ورزشکارهای حرفه ای چه مقدار غذا می خورند؟

المپیک تمام شد و مدال ها هم تقسیم شدند و رفتند. حالا نوبت حاشیه هاست تا چهار سال بعد. مرور صحبت ها و اتفاق های ریز و درشت. حالا حرف از خداحافظی احتمالی فلپس شناگر است و مدال برنز بانوی ایرانی. این وسط خیلی ها هم رفته اند توی فکر قد و هیکل ورزشکارها و خورد و خوراکشان.

مجله همشهری دانستنیها - لیدا هادی: ورزشکارهای حرفه ای المپیک چه مقدار غذا می خورند و چه رژیمی دارند که می توانند در هر دوره سرپا و سرزنده باشند؟

المپیک تمام شد و مدال ها هم تقسیم شدند و رفتند. حالا نوبت حاشیه هاست تا چهار سال بعد. مرور صحبت ها و اتفاق های ریز و درشت. حالا حرف از خداحافظی احتمالی فلپس شناگر است و مدال برنز بانوی ایرانی. این وسط خیلی ها هم رفته اند توی فکر قد و هیکل ورزشکارها و خورد و خوراکشان.

این که چطور یک قهرمان می تواند در دوره های مختلف المپیک روفرم باشد؟ مگر برنامه غذایی یک ورزشکار چطوری است که می تواند در مدت چهار سال چربی روی چربی نگذارد؟ برای پی بردن به راز موفقیت های ورزشکارها بد نیست به رژیم غذایی خاص معروف ترین ها نگاه بیندازیم. شاید راز زیبایی و ورزیدگی آن ها دستمان آمد.

ورزشکارهای حرفه ای چه مقدار غذا می خورند؟

غذا یعنی فقط پاستا

میسی فرانکلین؛ شناگر

«فرانکلین» در سال ۲۰۱۲ (۱۳۹۱) برنده چهار مدال طلاب المپیک شد و عنوان بهترین شناگر سال را هم به دست آورد. البته رسیدن به این افتخارات ساده نبود. او برای رسیدن به آمادگی لازم برای شرکت در مسابقات المپیک، شش روز در هفته تمرین می کند و شش وعده در روز هم، غذا می خورد.

او برای این پرخوری دلیل خودش را دارد. «وقتی غذاهای سالم تری می خورید، ناخودآگاه مصرف کالری تان کم می شود. با این حساب طبیعی است که بخواهم در روز غذای بیشتری بخورم. من سعی می کنم بعد از یک تمرین سخت و طاقت فرسا، پروتئینی بیشتری مصرف کنم. ضمن این که نصف بشقابم در هر وعده غذایی باید کربوهیدرات باشد.

من یک ورزشکار حرفه ای هستم و اگر به قدر کافی کربوهیدرات نخورم، سطح انرژی ام پایین می آید.»خب، حالا شاید بپرسید که کربوهیدرات مصرفی شناگر چی هست که او این قدر درباره اش حرف می زند. پاستا؛ روزی نیست که فرانکلین یک بشقاب پاستا سر میز نداشته باشد.

عاشق فروتن سس کچاپ

آلی رایسمن؛ ژیمناست

بعد از به دست آوردن مدال طلای فردی و تیمی در المپیک 2012 (1391)، دیگر خبری از ورزشکار معروف نبود تا این که دو سال بعد، او دوباره در تورنمنتی جهانی پا گذاشت، البته این بار با منبع انرژی متفاوت. او کلا رویه رژیم و تمرین های ورزشی اش را عوض کرد تا بلکه در مسابقات ریو بتواند افتخارات گذشته را حفظ کند.

رژیم او طوری تنظیم شده بود که هم باید انرژی مورد نیاز بدنش را تامین می کرد و هم گرمی به وزنش اضافه نمی کرد؛ رژیمی که برای ورزشکار خیلی سخت بود. اما انتخاب های رایسون درست از آب درآمد. غلات با شیر خشک بدون چربی، ماست یونانی و میوه، سینه مرغ بریان با برنج قهوه ای و سبزیجات و ماهی سالمون بریان شده همراه با پاستای غلات کامل و سبزیجات، رژیم غذایی او شدند.

البته رایسمن یک عادت عجیب دارد که نتوانسته هنوز آن را کنار بگذارد؛ سس کچاپ. او روی هر چیزی که می خورد، سس کچاپ می ریزد، طوری که الان دیگر هم تیمی هایش هم از سس کچاپ به عنوان رمز موفقیت رایسمن استفاده می کنند.

حالا فقط استیک و فیله مرغ

مایکل فلپس؛ شناگر

می گویند وقتی «فلپس» جوان خودش را برای المپیک 2008 (1387) پکن آماده می کرد، روزی 10 هزار تا 12 هزار کالری به ازای شش ساعت تمرین مصرف می کرد. صبحانه او شامل یک ساندویچ تخم مرغ با تمام مخلفات اعم از پنیر، پیاز سرخ شده و بعد از آن پنکیک شکلات، نان تست فرانسوی، املت همراه با پنج عدد تخم مرغ می شد.

