پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

«ناردون» ساخته ی فریدون حسن پور به نمایش خانگی آمده. حسن پور پیش از این آثاری چون «من و زیبا» و یا «وقتی همه خواب بودند» را ساخته. داستان «ناردون» در مورد اهالی یک روستا است که معضل عجیی دارند؛ قبرستان روستا جایی برای دفن ندارند و مجبورند اجساد را به روستای مجاور منتقل کنند.

برترین ها - ایمان عبدلی:

اکران(ضد پیشنهاد): دوفیلم کمدی روی پرده سینماهاست. یکی «چهار اصفهانی در بغداد» که نامش هم فیلمفارسی گونه است و دیگری «شاباش» از ساخته های حامد کلاهداری جوان و جنجالی. در «چهار اصفهانی...» با خانواده ای مواجهیم که ناخواسته درگیر جنگ می شوند و ماجراها یا شاید خرده ماجراهایی از آن ها را در فیلم می بینیم . فیلمی کلا بی در و پیکر که از کارتون های دوران بچگی هم کارتونی تر تصویر شده است.

فیلم یک اکبر عبدی دارد که صرفا جهت انجام وظیفه و دریافت مبلغی بازی کرده و اصلا قامت و کل اساس اش، آن قدر نیست که سینمایی بنامیم. از آن فیلم هایی که اگر برای تماشایش به سینما بروید، بعدش کلی فحش نثار خودتان خواهید کرد.

«شاباش» اما بهتر است هم در ایده و هم در اجرا داستان حاجی بازاری که پول پیش خانه اش را در عروسی خواهرزاده اش شاباش می دهد و اینجا هم اکبر عبدی حضور دارد. یک کمدی نه چندان قدرتمند و مطمئنا اگر صبر کنید فیلم به نمایش خانگی بیاید و بعد ببینید ضرر نمی کنید، منتهی در قیاس با «چهار اصفهانی...» ، شاباش بهتر است. اما در کل هر دو را فراموش کنید به دیدن «خانه ای در خیابان چهل و یکم» بروید تنها فیلم ارزشمند روزهای سوت و کور قبل از شروع جشنواره فجر.

تماشاخانه: «باغبان مرگ» بازنویسی محمد چرمشیر از داستان مک گراث که روایت گر یک قاتل زنجیره ای با بازی آتیلا پسیانی است. نمایش تا حد زیادی از سکوت بره ها و آنتونی هاپکینزتاثیر گرفته. تقابل خانم خبرنگار کنجکاو نمایش با قاتل زنجیره ای که ۲۵ زن را کشته، با دیالوگ های افشاگرانه ای از شخصیت های نمایش همراه می شود که به نوعی آموزش دیالوگ نویسی هم هست. جملات هم جذاب است و هم حرکت دارد و هدف.

مارین ون هولک بازیگر جوان هلندی هم در ایفای نقش خبرنگار جوان موفق عمل کرده، نمایش متمرکزو سرراستی که هوای مخاطب کم حوصله ایرانی را دارد و به درازا نمی افتد. ضمن این که تعلیق چشمگیری هم دارد؛ دائما در انتظار آخرین قتل هستیم. قاتلی که انگشتان ظریفی دارد و اتفاقا مهربان است. «باغبان مرگ» را آروند دشت آرای کارگردانی کرده و تماشایش تجربه ظریف و قابل تاملی است.

نمایش خانگی: «ناردون» ساخته ی فریدون حسن پور به نمایش خانگی آمده. حسن پور پیش از این آثاری چون «من و زیبا» و یا «وقتی همه خواب بودند» را ساخته. داستان «ناردون» در مورد اهالی یک روستا است که معضل عجیی دارند؛ قبرستان روستا جایی برای دفن ندارند و مجبورند اجساد را به روستای مجاور منتقل کنند.

فیلم پر است از بازیگران طنز تلویزیونی؛ از سیروس گرجستانی بگیرید تا امیر نوری و مهران غفوریان و شهرام قائدی و البته امین حیایی. ایده کار هم بدک نیست، به هر حال توقع متنی قوی و فیلمنامه ای شسته و رفته نداشته باشید. ضعف های زیادی در نگارش فیلمنامه وجود دارد، اما هر چه هست توانسته با چند شوخی متکی به نبوغ بازیگران خنده را به لب بیاورد و البته مهم تر از هر چیز شریف بماند.

