جانوری با چهره ترسناک که ناجی محیط زیست است

فرادید: فقط داخل و اطراف شهر آمازونی مانائوس می‌توان میمونی با گوش‌های بزرگ پیدا کرد. شاید تامارین ابلق (Saguinus bicolor) از نظر اندازه و دامنه متوسط باشد، اما در اکوسیستم خود یک نجات‌دهنده است چون آفات را می‌خورد و دانه‌ها را پخش می‌کند.

تامارین‌های ابلق گونه‌های سردمدار زیست‌بوم جنگل‌های مرطوب Uatumã-Trombetas هستند که در زیستگاه جنگل‌های آمازون شمالی واقع شده‌اند. 

پنجه‌های کوچک اما قدرتمند

تامارین‌های ابلق که به عنوان تامارین صورت-برهنه برزیلی هم شناخته می‌شوند، دارای طول بدن ۱۸ تا ۳۰ سانتی‌متر و دم بلند ۱۴-۱۲ سانتی‌متری هستند. وزن آن‌ها می‌تواند از ۲۲۰ تا ۹۰۰ گرم متغیر باشد. 

نرها و ماده‌ها با طرح سه قطعه‌ای که دارند یکسان به نظر می‌رسند. دم، پاهای عقب و پایین‌تنه آن‌ها قهوه‌ای تیره تا بادامی است، در حالی که ساعد و قسمت بالایی بدن تا پشت سرشان سفید کرکی است. این رنگ با صورت و گوش‌های نوک‌تیز آن‌ها که سیاه و بدون مو است، در تضاد است و چهره‌ای ترسناک و اهریمنی به آن‌ها می‌بخشد. 

تامارین‌های ابلق به‌جای دست و ناخن، پنجه‌های تخصصی دارند که به خوبی برای چسبیدن به شاخه‌ها و پوست درختان هنگام پرسه زدن در جنگل‌های بارانی سازگار شده است. تامارین‌ها به استخراج صمغ و شیره درختان هم کمک می‌کنند. 

خدمت مضاعف تامارین‌های ابلق به اکوسیستم خودشان

تامارین‌های ابلق همه‌چیزخوار هستند و رژیم غذایی گسترده‌ای دارند. آن‌ها از گل‌ها، میوه‌ها، حشرات، قورباغه‌ها، مارمولک‌ها و هر موجود کوچکی که برای شکار شدن به اندازه کافی کوچک باشد، تغذیه می‌کنند. بنابراین، آن‌ها نقشی دوگانه در اکوسیستم خود دارند. آن‌ها با پراکنده کردن دانه‌ها از فضولات‌شان، به رشد پوشش گیاهی جدید و حفظ تعادل جمعیت کوچک آفات، خزندگان و دوزیستان کمک می‌کنند. 

جامعه‌ای تحت رهبری زنان

در قیاس با سایر پستانداران و حتی سایر گونه‌های تامارین، تامارین‌های ابلق در یک ساختار غیرمعمول زندگی می‌کنند. گروه‌ها از ۲ تا ۱۵ عضو نر و ماده تشکیل می‌شوند. 

یک تامارین ماده همیشه بر یک گروه حکومت می‌کند و تنها ماده‌ای است که اجازه جفت‌گیری دارد. او ماده‌ای آزاد می‌کند که دوره‌های فحلی ماده‌های دیگر را سرکوب و سلطه او را تضمین می‌کند. 

بارداری ۱۴۰ تا ۱۷۰ روز طول می‌کشد و مادران معمولاً دوقلو به دنیا می‌آورند. تامارین‌های جوان در درجه نخست توسط پدر مراقبت می‌شوند و اعضای گروه در این کار به او کمک می‌کنند و مادران فقط شیردهی می‌کنند. 

ارتباطات پرشور

گروه‌های تامارین ابلق برای برقراری ارتباط صداهای مختلفی تولید می‌کنند، از جمله صدای جیرجیر، آوای لرزشی، فریاد، صداهای بلند و سوت. دانشمندان شروع به درک تعدادی از این صداها کرده‌اند، از جمله صداهای طولانی که مکان یک گروه را به سایر تامارین‌های منطقه می‌گوید و به آن‌ها هشدار می‌دهد از قلمرو آن‌ها دور بمانند. علاوه بر این، عضوی که بیش از حد از گروه دور شده می‌تواند از این صدا استفاده کند تا دیگران را به جستجو و نجاتش فراخواند. 

تامارین‌های ابلق از سیگنال‌هایی استفاده می‌کنند که «تسه» (tsê) نامیده می‌شود. این صداها به قدری آرام هستند که محققان تنها زمانی از وجود آن‌ها مطلع شدند که در مطالعات میدانی خود، آن‌ها را در طیف‌نگارهایشان شناسایی کردند. مشخص نیست سیگنال‌های tse چه کاربردی دارند، اما تعدادی از زیست‌شناسان فکر می‌کنند تامارین‌های ابلق از این صدا برای واکنش به حضور انسان در طبیعت استفاده می‌کنند. 

حافظت از تامارین‌های ابلق

انتظار می‌رود جمعیت تامارین‌های ابلق که در فهرست قرمز IUCN به‌عنوان گونه‌های در معرض خطر جدی انقراض قرار گرفته است، تا سال ۲۰۳۳ تا ۸۰ درصد کاهش یابد و دلیل عمده آن از بین رفتن زیستگاه است. با گسترش یافتن شهر مانوس، تامارین‌های ابلق نیز باید برای همین منابع با تامارین‌های دست قرمز رقابت کنند.