برای ناهار ساندویچ همبرگر دوبل با پنیر همراه با نوشیدنی های انرژی زا، حدود 500 گرم ماکارونی و برای شام هم یک پیتزای کامل به علاوه 500 گرم ماکارونی می خورد. آقای ورزشکار همه این غذاها را تنها در یک روز می خورد؛ یعنی هر وعده حدود چهار هزار کالری. البته این پرخوری مال دوران جوانی شناگر بود و او حالا در 31 سالگی در خورد و خوراک محتاط تر شده است. حالا کالری روزانه اش را به 3500 تا 4000 رسانده است و بیشتر سالاد می خورد با فیله مرغ یا استیک.

تف آفریقایی ها را می خورد

شالان فلاناگان؛ دوی استقامت

رژیم غذایی دونده آمریکایی یک جورهایی عجیب و غریب است. با اینکه به نظر همه، او به خاطر دویدن های طولانی باید به غذایش هم حسابی برسد، اما شالان حسابی کم خوراک است و بیشتر سعی دارد سالم بخورد تا زیاد. او که چهار دوره متوالی در المپیک شرکت کرده است و هر بار هم به افتخاری تازه رسیده، بیشتر اهل خوردن غلات و آجیل است تا گوشت و مرغ.

به عقیده او ریزمغذی ها بیشتر به درد می خورند تا پروتئین های حیوانی و... . برنامه غذایی او اغلب شامل غلات آهسته سوز همراه با میوه و کشمش، سالاد،ر اسموتی میوه ها و سبزیجات، مرغ، سالمون و آجیل میوه ای خانگی است. برای دسر هم یک جور کلوچه خاص می خورد؛ کلوچه ای که با کره بادام زمینی و تف. می دانید که تف چیست؟ تف جزء حبوبات آفریقای جنوبی به حساب می آید و شبیه کوینولا و ارزن است.

کالری زیاد با نوشیدنی ها

سث ویل؛ پاروزن

«ویل» زیاد می خورد. البته حق دارد. ورزشی که او انجام می دهد، زیاد از حد کالری می خواهد. آقای پاروزن الان روزی شش تا هشت هزار کالری می خورد، ولی باز احساس می کند که باید بیشتر بخورد. البته این ورزشکار قد کشیده، از اول کار این طوری نبود.

او می گوید وقتی وارد رشته پاروزنی شد، «چاق و قد کوتاه» بود، درست مثل یک دانشجوی سال اولی. او در مدتی کوتاه حدود 35 کیلو وزن کم کرد. این روزها غذای اصلی ویل نوشیدنی های انرژی زا، تخم مرغ، سبزیجات، لوبیا، برنج، سیب زمینی، پرتقال و شیرشکلات است. بماند که پروتئین زیاد با کربوهیدرات را هم در روز فراموش نمی کند و البته یک نوع خوراک مکزیکی به نام «Carne asada tacos».

همیشه سبک می خورد

دیوید بودیا؛ شیرجه زن

بین ورزشکارهای حرفه ای المپیک، شیرجه زن ها کار سختی دارند. برای این که باید در حد گرم هم مراقب وزن شان باشند و اجازه ندهند ذره ای چربی به بدنشان اضافه شود. آن ها این کار را به دلایل حرفه ای و برای زیبایی باید انجام بدهند، برای همین طفلکی ها کمتر از هر ورزشکار دیگری غذا می خورند. نمونه اش «دیوید بودیا» قهرمان شیرجه دنیا که روزانه فقط 1800 کالری مصرف می کند.

او برای مسابقات برزیل به رژیم کم کالری خودش حسابی پایبند بود. او صبحانه پنکیک می خورد با مقدار زیادی مکمل پروتئین. بعد هم اسموتی میوه می خورد. ناهارش هم کمی کره بادام زمینی بود و سیب با تکه های گوشت بوقلمون و پنیر. شام هم چیز زیادی در انتظارش نبود؛ مرغ کبابی با هلو.

شب ها بیشتر از روزها می خورد

یوسین بولت؛ دونده

درباره «بولت» دونده معروف جاماییکایی و خورد و خوراکش در زمان المپیک ۲۰۰۸ (۱۳۸۷) چین حرف و حدیث زیادی راه افتاد. دونده آفریقایی از غذاهای چشم بادامی ها متنفر بود و به قول خودش حتی نمی توانست آن ها را بو کند، برای همین در آن روزهای المپیک زده بود به خط خوردن فست فود.

او در ۱۰ روز مسابقات روزی ۱۰۰ تا ناگت می خورد؛ یعنی اندازه مصرف یک روز یک مهدکودک. البته خودش می گوید که دیگر بعد از آن با هوس خوردن فست فود کنار آمده است. «وقتی هوس خوردن چیزی را می کنید، باید سعی داشته باشید یک جوری از خیرش بگذرید.»

او اصلا دوست ندارد که در دوران بازنشستگی بعد از پایان رقابت ها، چاق شود. «با چند نفر از اطرافیانم شرط بستم... همه می گویند که من خیلی تنبلم و حتما دو سال بعد از بازنشستگی، شکمم می آید جلو.» حالا آقای دونده برای نرسیدن به روزهای چاقی، رژیم خاصی دارد. او روزها غذای سبکی می خورد.

سریع ترین انسانی روی کره زمین- لقبی که به بولت داده اند- در روزهای گرم و طولانی تمرین، یک ساندویچ تخم مرغ می خورد و کمی پاستا به همراه گوشت گوساله. اما شب ها، داستان او چیز دیگری است. بولت برای تامین کالری بدنش شب ها حسابی غذا می خورد؛ شبی یک مرغ بریان.