میراسماعیلی: آینده جودو به خطر افتاده است

روزنامه قانون: جودوي ايران سال‌هاست كه درگير مشكلات متعددي است؛ به عنوان مثال در مسابقات كاپ آزاد روسيه همه ورزشكاران كشورمان ايپون شدند و‌ در مسابقات گرند پري تركيه نيز شكست پشت شكست،سهم ايران از جودو بود. مدت‌هاست ماجراي افت جودو توسط كارشناسان مطرح مي‌شود. برخي اعتقاد دارند پس از سقوط هواپيماي حامل ورزشكاران نوجوانان و جوانان، جودوي ايران روند افت خود را آغاز كرد و به جايي رسيد كه همه به اين ورزش به چشم يك رشته شكست خورده نگاه مي‌كنند. انتخاب محمد منصوري به عنوان سرمربي تيم‌ملي نيز انتقاد كارشناسان را در پي داشته و بسياري از آن‌ها معتقدند او توانايي فني لازم براي هدايت تيم‌ملي را ندارد. به هر ترتيب اتفاقات ريز و درشت جودو دليلي شد تا با آرش ميراسماعيلي، قهرمان پيشين جودو گفت‌وگويي انجام دهيم و از او درباره جودو بپرسيم؛ هرچند كه در اين ميان نظر او را درباره خطاي راموس روي محمد صلاح نيز پرسيديم.

در آستانه بازي‌هاي آسيايي جاكارتا به نظر مي‌رسد جودوي ايران شرايط مساعدي نداشته باشد و با ادامه روند فعلي، نبايد به مدال‌آوري اين رشته اميدوار بود.

در آستانه بازی‌های آسیایی هستیم و همه ما باید به تیمی که داریم کمک کنیم و روحیه بدهیم اما شرایط جودو(به ويژه در سنین پایه) متاسفانه شرایط خوبی نیست. ناکامی‌های بزرگی صورت گرفته که در واقع برای آینده جودو و کسانی که بایددر تورنمنت‌ها استعدادیابی و پشتوانه بشوند و روی آن‌ها سرمایه گذاری کنيم، زنگ خطر محسوب مي‌شود. در این دوسال ضعیف‌ترین نتایج جودو به دست آمده است. آینده خوبی درانتظار جودوی کشور نیست؛ چرا که اين رشته را روی پایه های ضعیفی بنا می‌کنیم. متاسفانه هرچقدر کارشناسان و استخوان خورد کرده‌های جودو نیز صحبت می‌کنند، گوش شنوایی نیست و اصرار بر اشتباهات گذشته است. باید روش‌ها و شیوه‌های مدیریت‌شان را عوض کنند، انتقادپذیر باشند و از تمام پتانسیل جودو استفاده کنند. این‌طور نباشد که هرکس با من همسو بود، از او استفاده کنم. نباید اصرار به استفاده از افراد محدود داشته باشیم. نظارت بر تیم‌های ملی باید به گونه‌اي باشد که جواب بدهد. کمیته فنی موثری نداریم که بگوید این تیم برنامه‌اش را ارائه بدهد، هدفش از رفتن به مسابقه چه بوده، سرمایه‌گذاری بوده است یا نتیجه گیری؟ نبايد اين‌گونه باشد كه در این دوسال، یکی دونفر مدال بگيرند، پشت این مدال‌ها بمانیم و بگوییم کار ما خیلی خوب بوده است. اگر یک ورزشکار نخبه امروز خداحافظی کرد فاصله او با نفر دوم یک سال نوری نیست؟اصلا نفر دوم کجاست؟

به نظر شما چه چیزی باعث شده که شرايط فعلي فدراسيون جودو اين‌قدر وخيم شود؟

شاید تفکر تک قطبی بودن مدیریت و تك محوري باعث شده این شرایط به وجود بیاید. اگر من به عنوان کسی که سال های سال در این رشته و برای این رشته زحمت کشیده، حرفی می‌زنم از روی دلسوزی است و غرض و دشمنی با کسی ندارم. خداراشکر برنامه‌ای برای جودو ندارم و فاصله‌ای بين من و اين رشته افتاده است اما به هرحال همیشه خادم جودو بودم وهستم. حرفم را به عنوان کسی که مردم از او انتظار دارند، می‌زنم. انتقاد صریح می‌کنم اما انتقادم سازنده است. نباید فرافکنی کنیم و شوی تبلیغاتی راه بیندازیم. ما سرمربی ازبکستان را می‌آوریم و او را دستیار می‌کنیم. در این وضعیت اقتصادی بحرانی و با این قيمت دلار، مربی خارجی‌اي برای بانوان می‌آوریم که هیچ خروجی ندارد، یک مربی خارجی برای مردان می‌آوریم و او را دستیار می‌کنیم. اگر به او اعتقاد داریم و سرمربی تیم‌ملی ازبکستان بوده، در سنین پایه به او تیم بدهیم و سرمایه گذاری کنیم و از او کار بخواهیم. او ماهی چندهزاردلار می‌گیرد اما پاسخگو نیست. وقتی نظارتی وجود نداشته باشد و مدیریت تک قطبی باشد، همین می‌شود. امیدوارم این تفکر و دیدگاه عوض شود.

شاید بعد از نسل شما، سانحه هوایی برای جوانان و نوجوانانی که می‌توانستند آینده ساز باشند، باعث شد زیرساخت خوبی نداشته باشیم و اکنون در دوران گذر هستیم.

این را قبول ندارم. بچه‌هایی که به رحمت خدا رفتند، هفت نفر بودند. آن‌ها استعدادهای بسیار خوب و قوی بودند اما این دلیل نمی‌شود که تا سالیان سال بگوییم چون آن ها رفتند، جودوی ما تمام شد. این فدراسیون لیگ آینده‌سازان و مسابقات نونهالان را تعطیل کرده است. در زمان ما لیگ آینده‌سازان ازهر استان یک تیم داشت. ۲۲تیم در کوران مسابقه بودند و خروجی آن سکوهای اول تا سوم آسیا، مدال طلای المپیک نوجوانان و برنز جهانی نوجوانان شد. همین تیمی که دست آقایان هست، به نوعی از خروجی همان سرمایه گذاری و لیگ آینده‌سازان و نونهالان است. اما دو سال است فدراسیون یک نفر جدید به آن ها اضافه نکرده؛این خروجی برای فدراسیون نتيجه خوبي نیست. ما لیگ آینده‌سازان را راه‌اندازی کردیم اما دو سال است قهرمانی نونهالان کشور به حالت تعطیلی درآمده و این یعنی بها ندادن. شاید یک مدال جهانی یا مدال های دیگری را توسط یکی دو نفر به دست بیاوریم اما وقتی این یکی دو نفر کنار رفتند، باید چکار کنیم؟ آرش میر اسماعیلی رفت، تا ۱۰ سال نتوانستیم مدال جهانی بگیریم. محمود میران رفت، جایگزینی برای او نداشتیم. وقتی شما گلخانه‌ای و با نفرات محدود کار می‌کنید، هدف‌تان نتیجه مقطعی دارد. به دنبال این هستیم که بالادستی‌ها از یکی دو مدال ما راضی باشند و صندلی‌های‌مان را حفظ کنیم. به دنبال این هستیم که بگوییم این مدال به دست آمده و نمودار خوبی است! کارباید اساسی و ریشه‌ای باشد؛ مانند والیبال که مدتی سرمایه‌گذاری کرد و چندین سال نان آن را خوردیم. برای همین می‌گویم آینده جودوی ایران به خطر افتاده است.

از نظر مدال نیز به نظر نمی‌رسد عملکرد خوبی داشته باشیم.

در این دوسال تنها چند نفر محدود هستند که مدال می‌گیرند و آن‌ها خروجی کار این فدراسیون نیستند. مدال جهانی با هفت، هشت ماه کار کردن به دست نمی‌آید. باید روی جوانان و نوجوانان سرمایه‌گذاری مناسبی انجام داد تا وقتی به سن بالا می‌رسند، خروجی مناسب داشته باشند. بحث مقایسه نیست؛ صحبت من این است که دوستان در کنار این قهرمانانی که مدال می‌گیرند، افراد دیگری را بسازند و سرمایه گذاری در سنین پایه را انجام دهند تا در سال‌های آینده جودوی ما خالی نباشد. مدیریت فدراسیون به فکر این نباشد که اگر من همسو و بله قربان‌گو بودم، از من استفاده شود. این مدیریت، بر اشتباه و تاکتیک غلط اصرار دارد. یک لشكر می بریم به مسابقات و کسی مدال نمی‌گیرد، از طرفي همه را ممنوع المصاحبه می‌کنیم و کسی حق ندارد حرف بزند و علاوه بر این هیچ مسئولی نیز پاسخگو نیست. همان‌طور که مقام معظم رهبری می‌فرمایند، هر مسئولی در کشور ما باید جوابگوی اعمالش باشد. آقایان باید جواب بدهند چرا با وجود اینکه پول مملکت را هزینه می‌کنیم، نتیجه نمی‌گیریم؟ حداقل از مردم عذرخواهی کنند، بگویند سرمایه‌گذاری کردیم اما راه و روش‌مان اشتباه بوده و آن را تغییر می‌دهیم؛ چه اشکالی دارد؟ روزه سکوت گرفتن و برخورد چکشی کردن چه فایده‌ای دارد؟ یک قهرمان یا ورزشکار حرف می‌زند با او برخود چکشی می‌کنند و او نیز جودو را رها می‌کند یا از ایران می‌رود! نمی‌دانم حفظ صندلی‌ها به چه قیمت است؟ چه اشکالی دارد پاسخگو باشیم؟ پاسخگو نبودن، توهین به شعور جامعه ورزش و مردم است.

قبول دارید که در حال حاضر جودوکاران ما فقط قدرتی هستند؟ یعنی تکنیک و تاکتیک آنچنانی ندارند!

این مساله ناشی از اصول پایه ما است. من می‌گویم شما مدال المپیک را هم گرفتید، وقتی در سال‌های بعد نمی‌توانید آن را تکرار کنید، خوب نیست. وقتی تیم نوجوانان و جوانان ما در آسیا نمی‌تواند هیچ سکویی را به دست بیاورد، خوب نیست. این بچه‌ها قرار است آینده‌سازان جودوی ما باشند. جالب است که مسئولان بالا دستی هم نمی‌پرسند چه اتفاقی افتاده است! به اعتقاد من، آن‌ها در این موضوع کوتاهی می‌کنند و امیدوارم از این پس با دید باز و نظارت بهتر عمل کنند. اگر می‌خواهیم جودوی ایران به جایی برسد، باید درسنین پایه به سراغ تکنیک و تاکتیک برویم. این تحول را باید در نونهالان، نوجوانان و جوانان ایجاد کنیم. چرا ژاپن و کره با تغییر قوانین ضرری نمی‌کنند اما ما با یک تغییر از صد به صفر می‌رسیم؟ چون آن‌ها جودو را از پایه به روز می‌کنند.

پیش بینی شما از عملکرد جودوی ایران در بازی‌های آسیایی چیست؟

در بازی‌های آسیایی ما چند نفر را داریم که امید کسب مدال هستند و می‌توانند به مدال برسند اما برای ما فاجعه است که چون فکر می کنیم همین سه نفر مدال می‌گیرند، فقط همین سه نفر را بفرستیم. این کار، انگیزه را در بقیه جودوکاران می‌کشد. اگر یکی دونفر را بیشتر بفرستیم، در واقع براي دوره بعد سرمایه گذاری کرده‌ایم حتی اگر مدال نگیرند. ورزشکارانی که اکنون امید کسب مدال هستند، دوره قبل در تیم بودند و مدال نگرفتند اما چون یک میدان بزرگ را تجربه کردند، اکنون امید کسب مدال هستند. به نظر من، در بازی‌های آسیایی می‌توانیم دو یا سه مدال کسب کنیم اما آیا لازم نبود چند نفر را از جوانان و امیدها کنار آن‌ها بگذاریم تا با تجربه شوند؟ این همان سرمایه گذاری برای آینده است.

شاید بحث سهمیه‌ها مطرح بوده و نمی‌توانستند نفرات بیشتری را اعزام کنند.

وقتی جوجیتسو یا کوراش ۶ سهمیه می‌گیرند، یعنی جودو هم می‌تواند ۶ نفر را ببرد اما ما در این موضوع نتیجه‌ای عمل کرده‌ایم. ما در بازی‌های آسیایی نتیجه می‌گیریم اما به قیمت اینکه بقیه نفرات ما و تیم‌های پایه ما در سال‌های بعد هیچ نتیجه‌ای نگیرند. نباید دنبال یک يا دو مدال باشیم. اگر محجوب و مولایی که در تورنمنت‌های مختلف مدال می‌گیرند، به هردلیلی نتوانند در بازی‌های آسیایی مسابقه بدهند، آيا نفراتی را داریم که جایگزین آن‌ها کنیم تا سهمیه مدال‌مان حفظ شود؟ یک لشكر را به روسیه فرستادیم و در یک تورنمنت سطح پایین همه جودوکاران ما در دور اول یا دوم حذف شدند و آنجا عیار جودوی ما مشخص شد.

تیم‌ملی و کادرفنی را از نظر کیفی چگونه می بینید؟

من کیفیت آنچنانی را مشاهده نمی‌کنم. کادر فنی باید توانایی بالا بردن سطح فنی تیم را داشته باشد. ما دو سه جودوکار داریم که در سطح جهانی هستند؛ پس باید از کادری استفاده کنیم که سرتر از ورزشکاران باشد. وقتی کادرفنی نتواند خوراک فنی را برای ورزشکار فراهم کند، ورزشکار به او ایمان نمی‌آورد و به او اعتماد نمی‌کند.

اين روزها بيشتر قهرمانان جودو درباره خطاي راموس روي محمد صلاح صحبت مي‌كنند، شما در اين باره نظري نداريد؟

این بازی را از نیمه دوم دیدم. می دانم می‌خواهید در مورد حرکت کاپیتان رئال مادرید بپرسید. این حرکت را در شبکه های اجتماعی دیدم. صحبت‌های زیادی در مورد این اتفاق انجام شد و آن را به ورزش جودو ربط دادند. این حرکت در واقع فن «واکی گاتامه» بود. باید بگویم من پیش از این نیز در بازی‌های اروپایی دیده بودم که چنین اتفاقاتی می افتد و گاهی اوقات فنی اجرا می‌شود اما به نظر من این حرکت، چه عمدی و چه سهوی مناسب نبود و حرکت خشنی بود. این حرکت، فن ممنوعه جودو است. در گذشته از این حرکت استفاده می‌شد اما در حال حاضر سال‌هاست که آن را ممنوع کرده‌اند چون باعث آسیب دیدگی می‌شد. محمدصلاح برای ما که مسلمان هستیم، خیلی مهم است و اینکه مسلماني آمده و در این سطح فوتبال بازی می‌کند، برای ما خیلی ارزش دارد؛ به همین ‌دليل این اتفاق برای همه ما احساسی شد و ناراحت کننده بود اما به هرحال اتفاقات خشن در فوتبال مانند ضربه سر زیدان در فینال جام جهانی، بارها اتفاق افتاده است.

پس با این حساب نمی‌توان گفت مصدومیت صلاح، با شو و نمایش همراه بوده است.

همان‌طور که گفتم، این حرکت چه سهوی وچه عمدی، خشن است و از نظر من خطاست. این خطا از یک فوتبالیست با تجربه و دوست داشتنی مانند راموس، بعید بود و چون همه چشم‌ها به دنبال محمدصلاح بود و همه در انتظار درخشش و رقابت جدی او با رونالدو بودند، خیلی حساسیت ایجاد کرد. شاید اگر این اتفاق در یک مسابقه عادی‌رخ مي‌داد، به چشم نمی‌آمد. یادم می‌آید از زمانی که من جودو را شروع کردم، این حرکت در جودو ممنوع بود؛ البته اگر در خاک اجرا شود ممنوع نیست اما در حالت سرپا، جزو فنون ممنوعه است. این فن باعث آسیب‌دیدگی می‌شود و به آرنج و کتف صدمه می‌زند اما به نظر من آسیب دیدگی صلاح نمی‌تواند خیلی شدید باشد و احساس می‌کنم و امیدوارم به جام جهانی برسد. برای او آرزوی سلامتی می‌کنم.