دانشمندی که برای مبارزه با مرگ، موش آزمایشگاهی شد

برترین‌ها: پیتر اسکات مورگان اولین انسان سایبورگ تاریخ است که مرگ را به‌عنوان سرنوشت خود نپذیرفت و تصمیم گرفت با ساخت نسخه‌ی دومی از خود فناوری را به‌چالش بکشد. شروع خلقت سایبورگ زمانی آغاز شد که تعامل انسان و رایانه پدید آمد و اکنون خلق اولین انسان سایبورگ تاریخ نوید آینده‌ای فراتر از آنچه می‌پنداریم را به ما می‌دهد. حال این انسان سایبورگ چگونه پدید آمده و چه ویژگی‌هایی دارد؟

سایبورگ (Cyborg) یک موجود با هر دو اجزای ارگانیک و مکانیکی و پلی بین ماده و ذهن محسوب می‌شود. سایبورگ ها از لحاظ ماهیتِ وجودی، چیزی تقریبا شبیه به ربات‌هایی هستند که در دنیای واقعی و سینمایی می‌بینیم؛ با این تفاوت که در بدنه‌ی آنها بخشی از زندگی واقعی هم وجود دارد.

وجود حیات در سایبورگ ها به‌این معناست که آنها باید یک یا چند نوع سامانه برای پاسخ و فیدبک در سیستم خود داشته باشند؛ سامانه‌ای که توسط یک هوش واقعی کنترل می‌شود. بنابراین سایبرگ‌ها بخشی از وجود ما انسان‌ها خواهند بود. اسکات مورگان چگونه به اولین انسان سایبورگ تاریخ تبدیل شد؟ برای دریافت پاسخ این سوال از گجت نیوز ما را تا انتها همراهی کنید.

یکی از بحث برانگیزترین رویدادها در علم الکترونیک، پدیده‌ی کاشت تجهیزات الکترونیک در بدن انسان با هدف افزایش توان ادراکی و کنار گذاشتن محدودیت است. در اوایل سال جاری، دکتر پیتر اسکات مورگان پس از سال‌ها مبارزه با بیماری نورون حرکتی در سن ۶۴ سالگی درگذشت. او در سال ۲۰۱۷ به این بیماری مبتلا شد و سه سال بیشتر‌از آنچه پزشکان در ابتدا انتظار داشتند زنده ماند.

این دانشمند مرگ را به‌عنوان سرنوشت خود نپذیرفت و درعوض تصمیم گرفت با جراحی‌های مختلف از تجهیزات رباتیک استفاده کند تا زنده بماند. او برای افزایش طول عمر خود تحت یک‌سری عملیات قرار گرفت و به‌فناوری به‌عنوان راهی برای مقابله با اثرات ناتوان‌کننده بیماری نگاه کرد.

اسکات مورگان در زمان خود به‌عنوان رئیس انجمن بیماری نورون حرکتی (MND)، در مورد تفاوتی که فناوری می‌تواند در زندگی افراد ایجاد کند گفت: «ما اکنون قدم به قرن بیست و یکم گذاشته‌ایم؛ قرنی که عصر فناوری پیشرفته‌ محسوب می‌شود. مزایای زیادی در ما وجود دارد که به‌کمک آن و بهره‌گیری از این عصر مدرن می‌توان افرادی که با MND دست و پنجه نرم می‌کنند را به‌زندگی امیدوار کرد.»

این دانشمند به قدری مشتاق ایده غلبه بر بیماری با فناوری بود که شخصاً در تلاش برای دور زدن شرایط خود به‌طور گسترده از آن استفاده کرد. همین موضوع باعث شد که از پروفسور اسکات مورگان به‌عنوان «اولین سایبورگ انسانی تاریخ» یاد شود. این عنوان همچنین پایه‌ای برای ساخت مستندی در مورد اسکات مورگان در سال ۲۰۲۰ بود.

مبارزه‌ی مورگان با مرگ

اسکات مورگان با انجام جراحی‌های پیچیده و پرریسک سعی داشت به اولین انسان سایبورگ تاریخ تبدیل شود. در ابتدا، مورگان تصمیم گرفت از خود به عنوان یک موش آزمایشگاهی استفاده کند تا روش‌ها و تجهیزاتی که به‌ایجاد پیتر ۲.۰ (نسخه پیشرفته‌ای از او) کمک می‌کند را مورد آزمایش قرار دهد.