کیوسک: «اندیشه پویا» جدید روی کیوسک آمده با پرونده ای خواندنی در مورد ملک مهرداد بهار، فرزند ملک الشعرای بهار. پرونده ای که به تمام کوچه ها و پس کوچه های زندگی مهرداد بهار سرک می کشد و نشانمان می دهد که او چگونه از یک زندگی توده ای و سیاسی به یک زندگی فرهنگی و پژوهش محور شیفت می کند.

کلا این قسمت از ماهنامه «اندیشه پویا» که اختصاص به زندگی یک روشنفکر دارد، کم نظیر و خواندنی است. از دیگر خواندنی های این شماره می توان به مصاحبه با مسعود نیلی و بررسی مکتب نیاوران و نوع نگاه اقتصادی دولت روحانی اشاره داشت. در کنار مصاحبه ای با علی مصفا به مناسبت اکران «خانه ای در خیابان چهل و یکم» و البته پرونده ای در مورد رویارویی مشروطه خواهان و محمد علی شاه.

این هفته روایت هم روی کیوسک ها آمد، با سلسله مطالبی خواندنی در مورد «رفاقت» کار روایتی ها حرف ندارد و هفته بعد مفصل در مورد آن ها خواهم نوشت، انتشارات ترجمان هم سلسله مقالاتشان را در قالب فصلنامه منتشر می کنند که شماره ی اول در دکه ها توزیع شده؛ ده هزار تومان، که خیلی خواندنی است.

تلویزیون: روزگاری نه چندان دور «خندوانه» نیاز به توصیه نداشت، اما حال و روز این روزهای رامبد و برنامه اش خوش نیست. اتکا به مزه های نیما شعبان نژاد و کمدی هایی که بیشتر در جنگ های مناسبتی می دیدیم، سطح «خندوانه» را پایین آورده. در استندآپ ها هم انگار مهمانان به بن بست رسیده اند و نمی توانند خنده ای ایجاد کنند. دکورهم در سرد شدن فضا تاثیر منفی گذاشته و آیتم های میان برنامه هم، همان است که بود و تازگی ندارد شاه حسینی و دانیال هم که بیشتر شلنگ و تخته می اندازند. رامبد بهتر است برای جای خالی جناب خان کاری بکند و البته مدل گفت و گوها را هم جسورانه تر پیش ببرد.

آلبوم: «گفتم نرو» با صدای محمد علیزاده منتشر شده، در هشت قطعه. آهنگسازی کار را میلاد ترابی و خودِ علیزاده و ادهمی انجام داده اند. ترانه ها را هم مهرزاد امیر خانی نوشته. آلبومی در امتداد فضای آثار علیزاده، قطعاتی ریتمیک هم غمگین ها و هم شادترها همه ریتمیک تنظیم شده اند و ملودی هایی که خیلی شبیه به آثار موسوم به استانبولی است و البته همراه با حزن صدای علیزاده که او را بیشتر از پیش شبیه به خوانندگان ترکیه می کند. ریتم و ترانه هایی ساده رمز موفقیت علیزاده است. گرچه که برخی بدعت های غلط و تعابیر نامناسب هم در کارهایش یافت می شود، اما در مجموع از یک حداقل استاندارد و برخوردار است.

کتاب: فرانک ِ ولگرد ، یک روز برای سیرکردن خود وارد رستورانی بین‌جاده‌ای می‌شود و در آنجا غذا می‌خورد. صاحب رستوران که به دنبال کارگری می‌گردد، به او پیشنهاد کار می‌دهد. فرانک علاقه‌ای به ماندن ندارد، ولی با دیدن زن صاحب رستوران (کورا) به او علاقه‌مند می‌شود و تصمیم می‌گیرد تا پیشنهاد کار را قبول کند. پس از مدتی و با دوطرفه‌شدن علاقه، کورا و فرانک تصمیم می‌گیرند تا به نحوی شوهر کورا را به قتل برسانند

یک رمان نوآر و جذاب با راوی ای که از فرط درست پرداخت شدن حتی روی «بیگانه» کامو هم تاثیر گذار بوده، نثر محاوره ای و شکسته ی داستان در کنار جذابیت ذاتی مضمون «پستچی همیشه دوبار زنگ می زند» را خواندنی می کند. کتابی که در نشر چشمه منتشر شده و بهرنگ رجبی آن را ترجمه کرده. رمان جنایی خواندنی می خواهید، بخرید و بخوانید.

«می دونی چراغ ها که خاموش شد، دلم چی خواست؟ فقط تو رو فرنک. یعنی من اصلا ساحره ی بد جنس نبودم. فقط یه دختر کوچولو بودم که از تاریکی می ترسه»