طنز؛ عزای خصوصی اعلام شد

پوریا عالمی در روزنامه شرق نوشت:

امروز در روزنامه هنگام تنظیم مطالب، خبری به دستم رسید که قلبم را به درد آورد و گریه‌ای فروخورده گلویم را فشرد. پدری از هم‌زبانان افغانستانی، دختر نوجوانش را که نیاز به پیوند کبد داشت در بیمارستان نمازی شیراز بستری کرد و حاضر شد بخشی از کبدش را به دخترکش ببخشد، اما پس از دوهفته انتظار دخترک در برابر چشمان والدینش جان داد. سوفیا می‌خواستم پا شوم بیایم خواستگاری تو که این خبر را خواندم و دلم هری ریخت پایین و هرچی نگاه کردم دیدم رادیو عزای عمومی اعلام نمی‌کند، در نتیجه خودم عزای خصوصی اعلام کردم و بی‌خیال خواستگاری از تو شدم.

به‌جان سوفیا، آدم از محله‌اش دوتا محله می‌رود آن‌طرف نان بخرد، حس غربت می‌کند. یکی هم بفهمد بچه آن محله نیستی، ممکن است قصه بشود. بعد حالا فکر کن چندتا محله نه، چند استان و ولایت يا یک کشور آن‌طرف‌تر از خانه خودت - به‌هزارویک دلیل- دور باشی. اوخ اوخ اوخ... سوفیا به نظر من ما داریم یک اشتباه تاریخی می‌کنیم. دولت‌ها در طول چند دهه «بحران مهاجر» در ایران را به وجود آوردند؛ بحرانی که مردم در تولید و شکل‌گیری‌اش نقشی نداشته‌اند، اما الان مردم که دچار مشکل نبودن شغل و نبودن خدمات رایگان سلامت و تحصیل و نبودن رفاه نسبی هستند، به نظرشان با حذف مهاجران افغان، از بهره‌وری همین امکانات محدود، می‌توانند مشکل را حل کنند.

به همین سادگی؛ یعنی گرهي را که دیگران با دندان سفت کرده‌اند، مردم می‌خواهند با دست باز کنند، اما چاره‌اش این نیست. راه‌حلش را من نمی‌دانم سوفیا، اما می‌دانم چاره‌اش این نیست. اصلا کاش تو مهاجری از افغانستان بودی که من عاشقت باشم یا اصلا کاش من عاشق تو نبودم تا بروم و عاشق مهاجری از افغانستان بشوم تا این‌طوری روابط دو کشور بهتر شود. راستش من برای حل مشکل ایران و آمریکا هم به وزارت امور خارجه اعلام کردم که حاضرم عاشق دختری از آمریکا بشوم یا هر کشور دیگری.

جمع‌بندی رسمی: به گزارش وزارت بهداشت، سرپرست بیمارستان نمازی شیراز در این مورد گفت: «با توجه به حضور غیررسمی این بیمار در ایران و نداشتن هرگونه بیمه درمانی و با وجود هزینه ١٧میلیون‌تومانی برآوردشده خدمات درمانی در مدت اقامت این بیمار در بیمارستان، هزینه‌های بیمارستان رایگان محاسبه و جسد به خانواده رحمانی تحویل داده شد».

افق و فاتحه: پیشنهاد می‌کنیم به‌جای اینکه همه برویم و در افق گم بشویم، یک فاتحه بفرستیم و مجلس را ختم کنیم.