ریوالدو، بازیکنی که در فقر اسطوره شد

خبرگزاری فارس: ریوالدو ویتور بوربا فریرا که او را ریوالدو صدا می‌زنند، یک بازیکن برزیلی فوتبال است که به عنوان یک هافبک هجومی و مهاجم بازی کرد. ریوالدو در سال‌های ۱۹۹۵-۲۰۰۲ یکی از بهترین و موفق‌ترین هافبک‌های دنیا بود. او همچنین یکی از بازیکنان تیم ملی فوتبال برزیل بود که در سال ۲۰۰۲ قهرمان جهان شد. موفقیت‌های ورزشی او در انتخاب او به عنوان مرد سال فوتبال اروپا و بهترین بازیکن فوتبال جهان در سال ۱۹۹۹ منعکس می‌شود.


ریوالدو نوزدهم آوریل ۱۹۷۲ در پائولیستا برزیل متولد شد. او در فقر شدیدی بزرگ شد و سوء تغذیه او روی ظاهر فیزیکی‌اش از جمله پاهای پرانتزی و فقدان چند دندانش تأثیرگذار بود.

یک دوران موفق به عنوان یک ورزشکار در ابتدا غیرمحتمل بود اما او نتوانست از این راه کنار برود و در سن ۱۶ سالگی در زادگاهش فعالیت حرفه‌ای را شروع کرد.

ریوالدو یکی از بهترین و خلاق‌ترین بازیکنان نسل خودش بود که او را به خاطر ضربات کاشته قوس‌دار، ضربات سر، شوت‌های از راه دور، دریبل‌زنی، پاسکاری و منترل توپ خوبش می‌شناسند. وی به تالار مشاهیر فوتبال برزیل نیز راه یافته است.

رومیلدو، پدر ریوالدو در سال ۱۹۸۹ در یک تصادف کشته شد اما ریوالدو در همان سال توانست اولین قرارداد حرفه‌ای‌اش را امضا کند. وی که از ابتدا یک بازیکن چپ پا بود، با وجود باور مربی‌ به بنیه بسیار ضعیفش، در سن ۱۶ سالگی به باشگاه پائولیستانو پیوست.


ریوالدو در طول دوران حرفه‌ای‌اش برای تیم‌های پائولیستانو پرنامبوکو (۱۹۹۲-۱۹۸۹)، سانتا کروز (۲-۱۹۹۱)، موگی میریم (۴-۱۹۹۲)، کورینتیانس (۴-۱۹۹۳ به صورت قرضی)، پالمیراس سائو پائولو (۶-۱۹۹۴)، دپورتیوو لاکرونیا (۷-۱۹۹۶)، بارسلونا (۲۰۰۲-۱۹۹۷)، آث میلان (۲۰۰۲-۲۰۰۴)، کروزیرو (۲۰۰۳-۲۰۰۴قرضی)، المپیاکوس (۲۰۰۴-۲۰۰۷)، AEK آتن (۲۰۰۷-۲۰۰۸)،‌ بنیادکار ازبکستان (۲۰۰۸-۲۰۱۰)، موگی میریم (۲۰۱۱-۲۰۱۰)، سائوپائولو (۲۰۱۱ به صورت قرضی)، کابوسکورپ آنگولا (۲۰۱۲)، سائو کاتانو (۲۰۱۳) و موگی میریم (۲۰۱۴) بازی کرده است.

ریوالدو در اولین فصل حضورش در بارسلونا با ۱۹ گل زده در ۳۴ بازی دومین گلزن لالیگا شد و به همراه این تیم دو قهرمانی در لالیگا و یک قهرمانی در کوپا‌دل‌ری را به دست آورد. وی در سال ۱۹۹۹ یک قهرمانی دیگر با بارسلونا به دست آورد و بار دیگر با ۲۴ گل زده دومین گلزن برتر این مسابقات شد. ریوالدو در سومین فصل حضورش در بارسلونا با لوئیس فان‌خال، سرمربی وقت بارسلونا به مشکل برخورد؛ او تأکید می‌کرد که باید به عنوان بازی‌ساز به میدان برود و نه یک بال چپ و با این که با سرمربی تیم در کشمکش بود در لیگ قهرمانان آن سال که بارسلونا به نیمه‌نهایی رسید، ۱۰ گل برای این تیم به ثمر رساند و فان‌خال هم در ژوئن ۲۰۰۰ اخراج شد.


ریوالدو در فصل ۰۱-۲۰۰۰ نیز با ۲۳ گل زده دومین گلزن برتر لالیگا شد. وی در آن فصل ۳۶ گل به ثمر رساند و رکورد گل‌هایش در بارسلونا را به ۱۳۰ گل رساند.

در ژوئن ۲۰۰۲ فان‌خال به نیمکت بارسلونا بازگشت؛ قرارداد ریوالدو به پایان رسیده بود و بنابراین قراردادی سه ساله با میلان در سری آ ایتالیا امضا کرد. او به همراه میلان در فصل ۰۳-۲۰۰۲ قهرمان کوپا‌ایتالیا و لیگ قهرمانان شد و پس از اینکه میلان را ترک کرد به برزیل بازگشت و مدتی را در تیم کروزیرو در بلوهوریزنته بازی کرد. ریوالدو در سال ۲۰۰۴ در آستانه عقد قرارداد با بولتون واندررز بود اما تیم انگلیسی از عقد این قرارداد پشیمان شد.


