بهترین سن برای پروتز سینه کدام است؟
یکی از پرطرفدارترین عمل‌های زیبایی عمل پروتز سینه است. اما نکته مهم این است که بهترین سن برای پروتز سینه چه سنی است؟ در این مطلب سعی شده است به این سوال پاسخ داده شود.
پروتز سینه یکی از پرطرفدارترین عمل‌های زیبایی در جهان و ایران است. این عمل زیبایی پرمتقاضی برای موفقیت شرایط خاصی را می‌طلبد تا ظاهر فرد را به استاندارد مورد نظرش برساند. در ادامه راجع به پروتز سینه، بهترین سن برای این عمل، موارد استفاده و .... صحبت شده است. و به سوالات متداول در این رابطه پاسخ داده شده است.
پروتز سینه چیست؟
بهترین سن برای پروتز سینه کدام است؟
به طور کلی متخصصان توصیه میکنند افراد عمل‌های زیبایی مورد نظر خود را پس از پایان یافتن مرحله رشد انجام دهند. بنابراین با تاکید همه متخصصان زیبایی بهترین سن برای عمل‌های زیبایی به ویژه عمل پروتز سینه بعد از ۱۸ سال است که غدد شیری و بافت‌های سینه رشد کرده‌اند و با عمل پروتز سینه آسیب نمیبینند. سازمان بهداشت اعلام کرده است که افراد بالای هجده سال می‌توانند ا پروتزهای نمکی استفاده کنند و داوطلبان ماموپلاستی نیز بعد از ۲۲ سالگی مجاز به انجام این عمل هستند.
در چه مواردی از پروتز سینه استفاده میشود؟
پروتز سینه یک عمل زیبایی است که در مواردی جنبه درمانی نیز دارد. به طور معمول برای زیبایی است اما برای کسانی که به دلایلی دچار اختلالات ظاهری در سینه‌هایشان هستند و یا به دلیل بیماری مجبور به تخلیه شدند نیاز دارند که این عمل زیبایی را انجام دهند. موارد استفاده از پروتز سینه به این ترتیب هستند:
- تمایل فرد برای بزرگ کردن اندازه آن
- اصلاح ناهنجاری مادرزادی سینه که در آن یک یا هر دو رشد کافی نداشته اند. اصلاح تفاوت اندازه سینه‌ها
- اصلاح و کاهش سایز سینه به دنبال بارداری و شیردهی یا کاهش وزن شدید
- برای بازسازی سینه به دنبال جراحی مانند سرطان سینه یا ترما
عوامل موثر در انتخاب سایز پروتز کدامند؟
پروتزهای سینه بر اساس فرم و اندازه انواع مختلفی دارند. برای انجام این عمل باید پروتز مورد نظر با معیارهایی خاص انتخاب شوند تا نتیجه‌ای استاندارد و طبیعی به دست بیاید. این موارد به این ترتیب هستند:
- ابعاد خارجی سینه
- ضخامت بافت نرم
- خصوصیات عمومی سینه و عواملی مانند سن، قد، وزن، عرض شانه، قفسه سینه، لگن و باسن
- تمایلات بیمار
- تشخیص جراح
انواع برش‌ها در جراحی پروتز کدام است؟
عمل پروتز سینه علاوه بر این که بر اساس فرم و اندازه پروتز انتخاب ممکن است متفاوت باشد بر اساس شکل برش نیز به انواع مختلفی تقسیم میشوند که به این ترتیب هستند:
- از طریق چین زیرسینه که شایع‌ترین نوع برش مورد استفاده است.
- برش از اطراف هاله سینه؛ در مواردی که لیفت همزمان انجام میشود، می‌توان از این نوع برش استفاده کرد.
- از ناحیه زیر بغل
آیا جراحی پروتز سینه با شیردهی تداخلی دارد؟
خیر، بسیاری از زنانی که تحت عمل جراحی پروتز قرار می‌گیرند، مشکلی در شیردهی ندارند و هیچ گونه خطری برای مادران مشاهده نشده است. در مطالعاتی که میزان سیلیکون در شیر انسان اندازه گیری شده است، در زنان دارای پروتز سینه در مقایسه با زنان بدون پروتز، میزان بالاتر سیلیکون نشان داده نشده است و تغذیه با شیر مادر برای نوزاد مشکلی ایجاد نمی‌کند.
علل عمده تعویض پروتز کدامند؟
پس از عمل پروتز و گذشت مدتی از زمان عمل ممکن است بنا به دلایلی پروتزهای کاشته شده نیاز به تعویض داشته باشند. این دلایل در ادامه شرح داده شده‌اند:
- صدمه شدید به پروتز، نشت پروتز در پروتزهای سالین یا ایجاد عوارضی مانند انقباض کپسولی.
