قاره غرق‌شده‌ای که ۷۰هزار سال پیش محل زندگی بود

فرادید: مطالعه جدیدی که در ۱۵ دسامبر در مجله Quaternary Science Reviews منتشر شد، نشان می‌دهد که این قلمرو غرق‌شده آنقدر بزرگ بود که می‌توانست به عنوان پلی برای مهاجرت از اندونزی امروزی به استرالیا عمل کند.

کاسیه نورمن، باستان‌شناس دانشگاه گریفیث در کوئینزلند استرالیا و نویسنده اصلی این مطالعه جدید، به لایو ساینس گفت: «ما در مورد منظره‌ای صحبت می‌کنیم که امروز کاملاً زیر آب است؛ بیش از ۱۰۰ متر (۳۳۰ فوت) زیر سطح دریا. این «آتلانتیس» استرالیایی شامل بخش بزرگی از فلات قاره بود که وقتی از سطح دریا بالاتر بود، مناطق کیمبرلی و سرزمین آرنهم را که امروزه توسط یک خلیج بزرگ اقیانوسی از هم جدا شده‌اند به هم متصل می‌کرد».

این خشکی باستانی زمانی بخشی از یک قاره دیرینه را تشکیل می‌داد که استرالیای امروزی، گینه نو و تاسمانی را شامل می‌شد.

نقشه‌ای که نشان می‌دهد بیش از 70 هزار سال قبل کدام بخش‌ها از سواحل استرالیا هنوز زیر آب نرفته بودند

علیرغم مقیاس آن، تاکنون تحقیقات کمی در مورد اینکه آیا انسان‌ها می‌توانستند در این سرزمین غرق‌شده زندگی کنند یا خیر، انجام شده بود. در استرالیا یک فرض اساسی وجود دارد که حاشیه‌های قاره احتمالاً بایر بوده و واقعاً توسط مردم استفاده نمی‌شده است.

اما مطالعه جدید این فرضیه را برعکس می‌کند. اولاً، داده‌ها نشان داد که بین 71000 تا 59000 سال پیش، سطح دریاها تقریباً 130 فوت (40 متر) پایین‌تر از سطح امروزی بوده است؛ چیزی که باعث می‌شده سطح وسیعی از خشکی‌ها در لبه شمال غربی قاره استرالیا وجود داشته باشند.

سپس، بین 29000 تا 14000 سال پیش، تغییر شدید دیگری در سطح دریاها رخ داد که همزمان با اوج آخرین عصر یخبندان بود. این زمانی بود که مقادیر زیادی آب منجمد شد و باعث کاهش بیشتر سطح دریاها شد. این سطوح افت شدید، بخش بزرگی از فلات قاره را درست در کنار استرالیای امروزی در معرض دید قرار داد. این سطح از خشکی 1.6 برابر بزرگی بریتانیا بود.

این به این معنی است که اساساً یک محیط مجمع‌الجزایری به هم پیوسته برای حرکت از مجمع الجزایر اندونزی تا استرالیا وجود داشته که می‌توانسته «مهاجرت مرحله‌ای» بین اندونزی امروزی و استرالیا را فعال کند.

در همین حال، نقشه‌برداری سونار منظره‌ای را نشان داد که در آن انسان‌ها می‌توانستند به خوبی رشد کنند: یک برجستگی بلند در مجاورت یک دریاچه بزرگ آب شیرین. همچنین شواهدی از بسترهای پرپیچ و خم رودخانه حک شده در سراسر این سرزمین غرق شده وجود دارد که آنجا را برای سکونت انسان کاملا مناسب می‌کرده است.

آتلانتیس استرالیایی شامل رودخانه‌ها و دریاچۀ آب شیرین نیز بوده و بنابراین مناسب برای سکونت انسان بوده است

طبق محاسبات، این سرزمین بزرگ، با این ویژگی‌های حیاتی، می‌توانسته بین 50 هزار تا نیم میلیون نفر را در خود جای دهد. البته این مهم است که در نظر داشته باشیم که اینها اعداد واقعی جمعیتی نیستند که ما در مورد آنها صحبت می‌کنیم، بلکه فقط نشان دادن ظرفیت تحمل این چشم‌انداز است. به عبارت دیگر ادعا این است که این سرزمین «می‌توانسته» این مقدار جمعیت داشته باشد.

با این حال، سرنخ‌هایی از تحقیقات دیگر وجود دارد که نشان می‌دهند این فلات زمانی واقعا محل زندگی صدها هزار نفر بوده است. این سرنخ ها مربوط به دوره‌ای هستند که ساکنان این آتلانتیس باستانی با بالا آمدن سطح آب از سرزمین‌شان رانده می‌شدند.

همانطور که آخرین عصر یخبندان شروع به افول کرد، ذوب شدن کلاهک‌های یخی آب را به دریاهای خروشان سرازیر کرد؛ تقریباً بین 14000 تا 14500 سال پیش، سطح دریا با سرعتی شتابان بالا می‌رفت یعنی در هر سال حدود یک متر. در این دوره 400 ساله، بیش از 100000 کیلومتر مربع از خشکی به زیر آب می‌رود. بین 12000 تا 9000 سال پیش، این الگو تکرار شد و 100000 کیلومتر مربع دیگر توسط دریا بلعیده شد. مردم واقعاً تغییر منظره را در مقابل خود می‌دیدند و خیلی سریع از آن خط ساحلی عقب‌نشینی می‌کردند.

این فرضیه توسط تحقیقات دیگر پشتیبانی می‌شود. مطالعه‌ای که اخیراً در ژورنال نیچر منتشر شده است، ژنتیک افراد ساکن جزایر تیوی را که امروزه در لبۀ قاره زندگی می‌کنند، تجزیه و تحلیل کرد. این نشان داد که در پایان آخرین دوره یخبندان، تغییراتی در امضاهای ژنتیکی وجود داشت که نشان‌دهنده هجوم جمعیت‌های جدید به آنجا بود. علاوه بر این، در حدود 14000 سال پیش و سپس بین 12000 تا 9000 سال پیش، سوابق باستان‌شناسی در نواحی لبه استرالیا امروزی نشان دهنده افزایش انباشت ابزارهای سنگی است؛ این معمولاً به این معنا تفسیر می‌شود که ناگهان آدم‌های خیلی زیادی در آنجا ساکن شده‌اند.

در حوالی همین زمان، در سرزمین کیمبرلی و آرنهم، هنر غار نیز تغییر کرد تا سبک‌ها و موضوعات جدیدی را شامل شود، از جمله چهره‌های انسانی بیشتری که روی دیوار غارها ترسیم شده بودند. این ممکن است نشان از افراد جدیدی باشد که وارد منطقه شده بودند.