احضارِ ۳؛ این‌بار خیلی ترسناک نبود، موافقید؟

برترین‌ها: بالاخره بعد از مدت‌ها انتظار، فیلم ترسناک «احضار: شیطان مرا وادار کرد» یا همان «احضار ۳» اثر کمپانی‌های برادران وارنر و نیولاین آمد. اثری که احتمالا مورد انتظارترین فیلم سینمایی مخاطبین عاشق ژانر وحشت بوده و رسما یکی از جذابیت‌های سینمایی سال ۲۰۲۱ میلادی است.

«احضار ۳» پرفروش‌ترین افتتاحیه یک فیلم با رده سنی بزرگسال در حین پاندمی را رقم زده و در مجموع به سومین فیلم پرفروش آمریکا در افتتاحیه از مارس ۲۰۲۰ تا امروز تبدیل شده است. این فیلم پنجمین عنوان سینمایی برادران وارنر است که امسال در رتبه اول قرار می‌گیرد.

با رفتن «جیمز وان» به دنیای فیلم‌های بلاک‌باستری، کارگردانی قسمت سوم مجموعه احضار به «مایکل چاوز» کارگردانی فیلم ضعیف «نفرین لیورونا» سپرده شد، البته «جیمز وان» کماکان در نقش نویسنده با این مجموعه ترسناک همکاری داشته و در پرداخت ایده و داستان اصلی فیلم با عوامل تولید همکاری داشته است. «چاوز» هم سعی کرده است فیلم فضایی متفاوت نسبت به دو فیلم قبلی مجموعه داشته باشد که با توجه به داستان فیلم اتفاق بعیدی هم نبود.

«احضار ۳» روایتگر ماجرایی در جولای سال ۱۹۸۱ است که در آن «اد وارن» به همراه همسرش «لورن» که محققان موضوعات ماوراء‌الطبیعه هستند درگیر داستان جدیدی می‌شوند؛ پرونده شخصیتی واقعی با نام «آرن جانسون» جوانی که صاحبخانه‌اش را به شکل بی‌رحمانه‌ای با ضربات پی در پی چاقو می‌کشد و بعدتر در دادگاه ادعا می‌کند که این کار را به فرمان شیطان انجام داده است؛ این پرونده در آمریکا به‌عنوان «شیطان مرا وادار کرد» شناخته می‌شود. پرونده‌ای که در آن برای اولین‌بار در تاریخ دادگاه‌های آمریکا، یک متهم به قتل برای اثبات بی‌گناهی خود به مداخله‌ی نیرو‌های شیطانی اشاره می‌کند، به‌این‌ترتیب این زوج وارد قضایایی پیچیده می‌شوند و باید با فرقه‌های شیطان‌پرستی و بزرگ‌ترین خطری که تاکنون با آن مواجه شده‌اند، دست‌وپنجه نرم کنند.

فیلم «احضار ۳» ترکیبی از المان‌های فیلم‌های ماوراء‌الطبیعه با قرارداد‌های فیلم‌های جنایی و دادگاهی است. در نتیجه روایت فیلم نیز در مسیر‌های مختلف و متنوعی پیش می‌رود و اد و لورین همچون دو کارآگاه کارکشته در پی حل کردن معمای داستان هستند. آن‌ها در این مسیر سر از جا‌های مختلفی درمی‌آورند، همین جابجایی میان مکان‌های مختلف حس وحشت و تعلیق فیلم را کم کرده است چراکه فیلمساز برای فضاسازی این محیط‌های مختلف زمان کافی نمی‌گذارد و این تغییر جهت باعث ایجاد تغییراتی در فرم و محتوا شده و از آن کیفیت همیشگی و مرسوم فیلم‌های احضار فاصله گرفته؛ موضوعی که شاید به مذاق برخی بینندگان به‌ویژه طرفداران این فیلم خوش نیاید.

