، بازیگر و کارگردان، سال‌ها پیش در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا که در خانه‌اش حضور یافت اظهار کرد: از بدو ورود به‌دنبال پدر و مادر حرفه‌ام بوده‌ام، نه پدر مادري كه من را متولد كرده‌اند. به‌دنبال عكاس‌هاي معروف در ايران كه از چه تاريخي عكاسي در ايران شروع شده است. دوربين‌هايي كه اينجا وجود دارند هر كدام شناسنامه دارند. اينجا سمساري نيست و به‌جز دوربين‌هايشان، چاپ‌هاي خودشان را هم دارم.
او گفت: دوست دارم تا زنده‌ام جايي داشته باشم سه برابر جاي فعلي تا یک نمايشگاه دائمي بدون گرفتن ورودي بگذارم. يك سالن نمايش ۲۰ نفري يا سينماتك داشته باشم كه فيلم‌هاي بسياري را كه دارم مونتاژ كنم و شبي ۲۰ نفر فيلم‌ها را ببینند. پول آن را هم براي پرسنل صرف كنم.
بیچاره ادامه داد: به دستور آقاي رییس‌جمهور (دولت اصلاحات) با سازمان ميراث فرهنگي صحبت كرديم، افرادي مثل اكبر عالمي و ناصر تقوايي آمدند و كارشناسي كردند، اما نشد. شهرداري هم قدم پيش گذاشت و گفت كه ما جا مي‌دهيم؛ اما من موافقت نكردم، چون مي‌خواستم ملك متعلق به خودم باشد و مي‌خواهم با ساز خودم برقصم.
این عکاس افزود: كار من فرهنگي است نه سياسي. درباره يك‌يك كارهايم براي كساني كه علاقه دارند، ساعت‌ها صحبت دارم. علاقه‌مندم جایی را داشته باشم كه باز باشد و كساني كه مي‌آیند من را ببينيد چايي بخورند و بروند. همچنين جايي پايدار بماند و بعد از مرگ من هم يا فرزندم آنجا را اداره كند يا دستگاه دولتي. اين ديگر به من ربطي ندارد.
اصغر بیچاره، قدیمی‌ترین عکاس سینمای ایران، پس از تحمل یک دوره بیماری ۲۲ خردادماه براثر عوارض ناشی از سرطان حنجره در آمریکا درگذشت.
اصغر بیچاره با نام مستعار «علی‌اصغر ژوله» در سال ۱۳۰۹ در تهران متولد شد. او کار خود را به‌عنوان عکاس و کپی‌کار عکس فیلم‌های خارجی برای ویترین سینماها از سال ۱۳۲۵ آغاز کرد. شروع فعالیت او در سینما نیز با عکاسی از فیلم «دستکش سفید» (پرویز خطیبی، ۱۳۳۰) بود.
بیچاره علاوه بر عکاسی، در چند فیلم نیز بازی کرده است از جمله: رفیق (ایرج قادری)، کوسه جنوب (ساموئل خاچیکیان)، ناخدا خورشید (ناصر تقوایی)، ای ایران (ناصر تقوایی)، چهره (سیروس الوند)، دو خواهر (کامبوزیا پرتوی)، جنگجوی پیروز (مجتبی راعی)، بوی کافور، عطر یاس (بهمن فرمان‌آرا)، مزاحم (سیروس الوند)، نان و عشق و ... موتور ۱۰۰۰ (ابوالحسن داودی) و بانوی من (یدالله صمدی).
او همچنین به‌جز بازیگری و عکاسی، مسوولیت‌های دیگری را مانند مدیر تهیه، طراحی صحنه و مدیر تدارکات برعهده داشته است.
در این موزه دوربین‌هایی از قدیمی‌ترین عکاسان ایران مانند «ماشاءالله‌خان عکاس‌باشی»، مجموعه‌ای از زمان قاجار و اولین عکس‌های تاریخ سینمای ایران نگهداری می‌شد. اشیا و اسناد مهمی که گفته می‌شود بیچاره بعد از رفتنش به آمریکا، آن‌ها را به یکی از دوستانش سپرده است.