وی در فصل ۰۵-۲۰۰۴ در باشگاه المپیاکوس یونان بازی کرد. ریوالدو دوازدهم می ۲۰۰۷ قراردادش را با المپیاکوس فسخ کرد زیرا آنها به او پیشنهاد تمدید قرارداد با کاهش قابل توجهی در رقم قرارداد داده بودند. وی در می ۲۰۰۷ به AEK آتن رفت و در آگوست ۲۰۰۸ به بنیادکار ازبکستان ملحق شد.

ریوالدو در ژانویه ۲۰۱۱ به تیم موگی میریم در لیگ دسته دوم برزیل رفت و رئیس این باشگاه شد. وی از آنجا در همان ماه با قراردادی تا پایان سال به سائو پائولو رفت.

وقتی قرارداد او در ژانویه ۲۰۱۲ با موگی میریم به پایان رسید، ریوالدو با باشگاه کابوسکورپ آنگولا وارد مذاکره شد. ریوالدو پس از آزمایش‌های پزشکی ورزشی در تاریخ سیزدهم ژانویه ۲۰۱۲ قراردادی یک ساله با این باشگاه به امضا رساند.


وی در فصل ۲۰۱۲ سومین گلزن برتر لیگ آنگولا شد و با یازده گل زده در ۲۱ بازی به عنوان برترین بازیکن خارجی لیگ این کشور انتخاب شد. ریوالدو در اوایل نوامبر ۲۰۱۲ اعلام کرد که قراردادش را با کابوسکورپ تمدید نخواهد کرد. به هر حال او ترجیح داد تا مقیم همیشگی آنگولا شود تا به فعالیت‌های اجتماعی‌اش برای کمک به کودکان ادامه دهد. سائو کاتانو، باشگاه لیگ دسته دوم برزیل در ژانویه ۲۰۱۳ اعلام کرد که ریوالدو را تا پایان دسامبر ۲۰۱۳ به خدمت گرفته است. وی در سال ۲۰۱۴ آخرین فصل حضورش در تیم‌های باشگاهی را در موگی میریم گذراند.


وی در سال ۱۹۹۳، اولین مسابقه‌اش را برای تیم ملی فوتبال برزیل انجام داد. او تک گل زردپوشان را در پیروزی یک بر صفر این تیم مقابل مکزیک به ثمر رساند. او برای جام‌جهانی ۱۹۹۴ آمریکا به تیم ملی فوتبال برزیل دعوت نشد اما دو سال بعد در بازی‌های المپیک آمریکا شرکت کرد و به همراه تیمش مدال برنز بازی‌ها را به دست آورد. ریوالدو در شکست تیم مقابل نیجریه در مرحله نیمه‌نهایی قربانی شد و توسط ماریو زاگولی، از تیم ملی کنار گذاشته شد.

به هر حال ریوالدو یک سال بعد به تیم ملی برگشت و به همراه برزیل قهرمان جام کنفدراسیون‌ها ۱۹۹۷ شد. وی همچنین در جام‌جهانی ۱۹۹۸ فرانسه شرکت کرد و سه گل در این بازی‌ها به ثمر رساند؛ از جمله دو گلی که در دیدار مرحله یک‌چهارم نهایی به دانمارک زد. ریوالدو در کوپاآمریکا ۱۹۹۹ یکی از برترین بازیکنان بود. هرچند ریوالدو در خط میانی بازی می‌کرد اما با پنج گل زده به عنوان آقای گل و بهترین بازیکن مسابقات انتخاب شد. برزیل توانست در این بازی‌ها قهرمان شود.


جام‌جهانی ۲۰۰۲ نقطه درخشان دوران حرفه‌ای ریوالدو بود.

برزیل تمام مسابقات را با پیروزی پشت سر گذاشت و توانست برای پنجمین بار قهرمان جهان شود. ریوالدو یکی از برترین بازیکنان این مسابقات بود.

وی در اولین مسابقه مقابل ترکیه به دلیل تمارض شدیدی که به اخراج بازیکن ترکیه منجر شد، به شدت جریمه شد.

ریوالدو، رونالدو، رونالدینیو و روبرتو کارلوس در بازی‌های بعدی قلب تیم ملی موفق برزیل را تشکیل می‌دادند.

هر چهار بازیکن در تیم منتخب مسابقات جام‌جهانی قرار گرفتند. ریوالدو پنج گل زد و دو پاس گل در دیدار فینال مقابل آلمان نیز ارسال کرد.


ریوالدو آخرین بازی ملی خود را نوزدهم نوامبر ۲۰۰۳ در تساوی سه بر سه مقابل اروگوئه در کوریتیبا تجربه کرد. او ۷۹ دقیقه بازی کرد و سپس جای خود را به لوئیس فابیانو داد. وی آخرین گل ملی‌اش را سه روز قبل از آن در تساوی یک بر یک مقابل پرو به ثمر رسانده بود. ریوالدو ۷۴ بازی ملی و ۳۴ گل ملی به نام خود ثبت کرده است.

اسطوره فوتبال برزیل در مارس ۲۰۱۴ پس از دورانی که بیش از ۲۰ سال طول کشید، رسما کفش‌هایش را آویخت و تصمیم گرفت همچنان ریاست باشگاه موگی میریم را بر عهده داشته باشد تا این باشگاه را مدیریت کند و بتواند از پسرش ریوالدینیو مراقبت کند.

ریوالدو در گفت‌و‌گویی اعلام کرد: کار من به عنوان یک بازیکن به پایان رسیده است. در حالی که امروز اشک در چشمانم جمع شده است، می‌خواهم از خدا و خانواده‌ام به خاطر تمام حمایت‌هایشان در این ۲۴ سال تشکر کنم.