یکی از اولین و شدیدترین جراحی‌هایی که اسکات مورگان تحت آن قرار گرفت شامل تغییرات عظیمی در نحوه عملکرد دستگاه گوارش او بود. طی این عمل یک لوله تغذیه در دستگاه گوارش او قرار داده شد که‌به پیتر ۲.۰ اجازه می‌داد زمانی که پیتر ۱.۰ توانایی جویدن و بلعیدن را از دست داد، از طریق آن تغذیه کرده و غذا را به‌طور مستقیم به‌معده خود برساند.

افزون بر این، او از سوند و کیسه کولوستومی برای تخلیه ادرار و مدفوع استفاده می‌کرد. این تنها یکی از چندین روشی بود که اسکات برای اینکه یک قدم جلوتر از بیماری خود بماند، انتخاب کرد.

فناوری به او کمک کرد تا دوباره صحبت کند و نوید راه رفتن را به‌او داد. یکی‌از روش‌هایی که مورگان برای افزایش عمرش باید انجام می‌داد، برداشتن حنجره‌اش بود. با خارج شدن حنجره، می‌توان دستگاهی نصب کرد که کنترل تنفس را در دست بگیرد. اگر او تحت عمل جراحی قرار نمی‌گرفت، به‌دلیل ورود بزاق به ریه‌هایش احتمالا به ذات‌الریه مبتلا می‌شد. بدون حنجره نمی‌توان صحبت کرد، اما اسکات مورگان راهی برای حل این مشکل پیدا کرد.

او بیش‌از ۲۰ هزار کلمه را با صدای خود ضبط کرد و از برنامه‌ای که به او اجازه می‌داد با استفاده از چشمانش تایپ کند بهره گرفت. این تکنولوژی به‌بیمار اجازه می‌داد با صدایی که برای او آشنا بود ارتباط برقرار کند.

به‌علاوه، او برای ضبط حالات چهره خود از موشن کپچر استفاده کرد. تمام این فناوری‌ها درنهایت با آواتار متحرکی که اسکات مورگان می‌توانست روی صفحه نمایش دهد، مورد استفاده قرار گرفت و اینگونه مورگان به اولین انسان سایبورگ تاریخ تبدیل شد.

فناوری چه‌ کمکی به‌درمان افراد مبتلا به MND می‌کند؟

پروفسور استیون هاوکینگ و لو گریگ نیز همانند اسکات مورگان از بیماری نورون حرکتی رنج می‌بردند. همانطور که از نامش پیداست، این بیماری بر سلول‌های عصبیِ موسوم به نورون‌های حرکتی که در مغز و نخاع افراد وجود دارند، تأثیر می‌گذارد. MND باعث مرگ این سلول‌ها شده و پیام‌های عصبی نمی‌توانند از مغز به سایر قسمت‌های بدن ارسال شوند.

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) یک نوع اختلال نورون حرکتی است که بر نورون‌های مغز و نخاع تأثیر می‌گذارد، به این معنی که بیماران کنترل عضلات خود را از دست داده و در نهایت فلج می‌شوند. از آنجایی که برخی از عضلات آسیب دیده برای کارهایی مانند غذا خوردن و تنفس مورد نیاز هستند، این وضعیت کشنده است.

احتمال دارد هر کسی به این بیماری مبتلا شود و بیشتر در افراد بین ۴۰ تا ۵۰ سال شایع است. مبتلایان به این بیماری بین ۳ تا ۵ سال زنده می‌مانند، اگرچه طبق آمار برخی از آنها بیش‌از یک دهه به‌حیات خود ادامه داده‌اند. در حال حاضر هیچ درمانی برای ALS یا هر بیماری نورون حرکتی دیگری وجود ندارد، اما اگر اسکات مورگان قدم درستی در مسیر بهبود این بیماری برداشته باشد، پیشرفت‌های پزشکی و فناوری می‌توانند این وضعیت را تغییر دهند.

پیشرفت‌های رباتیک نوعی تکامل محسوب می‌شوند

میلیاردها سال از ظهور موجودات تک‌سلولی که اولین اشکال حیات شناخته شده روی سیاره بودند گذشته است. از آن زمان تاکنون، گونه بشر بارها و بارها تکامل یافته و با پیشرفت‌های تکنولوژیکی به‌اینجا رسیده است. تکامل معمولاً ناشی از مبارزات یا فشارهاییست که اعضای کمتر سازگار یک گونه را از بین می‌برد. انسان‌ها در عصر جدید به‌اندازه کافی باهوش هستند تا با همه مشکلات و فشارهای زندگی مقابله کنند‌؛ به‌جز آن دسته که غیرقابل کنترل هستند.