این عکاس، بازیگر و کارگردان، سال‌ها پیش در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا که در خانه‌اش حضور یافت اظهار کرد: از بدو ورود به‌دنبال پدر و مادر حرفه‌ام بوده‌ام، نه پدر مادري كه من را متولد كرده‌اند. به‌دنبال عكاس‌هاي معروف در ايران كه از چه تاريخي عكاسي در ايران شروع شده است. دوربين‌هايي كه اينجا وجود دارند هر كدام شناسنامه دارند. اينجا سمساري نيست و به‌جز دوربين‌هايشان، چاپ‌هاي خودشان را هم دارم.
او گفت: دوست دارم تا زنده‌ام جايي داشته باشم سه برابر جاي فعلي تا یک نمايشگاه دائمي بدون گرفتن ورودي بگذارم. يك سالن نمايش ۲۰ نفري يا سينماتك داشته باشم كه فيلم‌هاي بسياري را كه دارم مونتاژ كنم و شبي ۲۰ نفر فيلم‌ها را ببینند. پول آن را هم براي پرسنل صرف كنم.
بیچاره ادامه داد: به دستور آقاي رییس‌جمهور (دولت اصلاحات) با سازمان ميراث فرهنگي صحبت كرديم، افرادي مثل اكبر عالمي و ناصر تقوايي آمدند و كارشناسي كردند، اما نشد. شهرداري هم قدم پيش گذاشت و گفت كه ما جا مي‌دهيم؛ اما من موافقت نكردم، چون مي‌خواستم ملك متعلق به خودم باشد و مي‌خواهم با ساز خودم برقصم.
این عکاس افزود: كار من فرهنگي است نه سياسي. درباره يك‌يك كارهايم براي كساني كه علاقه دارند، ساعت‌ها صحبت دارم. علاقه‌مندم جایی را داشته باشم كه باز باشد و كساني كه مي‌آیند من را ببينيد چايي بخورند و بروند. همچنين جايي پايدار بماند و بعد از مرگ من هم يا فرزندم آنجا را اداره كند يا دستگاه دولتي. اين ديگر به من ربطي ندارد.
اصغر بیچاره، قدیمی‌ترین عکاس سینمای ایران، پس از تحمل یک دوره بیماری ۲۲ خردادماه براثر عوارض ناشی از سرطان حنجره در آمریکا درگذشت.
اصغر بیچاره با نام مستعار «علی‌اصغر ژوله» در سال ۱۳۰۹ در تهران متولد شد. او کار خود را به‌عنوان عکاس و کپی‌کار عکس فیلم‌های خارجی برای ویترین سینماها از سال ۱۳۲۵ آغاز کرد. شروع فعالیت او در سینما نیز با عکاسی از فیلم «دستکش سفید» (پرویز خطیبی، ۱۳۳۰) بود.
بیچاره علاوه بر عکاسی، در چند فیلم نیز بازی کرده است از جمله: رفیق (ایرج قادری)، کوسه جنوب (ساموئل خاچیکیان)، ناخدا خورشید (ناصر تقوایی)، ای ایران (ناصر تقوایی)، چهره (سیروس الوند)، دو خواهر (کامبوزیا پرتوی)، جنگجوی پیروز (مجتبی راعی)، بوی کافور، عطر یاس (بهمن فرمان‌آرا)، مزاحم (سیروس الوند)، نان و عشق و ... موتور ۱۰۰۰ (ابوالحسن داودی) و بانوی من (یدالله صمدی).
او همچنین به‌جز بازیگری و عکاسی، مسوولیت‌های دیگری را مانند مدیر تهیه، طراحی صحنه و مدیر تدارکات برعهده داشته است.
در صورت پخش نشدن ویدئو بر روی تصویر زیر کلیک کنید.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر