نام: دارا، شهرت: حیایی، شغل: پسر امین حیایی بودن

برترین‌ها: این شب‌ها دارا حیایی با حضورش در سریال «یزدان» نامش دوباره بر سر زبان‌ها افتاده است؛ اما آیا این دیده شدن نتیجه خودش است یا همچنان نام خانوادگی‌اش است که نگاه‌ها را به سمتش می‌کشاند؟ این سوالی‌ست که از همان روز نخست ورود او به دنیای بازیگری سایه‌ای سنگین بر مسیر حرفه‌ای‌اش انداخته. او پسر امین حیایی است؛ یکی از سوپراستارهای بی‌چون و چرای سینمای ایران. اما آیا دارا می‌تواند مسیری را طی کند که منتهی به قله‌های موفقیت پدرش شود؟ یا قرار است همیشه در سایه پررنگ نام خانوادگی‌اش باقی بماند؟

اولین گام‌ها؛ یک شانس خیلی بزرگ!

دارا حیایی نخستین بار با فیلم «شعله‌ور» به کارگردانی حمید نعمت‌الله وارد قاب سینما شد؛ فیلمی که البته نقش مکملش کنار پدرش بود. بسیاری در آن زمان گفتند این حضور بیش از آنکه برآمده از انتخاب جسورانه باشد، حرکتی حمایتی از سوی پدرش است. با این حال، دارا این شانس را داشت که در نخستین تجربه با کارگردانی مثل حمید نعمت‌الله کار کند؛ کارگردانی که استاد بازی گرفتن است و شاید برای او فرقی نمی‌کند که با امین حیایی کار کند یا پسرش، او پیشتر از رضا گلزار یک بازی خوب در بوتیک گرفته بود پس می‌توان "شعله‌ور" را یک نقطه عطف برای دارا حیایی دانست.

از سرنوشت؛ نقطه عطف یا تکرار؟

شاید مهم‌ترین اتفاق در مسیر شهرت دارا حیایی را بتوان بازی در سریال «از سرنوشت» دانست. او در این سریال در نقش سهراب، یکی از دو شخصیت اصلی داستان ظاهر شد. بازی او در این مجموعه به مراتب پخته‌تر، کنترل‌شده‌تر و درگیرکننده‌تر از نقش‌های قبلی‌اش بود. خیلی‌ها گفتند که او توانسته تا حد زیادی از قالب پسر خوب کلیشه‌ای بیرون بزند و با شخصیت‌پردازی دقیق‌تر، احساسی باورپذیرتر خلق کند. اما باز هم این سوال مطرح شد: آیا اگر نام خانوادگی‌اش حیایی نبود، باز هم کارگردان‌ها به او چنین فرصتی می‌دادند؟ اینجا همان نقطه خاکستری است که هنوز در نقدهای پیرامون دارا دیده می‌شود.

یزدان؛ جدال دارا با نام خودش

حالا دارا حیایی در سریال «یزدان» به کارگردانی منوچهر هادی، نقشی متفاوت را تجربه می‌کند. سریالی که ادعا دارد به لایه‌های پنهان و تاریک جامعه می‌پردازد و دارا حالا در میانه داستان‌های پرکشمکش اجتماعی و رازهای سر به مهر، باید از پوسته جوانی معصوم فراتر برود و با جهان سخت‌تر و تلخ‌تر روبرو شود. منتقدان بازی او در «یزدان» را همچنان میان‌مایه می‌دانند.

درست است که دارا سعی کرده کمی از چهره معصومش فاصله بگیرد و رنگ‌های تیره‌تری به بازی‌اش اضافه کند، اما هنوز جسارت و پیچیدگی لازم را ندارد. او سعی می‌کند مردانه‌تر بازی کند، اما گاهی در دیالوگ‌گویی، زبان بدن و انتقال اضطراب و شک درونی، از استانداردهای بازیگری حرفه‌ای عقب می‌ماند.

مسیر پیش‌رو؛ در سایه تردید!

دارا حیایی در چند پروژه دیگر هم حضور داشته؛ از فیلم‌های تلویزیونی گرفته تا نقش‌هایی در نمایش خانگی، اما آن «نقش طلایی» که او را از زیر سایه پدر بیرون بکشد، هنوز نیامده است. البته نباید فراموش کرد که دارا هنوز جوان است و مسیر بازیگری‌اش در حال شکل‌گیری است. در واقع او اگر بخواهد واقعاً به جایگاهی مستقل برسد، باید جسارت کند؛ نقش‌های سخت‌تر، متفاوت‌تر و گاهی حتی ضد قهرمان را بپذیرد. باید خودش را از «جایگاه پسر امین حیایی» بودن رها کند و شخصیت سینمایی خودش را خلق کند. پسر حیایی بودن یک بلیت طلایی است که در ابتدای مسیر کمک می‌کند، اما از جایی به بعد تنها توانمندی و جسارت است که او را سر پا نگه می‌دارد.

دارا حیایی فعلاً در موقعیتی است که نگاه‌ها بیشتر از آنکه معطوف به خود او باشد، معطوف به پدرش است. اما این مسیر اگر با انتخاب‌های جسورانه‌تر همراه شود، ممکن است سال‌های بعد او را نه به عنوان «پسر امین حیایی»، بلکه به عنوان «دارا حیاییِ بازیگر» بشناسیم. هرچند راه رسیدن به این نقطه، دشوارتر از آن است که فقط با نام خانوادگی هموار شود.