نسل بشر تقریبا کنترل تمام نقاط زمین را به‌عهده دارد و حتی توانسته پا به‌ماه بگذارد. گونه تکامل یافته انسان امروزه داروهایی برای مقابله با بیماری‌ها و ابزاری برای بهبود وضعیت بینایی و شنوایی و نارسایی قلبی ساخته است. اسکات مورگان نیز همانند بسیاری از پیشگامان مبارزه با فشارهای زندگی معتقد بود که پیشرفت‌های تکنولوژیکی می‌توانند برای تقویت و آمادگی ما برای مقابله با مشکلات مورد استفاده قرار گیرند.

اولین انسان سایبورگ تاریخ در مصاحبه‌ای گفت: در حال حاضر ما قادر به تکامل نیستیم. در همین حال، هوش مصنوعی و روباتیک در حال شتاب گرفتن هستند. من می‌خواهم نسل بشر تا زمانی که توان دارد جلو برود و از هیچ تلاشی برای پیشرفت دریغ نکند. فرار از ترس ناتوان شدن هیچ کمکی نخواهد کرد. در آینده‌ای نه‌چندان دور، همه افراد روی کره زمین حتی در فقیرترین جوامع از نزدیک با هوش مصنوعی کار خواهند کرد، اما برخی از ما بسیار فراتر خواهیم رفت و در واقع با هوش مصنوعی ادغام خواهیم شد.

مورگان تنها انسان تکامل یافته در تاریخ نیست!

اگرچه اسکات مورگان به عنوان اولین انسان سایبورگ تاریخ شناخته می‌شود، اما مردم سال‌هاست که در حال تقویت وضعیت بدنی خود با فناوری هستند. فناوری مدت‌هاست در قالب گجت‌های پوشیدنی مانند عینک و هدست واقعیت مجازی در زندگی مردم جریان دارد و بینش بیشتری از دنیای اطراف را به شما ارائه می‌دهد.

ساعت هوشمند را می‌توان به‌عنوان مثالی رایج‌تر از فناوری در نظر گرفت که اطلاعات زیادی را ارائه داده و مواردی مانند ضربان قلب شما را کنترل می‌کند. گجت‌های پوشیدنی ابزاری ضروری برای ادامه زندگی نیستند و می‌توان آنها را به‌سادگی از سبک زندگی حذف کرد، اما مدتیست که مردم به‌استفاده از‌ آنها اعتیاد یافته‌اند.

تراشه‌های NFC معمولاً در حیوانات خانگی قرار می‌گیرند تا در صورت گم شدن، آنها را به صاحبان خود بازگردانند. برخی از این تراشه‌ها به‌زندگی انسان‌ها نیز راه یافته‌اند. تراشه‌ها مقادیری از اطلاعات را ذخیره می‌کنند که می‌توان از طریق اسکنر به آنها دسترسی پیدا کرد. اطلاعات مهم پزشکی، پاسپورت‌، گواهینامه و کلید خانه قابلیت ذخیره‌سازی در این تراشه‌ها را دارند.

سایبورگ‌ها در سال‌های آینده می‌توانند بسیار پیشرفته‌تر شوند

اگر شرکت تراشه‌های ارتباط مغز و کامپیوتر ایلان ماسک (Neuralink) به اهداف خود دست یابد، آینده‌ای کاملا پیشرفته‌تر را برای سایبورگ‌ها پیش‌رو خواهیم داشت. تراشه‌های نیورالینک و محصولات مشابه در حال توسعه، با قرار دادن تراشه به طور مستقیم در مغز کاربر عمل خواهند کرد. این تراشه‌ها قادرند سیگنال‌های الکتریکی را که مغز افراد هنگام فکر کردن تولید می‌کند بخوانند و آنها را به‌عکس‌العمل تبدیل کنند.

ماسک معتقد است که کاشت این تراشه در مغز افراد معلول، توانایی آنها در استفاده از رایانه و تلفن هوشمند را حتی از افراد سالم نیز بیشتر خواهد کرد. او همچنین انتظار دارد این تراشه‌ها برای کمک به افراد مبتلا به‌ فلج چهاراندام برای استفاده مجدد از اندام‌های خود مورد استفاده قرار گیرند.

محققان شرکت آمریکایی نیورالینک هنوز در مرحله آزمایش روی حیوانات هستند. برخی گزارش‌ها حاکی از آن‌اند که اوضاع خیلی خوب پیش نمی‌رود و بیشتر میمون‌هایی که ایمپلنت روی آنها آزمایش شده است، برای مدت طولانی زنده نمانده‌اند. با این وجود، اگر مجوز از طرف سازمان جهانی دارو به این شرکت داده شود، شاهد آزمایش‌های انسانی نیورالینک در سال ۲۰۲۳ خواهیم بود.