- تمایل فرد برای تغییر سایز که عمدتا تمایل به افزایش سایز پروتز است.
نکته: بسیاری از زنانی که تحت عمل جراحی پروتز قرار می‌گیرند مشکلی در شیردهی ندارند و هیچ گونه خطری برای مادران مشاهده نشده است.
منظور از پر شدن بهینه (اپتیمال) سینه چیست؟
پر شدن بهینه سینه، کمترین مقدار پر شدن توسط پروتز است که می‌تواند ظاهر زیبای موردنظر بیمار را تامین کند که کمترین صدمات دراز مدت را برای بافت سینه ایجاد کند که همراه با حداقل میزان نیاز به جراحی مجدد است. هرچه قطر (عرض) سینه بیشتر باشد و میزان کش آمدن پوست به سمت جلو بیشتر، حجم بیشتری برای پر کردن پوشش سینه لازم است تا نتایج بهتری از نظر زیبایی به دست آید.
درحال حاضر چند نوع پروتز وجود دارد؟
پروتزها بر اساس جنس به دو نوع تقسیم میشوند که هر کدام ویژگی‌ها و کاربرد خود را دارند. این پروتزها بر اساس نیاز فرد و فرمی که مورد نظر اوست و البته سلیقه‌ی زیباجو انتخاب میشوند. این دو نوع پروتز عبارتند از:
۲ نوع:
۱. آبنمکی (سالین)
۲. ژلی (سیلیکونی)
جدار هر ۲ نوع پروتز از سیلیکون غیرقابل نفوذ ساخته شده است. پروتزهای آبنمکی اولین بار در سال ۱۹۶۵ وارد بازار شدند و اولین نسل پروتزهای ژلی در سال ۱۹۶۲ معرفی شد و از سال ۱۹۹۳ نسل پنجم آن‌ها وارد بازار شده است. پروتزهای آبنمکی بعد از قرار دادن در محل، با سرم نمکی پر میشوند، ولی پروتزهای ژلی از قبل با سیلیکون پر شده اند. پروتزهای آبنمکی سفت ترند و پروتزهای ژلی شکل طبیعی تری ایجاد میکنند و سطح پروتزهای نمکی یا ژلی ممکن است صاف (Smooth)، زبر (Textured) یا Micro textured باشد.
رعایت چه اصولی ضروری است تا مانع ایجاد صدمات غیرقابل برگشت و ناهنجاری‌های غیرقابل اصلاح در بافت سینه بیمار شود؟
۱. باید محل قرار دادن پروتز طوری انتخاب شود که حداکثر پوشش بافت نرم را روی تمامی نواحی پروتز در درازمدت ایجاد کند که در اکثر موارد روش زیر عضله‌ای نسبی یا دوگانه این حالت را ایجاد می‌کند.
۲. قطر (عرض) پروتز انتخابی باید کمتر یا حداکثر معادل قطر (عرض) بافت سینه در قبل از عمل باشد تا پوشش بافت نرم اپتیمال و با ماندگاری درازمدت ایجاد شود. تنها مورد استثنا برای این اصل، مواقعی است که قطر سینه کمتر از ۱۰ سانتیمتر باشد (مانند سینه‌هایی که حالت توبولر دارند)
۳. از گذاشتن پروتز‌هایی که برآمدگی بیش از حد ایجاد میکنند (very high یا Ultrahigh) به ویژه در مواردی که میزان کش آمدن پوست به سمت جلو کمتر از ۳ سانتیمتر است، باید خودداری کرد. از موارد کاربرد محدود این نوع پروتز، در افتادگی کاذب یا پتوز گلاندولر است و از این نوع پروتز هرگز نباید در افرادی که بارداری یا شیردهی را تجربه نکرده اند یا دچار شلی پوست سینه در اثر کاهش وزن شدید نشده اند، استفاده کرد.
۴. خودداری از گذاشتن پروتزهای بسیار بزرگ در تمامی بیماران؛ به ویژه آن‌هایی که بافت نرم سینه شان نازک است.
عوامل تاثیرگذار در تعیین سایز پروتز کدامند؟
یکی از مهمترین عواملی که در تعیین سایز پروتز دخالت دارد، پهنا یا عرض سینه (Breast width) است. بر اساس شلی و میزان پر شدن پوست و سایر اطلاعات ممکن است از حجم اولیه در نظر گرفته شده در جدول فوق تا ۶۰ سی سی کم شود یا تا ۹۰ سی سی اضافه شود.
