ماجرای آدم‌هایی که زندگی‌شان را پای فوتبال گذاشتند
فوتبال از یک جایی به بعد برای طرفدارانش از یک بازی ساده به مهمترین اتفاق دنیا تبدیل می‌شود و به قدری رنگ جدی به خودش می‌گیرد که برد و باخت در آن به قیمت زندگی یا مرگ آدم‌ها تمام می‌شود.
خبرگزاری مهر - رویا سادات هاشمی: فوتبال از یک جایی به بعد برای طرفدارانش از یک بازی ساده به مهمترین اتفاق دنیا تبدیل می‌شود و به قدری رنگ جدی به خودش می‌گیرد که برد و باخت در آن به قیمت زندگی یا مرگ آدم‌ها تمام می‌شود.
شاید بشود آدم‌های روی کره زمین را به دو دسته فوتبالی و غیر فوتبالی تقسیم کرد. غیر فوتبالی‌هایی که شاید هیچ وقت از لذت هیجان این مستطیل سبز و افراد پا به توپش سهمی نبردند و دوستش نداشتند تا فوتبالی هایی که این بازی برایشان چیزی فراتر از یک زمین مسابقه است. تاجایی که از یک جایی به بعد چسبیدن یک توپ به تور یک دروازه می شود خود زندگی و باخت آن می شود خود مرگ. برای همین هم خیلی‌ها جادوی فوتبال را در غیرقابل پیش بینی بودن آن می‌دادند اتفاقات سرزده ای که رخ دادن نابهنگام هرکدامشان برای یک جمع یا یک ملت حکم پیروزی یا شکست در یک نبرد را دارد.
به دنبال همین موضوع فوتبال در بیشتر مواقع پر بوده از حاشیه هایی که سنگین‌تر از متن بوده اند. حواشی به ظاهر کوچکی که گاهی تبعات بزرگ و سهمگینی با خود به همراه داشته‌اند. تبعات خطرناکی که در بعضی از موارد حتی به قیمت از دست دادن جان آدم‌ها در بیرون و درون زمین فوتبال تمام شده‌اند.
شکست به قیمت تبعید در معدن زغال سنگ
کره شمالی، همیشه برای ما پر بوده از حاشیه‌های عجیب و غریبی که این سرزمین کوچک در شرق آسیا را برایمان به مرموزترین کشور روی زمین تبدیل کرده است. کشوری با ساز و کارهای کمونیستی که عادی ترین قوانین آن شاید از نظر سایر کشورها عجیب ترین باشد. مردمی که نه حق استفاده از اینترنت را دارند و نه می‌توانند به تجهیزات ماهواره‌ای دست داشته باشند. چیزی که شاید کره شمالی را به این گزارش و فوتبال مرتبط می‌کند سابقه حضور این تیم در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی است. سالی که تیم ملی این کشور بعد از ۴۴ سال توانست به رقابت‌های جام جهانی راه پیدا کند. حضوری که در زمان خودش به خاطر شرایط خاص کره شمالی توجه همه رسانه های دنیا را به سمت خود جلب کرد و حاشیه‌های زیادی را با خود به همراه داشت تا جایی که اعلام شد این کشور برای جلوگیری ازعدم پناهندگی بازیکنانش تدابیر شدید امنیتی را در نظر گرفته است.
این گمانه زنی در دوره‌ای به قدری شدت گرفت که حتی بعضی از احتمال به گروگان گرفته شدن خانواده فوتبالیست های کره‌ای حرف میزدند؛ بخش جالب توجه در این قصه جایی بود که انگار «کیم جونگ ایل»، رهبر کره‌شمالی در اقدامی بی‌سابقه تصمیم گرفت که مسابقه فوتبال کره‌شمالی و پرتغال را به‌طور زنده در این کشور پوشش دهد شود؛ اما بعد از اتمام این بازی و شکست این تیم بعضی از منابع خبری و روزنامه‌های خارجی از احتمال فرستادن اعضای تیم فوتبال کره شمالی به معادن زغال سنگ به عنوان نوعی تنبیه برای باخت سنگین در مقابل تیم ملی فوتبال پرتغال خبر دادند. علاوه بر این موضوع جنجال‌های این تیم پر رمز و راز فقط به جام جهانی ۲۰۱۰ختم نشد و حتی به دوره بعدی یعنی سال ۲۰۱۴ هم کشید شد. در اواسط جام جهانی برزیل بود که پخش یک خبر در رسانه‌های داخلی کره شمالی خبرساز شد چون تلویزیون این کشور اعلام کرده بود تیم کشورشان پس از عملکرد درخشان در این رقابت‌ها به فینال جام جهانی ۲۰۱۴ صعود کرده است. این در حالی بود که این تیم به اصلا در آن سال به مسابقات جام جهانی راه نیافته بود.
