هم پولمان رفت و هم آرمان والیبال

خبرگزاری فارس: تیم ملی والیبال ایران به کار خود در رقابت‌های المپیک توکیو خاتمه داد. شاگردان ولادیمیر آلکنو که با هدف حضور در جمع ۴ تیم برتر راهی توکیو شده بودند در نهایت با قبول ۳ شکست و کسب ۲ پیروزی و قرار گرفتن در رده نهم به پایان خط رسیدند.

تیم ملی والیبال ایران که سهمیه المپیک توکیو را با هدایت ایگور کولاکوویچ کسب کرد، در ماه‌های ابتدایی سال جاری انتظار معرفی سرمربی جدید خود را می‌کشید. با نظر رئیس فدراسیون در پایان فروردین ماه قرارداد ایگور کولاکوویچ بعد از ۳ سال همکاری فسخ شد تا فدراسیون به سراغ گزینه بهتری برای قرار گرفتن تیم ملی ایران روی سکوی المپیک برود. بعد از قطعی شدن انتخاب سرمربی خارجی با نظر کمیته فنی، ولادیمیر آلکنو که هدایت تیم زنیت کازان روسیه را برعهده داشت، به عنوان گزینه نهایی فدراسیون ایران انتخاب شد. هدایت تیم ملی والیبال ایران تا پایان بازی‌های المپیک توکیو بر عهده این مربی باتجربه روس خواهد گرفت. در واقع آلکنو برای لیگ ملت‌های ۲۰۲۱ و المپیک توکیو هدایت بلندقامتان ایرانی را برعهده گرفت.

زمانی که آلکنو به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد چند موضوع مهم مورد بحث قرار گرفت؛ یکی اهدافی بود که باید با وی محقق می‌شد و دیگری هم دستمزدش بود. داورزنی برای بعد از حضور آلکنو در ایران مدعی شد که او قول سکوی المپیک داده و هدف خودش هم حضور در جمع ۴ تیم برتر المپیک بود.

حالا والیبال کشورمان بدون دستاوردی به کارش در المپیک توکیو خاتمه داد؛ نه خبری از حضور در نیمه‌نهایی بود و نه خبری از حضور روی سکو. شاگردان آلکنو با عنوان نهمی مشترک با آمریکا کارشان را تمام کردند، اما موضوع دوم این است که نهمی المپیک چند هزار دلار برای والیبال ایران آب خورد؟ در واقع مبلغ قرارداد آلکنو چقدر بود که این افتضاح را به بار آورد؟

چندی پیش رسانه‌ها در خصوص قرارداد آلکنو نوشتند که وی گرانقیمت‌ترین مربی تاریخ والیبال ایران محسوب می‌شود و ماهیانه حدود 40 تا 50 هزار دلار دریافت می‌کند. این موضوع هیچگاه از سوی مسئولان فدراسیون تکذیب نشد تا رنگ و بوی واقعیت به خود بگیرد. با توجه به مدت قرارداد آلکنو، مبلغ قرارداد توماس توتولو (دستیار آلکنو) و البته قیمت ارز در کشورمان به نظر می‌رسد حدود 9 میلیارد تومان برای تانک روسی هزینه شده است. هزینه‌ای که در نهایت دستاوردی غیر از دوازدهمی لیگ ملت‌ها و نهمی مشترک المپیک توکیو نداشت!

سوال اینجاست که آیا واقعاً این عناوین نیازمند میلیاردها هزینه بود؟ هیچ نهاد نظارتی نباید نسبت نحوه امضای قرارداد با آلکنو ورود کند؟ آیا این هزینه‌ها شامل بیت‌المال نمی‌شود؟ دلواپسانی که در رسانه ملی حرف از بیت‌المال می‌زنند چرا بعد از ناکامی بزرگ والیبال سکوت کردند؟ آیا آنها منافعی در این بین دارند که ترجیح می‌دهند سکوت کنند؟ سوال در این خصوص زیاد است و ای کاش حداقل یک نفر در فدراسیون پیدا شود که این جرات را داشته باشد تا پاسخگوی مردم، اهالی والیبال و اصحاب رسانه باشد.

نکته عجیب ماجرا اظهارنظر پیشکسوتی همچون مصطفی کارخانه است که این روزها بیشتر از گذشته به فدراسیون نزدیک شده و حکم سرپرستی تیم ملی را هم گرفته است. حال اینکه او چرا و چگونه این سمت را هم گرفته جای بحث دارد، اما در شرایط کنونی شاید بد نباشد اظهارات عجیب وی را مرور کنیم.

او بعد از ناکامی تیم ملی در المپیک توکیو گفت: اکنون کاری نمی‌توان کرد مگر اینکه از اشتباهات درس گرفته و جلوی آنها را بگیریم. قطعاً هر کاری کنیم ایراداتی وجود دارد. یک تعدای افراد مغرض هستند و هرکاری که انجام دهید از شما ایراد می گیرند. مردم بودند که داورزنی را وادار کردند که به سراغ مربی خارجی برود و شاید اگر به خود فدراسیون بود نمی‌خواست این کار را انجام دهد، اما انتظارات مردم از والیبال زیاد است و فدراسیون را مجاب کردند که مربی نامداری به تیم ملی والیبال ایران آورده تا هدایت ملی‌پوشان را برعهده گیرد.

آقای کارخانه شما که پست جدیدتان را در تیم ملی گرفتید چرا اینگونه صحبت می‌کنید؟ چه زمانی مردم، رئیس فدراسیون را مجبور کردند که از مربی خارجی استفاده کند؟ اصلاً آیا مگر مردم اینقدر روی رئیس فدراسیون تاثیر دارند؟ اگر صدای مردم به گوش آقای رئیس می‌رسد و اظهارات آنها تاثیرگذار است، باید اعلام کنیم که خواسته فعلی بسیاری از اهالی والیبال و مردم، استعفا و خداحافظی محمدرضا داورزنی است؛ آیا کسی به این خواسته‌ها توجه می‌کند یا اینکه تنها حضور مربی خارجی با قراردادهای عجیب و غریب مهم است؟