دیگر خبری از ترمز ساپینتو و اوسمار نیست

خبرورزشی: گل سرسبد و ویترین فوتبال ما دربی است. دربی که به خاطر حساسیت بیش از حد، معمولاً زیبا و پرگل از آب در نیامده و مربیان ترجیح می‌دهند فقط نبازند. بازیکنان هم حتی بازی‌های قبل از دربی را فدای حضور در این مسابقه می‌کنند و برای مدیران و هواداران دو تیم نیز این بازی از کل فصل مهمتر است.

اما به یک دلیل خیلی واضح دربی آینده -که صد و ششمین تقابل دو تیم بزرگ و پرطرفدار تاریخ فوتبال ماست- به احتمال فراوان با هر ۱۰۵ بازی قبلی متفاوت و پرگل و به شدت غیر قابل پیش‌بینی خواهد بود. هر مجموعه شبیه مدیرش می‌شود و حالا در راس دو تیم مربیانی هستند که به شدت اهل ریسک و متمایل به بازی تهاجمی هستند!

هم ساپینتو و هم اوسمار به دنبال بازی تهاجمی هستند و از جمله مربیانی که هرگز به حفظ نتیجه فکر نمی‌کنند. به کرات در نمایش‌های این دو تیم این دو مربی و تیم‌هایشان دیده‌ایم که حتی بعد از زدن گل چهارم، بازیکنان با عجله توپ را از دروازه حریف درآورده و به مرکز میدان می‌برند تا بازی سریع‌تر آغاز و آنها به گل پنجم و گل‌های بعدی برسند!

هر دو مربی قبلاً در فوتبال ما و در این دو تیم کار کرده و به خوبی با فضای دربی و اهمیت این بازی برای همه مردم آشنا هستند. با حضور آنها دربی‌های به یاد ماندنی داشتیم اما برای اولین بار آنها مقابل یکدیگر قرار می‌گیرند!

با نمایش های پرسپولیس اوسمار و استقلال ساپینتو در ایران و آسیا، حالا و در آستانه هفته یازدهم-هفته ماقبل دربی- همه منتظر این بازی هستند. ساپینتو در لیگ ۲۲ سرمربی استقلال بود و ۳ دربی (رفت و برگشت لیگ و فینال جام حذفی ) روی نیمکت آبی ها بود اما چون مربی مقابلش، یحیی گل محمدی به دنبال فوتبال دفاعی بود، بازی جذاب و پرگل نشد. وقتی یک مربی محتاط است و با زدن یک گل بازی را می‌بندد تا برنده شود، شما نمی‌توانید تهاجمی و زیبا بازی کنید.

لیگ ۲۳ همین بلا سر اوسمار آمد! در آن فصل و دور برگشت که او جانشین یحیی گل محمدی شد، جواد نکونام روی نیمکت آبی‌ها بود که مثل یحیی گل محمدی فلسفه فوتبالش روی دفاع استوار و دنبال برد حداقلی و حفظ نتیجه بود. نکونام نیز بنا به عادت بازی را می‌بست و دیدیم که بدترین نمایش شاگردان اوسمار در دور برگشت آن فصل همان دربی بود.

اما این بار هر دو مربی هجومی دیگر ترمز مقابل نداشته و برای برد بازی می کنند، چه شود این دربی با وجه مشترک هر دو مربی! درست مثل وجه اشتراک مربیان ایرانی که اگر در دقیقه دوم یک بازی گل بزنند، تمام دقایق بعدی وقت کشی کرده و بازی را می‌بندند تا با همان نتیجه پیروز شوند!