یکی از معاینه‌هایی که توسط جراح انجام میشود به نام کشیدن پوست سینه به سمت جلو (Anterior pull skin stretch) است که پوست از ناحیه هاله سینه به سمت جلو کشیده میشود. اگر میزان جلو آمدن کمتر از ۲ سانتیمتر باشد به میزان ۱۰ درصد از حجم اولیه در نظر گرفته شده کم میشود. اگر میزان جلو آمدن بیشتر از ۳ سانتیمتر باشد به میزان ۱۵ درصد و اگر بیشتر از ۴ سانتیمتر باشد ۲۰ درصد به حجم اولیه در نظر گرفته شده اضافه میشود. اگر فاصله نوک سینه تا چین زیر آن بیش از ۹ سانتیمتر باشد، ۱۰ درصد به حجم اولیه در نظر گرفته شده اضافه میشود.
محل قرار دادن پروتز کجاست؟
پروتزهای سینه ممکن است با توجه به شکل سینه اصلی بیمار و نوع پروتزی که انتخاب کرده است جای گیری متفاوتی در زیر سینه داشته باشند. هر یک از این جای‌گیری‌ها در ادامه شرح داده شده‌اند:
۱. زیر غده
در این روش پروتز زیر بافت سینه و روی عضله سینه‌ای بزرگ (پکتورالیس ماژور) قرار داده میشود.
مزایای این روش: شکل گیری سینه‌ها بهتر است. خطر جابه جایی پروتز به سمت خارج به دلیل فشار عضله سینه‌ای و خطر بدشکلی سینه در اثر انقباض عضله سینه‌ای کمتر است.
معایب این روش: پوشش بافت سینه در قسمت فوقانی و داخلی کافی نیست. میزان انقباض کپسولی و نیاز به عمل مجدد ناشی از آن در این روش بیشتر است. احتمال تداخل با ماموگرافی بیشتر است. احتمال ایجاد حالتی به نام synmastia (چسبیدن پروتزهای دوطرف به یکدیگر) و باریک شدن قابل توجه فاصله بین دو سینه در این روش بیشتر است.
۲. ساب فاسیال (زیر فاسیا)
در این روش پروتز زیر بافت سینه و فاسیای عضله و روی عضله سینه‌ای بزرگ قرار داده میشود. در هیچ مطالعه علمی معتبر مزیت ثابت شده‌ای برای روش زیر فاسیا در مقایسه با روش زیر غده‌ای گزارش نشده است.
۳. رتروپکتورال نسبی (زیر عضله‌ای نسبی)
در این روش پروتز، زیر عضله‌ای سینه‌ای بزرگ قرار داده میشود و تمام اتصالات تحتانی عضله در ناحیه چین زیر سینه‌ای حفظ میشود.
مزایای این روش: پوشش خوب بافت نرم را در درازمدت برای پروتز فراهم می‌کند. تداخل کمتری با ماموگرافی دارد. احتمال مشاهده پروتز در قسمت داخلی و فوقانی کمتر است. احتمال جابه جایی پروتز به سمت پایین هم کمتر است.
معایب این روش: به علت فشار ناشی از قطع نشدن اتصالات تحتانی عضله، احتمال جابه جایی پروتز به سمت بالا وجود دارد و با هر بار انقباض عضله سینه‌ای بزرگ احتمال بدشکلی نمای سینه وجود دارد. درد بعد از عمل، در مقایسه با سایر روش‌ها بیشتر است.
۴. دوگانه (dual plane)
در این روش پروتز در قسمت فوقانی زیر عضله سینه‌ای بزرگ قرار می‌گیرد و، چون در این روش اتصالات تحتانی عضله در مسیر چین زیر سینه‌ای قطع میشود، قسمت تحتانی عضله به سمت بالا جمع میشود و درنتیجه، پروتز در قسمت تحتانی در زیر بافت سینه قرار می‌گیرد. در این روش اتصالات عضله سینه‌ای بزرگ به استخوان جناغ قطع نمی‌شود.
مزایای این روش: بهترین پوشش بافت نرم را در دراز مدت در قسمت فوقانی و داخلی سینه فراهم می‌کند؛ بنابراین روش ارجح در جراحی پروتز است. معایب روش رتروپکتورال نسبی را ندارد. درد بعد از عمل کمتر است و احتمال نیاز به عمل مجدد در این روش کمتر است.
معایب این روش: در مقایسه با روش رتروپکتورال نسبی، پوشش بافتی در ناحیه چین زیر سینه‌ای کمتر است.
ارسال نظر