فوتبالیستی که برای باختش او را کشتند
کلمبیا هم یکی دیگر از این کشورهای عجیب است. جایی که مردم دنیا آن را به خاطر شورش‌های جهانی ، مافیای مواد مخدر و درگیری‌های مسلحانه‌اش می‌شناسند. جایی که انگار فوتبال بازی کردن می‌تواند در آن به قمیت جان فوتبالیست‌ها تمام شود. کسانی که مخاطب جدی و پیگیر این مستطیل سبز باشند. احتمالا در تاریخ فوتبال دنیا نام«آندرس اسکوبار» را شنیده‌اند. یک بازیکن کلمبیایی که در جام جهانی ۱۹۹۴ به خاطر اشتباه در یک مسابقه به جای هدف گرفتن دروازه حریف این بار دروازه تیم خودش را باز کرد.
یک اشتباه که شاید خودش هم گمان نمی‌کرد که انجام دادن آن به قیمت جانش تمام شود. تا جایی که این بازیکن بعد از گذشت تقریبا دو هفته به کشورش و باخت مقابل تیم آمریکا به ضرب گلوله کشته شد و جنازه او پس از مدتی در یک رستوران پیدا شد. متهمان این قتل قاچاقچیانی بودند که به خاطر شرط بندی برای برد کلمبیا مقابل امریکا هزینه چشمگیری را از دست دادند.
قلب هایی که روی چمن از حرکت بازمی‌ایستند
بسیاری از تماشاچیان فوتبال احتمالا رقابت‌های جام کنفدراسیون‌های ۲۰۰۳ را با نحوه مرگ بهت آور بازیکن تیم ملی کامرون به یاد می‌آورند. «مارک ویوین فوئه» که در آن‌سال‌ها هافبک تیم منچستر سیتی هم بود. وقتی این ورزشکار در بازی ملی‌اش مقابل کلمبیا دچار سکته قلبی شد و همان جا روی زمین چمن فوتبال، در مقابل چشمان تماشاگران و بازیکنان هر دو تیم جان خودش را از دست داد.
بعدها تیم منچستر سیتی به احترام این بازیکن پیراهن شماره ۱۷ و ۲۳ را که به نام او بود برای همیشه بازنشسته کرد. ناگفته نماند رخ دادن اتفاقات تلخی از این قبیل آن هم هنگام مسابقه در تاریخ فوتبال فقط به همین نمونه ختم نمی‌شود و در این باره می‌توان به موارد متعددی اشاره کرد؛ ولی قطعا مرگ این بازیکن کامرونی را می‌توان یکی از پررنگترین نمونه‌های این مورد دانست.
سقوط دسته جمعی هواپیمای تیم منچستر یونایتد
تلفات و خطرات فوتبال صرفا همیشه به زمین چمن وحین مسابقه ختم نمی‌شود. تاریخ این بازی پر است از اتفاقات تلخ، شیرین و تراژدی‌هایی که با وجود گذشت سال‌های متمادی همچنان به یاد طرفدارانش می‌ماند. یکی از این ماجراهای تلخ به سقوط دو هواپیمای حامل بازیکنان برمی‌گردد.
اولین مورد به سال‌های ۱۹۵۸برمی‌گردد وقتی که هواپیمای حامل بازیکنان تیم منچستریونایتد در مونیخ سقوط کرد. از ۴۳مسافر این پرواز ۲۳ نفر جان خودشان را از دست دادند که هفت نفر از آنها از اعضای این تیم فوتبال بودند. تیمی که عازم جام باشگاه‌های اروپا بود و یکی از شانس‌های اصلی قهرمانی محسوب می‌شد. از طرف دیگر در سال ۲۰۱۶ هم بر اثر سقوط هواپیمای حامل فوتبالیستهای یک باشگاه برزیلی در کلمبیا، ۷۶ نفر کشته شدند.
دوئل به سبک فوتبال‌های برزیلی
نه فقط فوتبالی‌ها که همه مردم جهان کشور برزیل را با دو چیز می‌شناسند یکی قهوه و دیگر فوتبال! آنقدری که بسیاری از عاشقان سینه چاک این ورزش بر این باورند که فوتبال شور،هیجان و معنایش را از این کشور گرفته است برای همین می توان انتظار داشت که گرفتن یک نتیجه خوب یا بد در این وانفسا چقدر می تواند برای آدم های این سرزمین حیاتی باشد.
برای همین با باخت سنگین ۷-۱ برزیل در جام جهانی ۲۰۱۴ مقابل آلمان این کشور متحمل اتفاقات ناگواری شد تا جایی که چندین برزیلی با تماشای این بازی به خاطر حجم بالای ناراحتی،اضطراب و فشار روانی جان خودشان را از کف دادند. در کنار این موضوع اگر کمی بیشتر بین خبرهای حاشیه‌ای فوتبال برزیل بگردید با خبرهایی عجیب و غریب‌تر نیز رو به رو خواهید شد تا جایی که همین چند سال پیش بود که دو هوادار تیم های لیگ برزیل سر طرفداری بین باشگاهشان سمت یکدیگر شلیک کردند.
سایه داعش روی زمین فوتبال
چهره داعش بین همه مردم دنیا بوی خون، مرگ و کشتار می‌دهد؛ولی نکته جالب توجه در این میان آن است که بین همه ملیت‌ها و اقشار مختلف کره زمین که طی این چند سال توسط داعش به مرگ تهدید شده‌اند نقش اهالی فوتبال را به نسبت می‌شود پررنگ دانست.
لیونل مسی، کریس رونالدو و دیدیه دشان سرمربی تیم ملی فرانسه از جمله افرادی هستند که در یکی دو سال اخیر داعش آنها را به کشتن تهدید کرده و با انتشار پوسترهای مختلف از کشتن و زندانی کردن آنها توجه رسانه‌ها را به سمت خود جلب کرده بود. حتی داعش در آستانه رقابت های جام جهانی پوستری منتشر کرد و درباره جام جهانی۲۰۱۸ روسیه نوشت«زمین از خون شما پر خواهد شد!»
نظر کاربران
باسلام واحترام .ضمن تشکر کاش نویسنده گرامی به موضوع زیر هم اشاره ای می کرد/چرا که این موضوع هم اکنون در فیفا مورد نظر می باشد:
۲۳ بهمن ۱۳۶۵ روزی تلخ در استان ایلام و ورزش کشور است زیرا در این روز هواپیماهای نظامی عراق افراد بی‌گناه را درحالی‌که مشغول بازی فوتبال بودند با موشک نشانه گرفتند و ۱۵ ورزشکار در این حادثه شهید شدند این در حالی است که نامی از این حادثه در تقویم ثبت‌نشده است.
۲۹ سال پیش، زمین فوتبال «چوار» در استان ایلام در حین برگزاری یک مسابقه فوتبال بمباران شد، درحالی‌که هنوز ۳۵ دقیقه از زمان بازی باقی‌مانده بود و همه متمرکز روی یکی از دروازه‌ها منتظر زدن ضربه کرنر بودند، زمین فوتبال چوار زیر آتش جنگنده‌های بعثی، آسمانی شد و ۱۵ شهید و شش جانباز سند مظلومیت مردم بی‌دفاع ایلام را امضا کرد.
شهادت ۱۰ فوتبالیست، سه کودک، یک داور، یک تماشاگر حاصل هجوم ناجوانمردانه دژخیمان صدام بود و اتفاقی تلخ در تاریخ ورزشی کشورمان رقم خورد.
شرح رویداد
در ۲۳ بهمن‌ماه سال ۱۳۶۵، تیم‌های فوتبال «منتخب چوار» و «منتخب جوانان استان ایلام» اقدام به برگزاری مسابقه در شهر چوار کردند، نیمه اول این مسابقه با پیروزی ۲ بر۱ تیم جوانان استان به پایان رسید.
درحالی‌که حدود ۱۰ دقیقه از نیمه دوم گذشته بود، هواپیماهای دشمن بعثی با انواع و اقسام بمب‌ها، زمین فوتبال را تبدیل به خط مقدم واقعی کردند. شهید هزاوه که خودش یک پاسدار بود، لحظاتی قبل از بمباران سعی کرد با فریادهای خود همه را روی زمین بخواباند.
تعدادی از بازیکنان بر روی زمین خوابیدند و درحالی‌که شهید هزاوه سعی می‌کرد بقیه بازیکنان را نیز مطلع کند، به سمت فرزند خود رفت و او را به بغل گرفت تا از بمباران در امان بماند. شاید شهید هزاوه می‌خواست این فرزند عزیزش را حفظ کند تا سال‌ها بعد، این واقعه را به نسل‌های فعلی منتقل کند.
در این روز خونین یونس تلوکی، مجتبی ناصری، علی نجات کرمی، علی عباسی، محمد کمالوندی، جهانگیر کاوه، عبدالرزاق مهدیه، صید محمد زارعی ، حسین هزاوه( بازیکنان فوتبال)، حمیدرضا رضایتی ( داور مسابقه)، مراد آذرخش، خلیل مظفری، سجاد مظفری، محمدجواد مظفری، امجد حیدری(تماشاگران مسابقه) به شهادت رسیدند و علی قیطاس، رحمت محمود، علی گهرسودی، گل مراد فاضلی، فرمان فولادوند و سلمان کرد( بازیکنان فوتبال) به‌افتخار جانبازی نائل شدند.
برای این شهیدان آرزوی آمرزش و غفران الهی دارم. ولی دوست عزیز از منظر دیگر نیز می توان به قضیه نگاه کرد. در حالیکه از شرق و شمال و جنوب کشور برای دفاع از مرزها به غرب آمده بودند، این عزیزان که با توجه به نام خانوادگی تعدادی از آنها فامیل نزدیک بوده اند مشغول بازی و تفریح بوده اند!