مسعود مشایخی در زومجی نوشت: اما مشکل اصلی فیلم این است که نمی‌تواند موقعیت‌های مختلف خود را به درستی کنار هم قرار بدهد و آن‌ها را به نتیجه‌ای مطلوب برساند. درواقع بزرگ‌ترین ضعف «احضار ۳: شیطان مرا وادار کرد»، فیلمنامه‌ی آشفته و پرداخت عجولانه‌ی آن است. فیلم با سکانسی از جن‌گیری وحشیانه‌ی یک پسربچه‌ی ۸ ساله به نام دیوید شروع می‌شود. وحشت جسمانی این سکانس با کج و معوج شدن بدن دیوید، یادآور جن‌گیر است. سکانسی درگیرکننده و پرتنش که بنظر شروع خوبی برای سومین قسمت احضار است. مقدمه‌ای که فضای کلی فیلم را ترسیم می‌کند و از همان ابتدا مخاطب را به درون جهان فیلم می‌کشاند. اما آیا این سکانس جز این دو مورد، در جهان فیلم کارکرد دیگری هم دارد؟ آیا فیلم نمی‌توانست روایت خود را با آرنی شروع کند؟ پرداخت عجولانه و بدون ظرافت چاوز، تعلیق‌های اینچنینی فیلم را به کنجکاوی‌هایی ساده تبدیل می‌کند.

رسول خردمندی در وبسایت سرگرمی نوشت: مایکل چاوز فرمولی را که جیمز وان قبلا از آن استفاده می‌کرده را دستکاری می‌کند تا مخاطبین بیشتری سر فیلم «احضار ۳» وحشت را حس کنند. این دستکاری کردن‌های کارگردان موجب شده تا بعضی از صحنه‌ها دیگر کارکرد نداشته باشند. تعلیق‌های فیلم «احضار ۳» به شدت خوب از آب درآمده‌اند، اما مخاطبی که با فیلم‌های ترسناک بزرگ شده، سر بزنگاه پیش‌بینی می‌کند که دقیقا چه اتفاقی خواهد افتاد. با این حال مایکل چاوز هر اندازه در خلق موقعیت‌های غیرقابل پیش‌بینی ضعیف عمل می‌کند، در استفاده از افکت‌های صوتی رویکردی به شدت ریزبینانه دارد، با این حال فیلم «احضار ۳» در عرصه‌ی ماندگاری در تاریخ سینما، جایگاهی نداشته و جلوی فیلم «احضار ۱ و ۲» رسما حرفی برای گفتن ندارد. از این بابت می‌گوییم که رسالتش یعنی ترساندن مخاطب را به بهترین شکل ممکن انجام نمی‌دهد.

اما یکی از نقاط قوت ملموس فیلم بازی بسیار مسلط و قدرتمند بازیگران آن است؛ پاتریک ویلسون و ورا فارمیگا به قدری در به تصویر کشیدن نقش‌های خود را در این فیلم راحت و کارکشته ظاهر شده‌اند که هنرنمایی فوق‌العاده آن‌ها حواس ما را از ضعف‌های این فیلم پرت کرده است بخصوص ورا فارمیگا که به‌نظر می‌رسد پس از چندبار بازی در نقش لورین، حسابی در نقش این کاراکتر فرو رفته است، او نقش لورین را به‌گونه‌ای ایفا می‌کند که انگار در یک زمان واحد، در دو جا زندگی می‌کند؛ جسمش در زمین است و روحش در جنهم سیر می‌کند.

هانا فلینت در مجله امپایر نیز با دادن نمره سه از پنج در مورد فیلم چنین عنوان می‌کند: فیلم «احضار: شیطان مرا وادار کرد» برخی از نت‌های اصلی ژانر ترسناک را به زیبایی می‌نوازد. ویلسون و فارمیگا قلب و روح زیادی در این فیلم مایه می‌گذارند، اما عناصر شیطان پرستانه جدیدی که در این فیلم مطرح می‌شود این فرنچایز را به سمت مسخره بودن سوق می‌دهد.

کارلوس آگیلار منتقد The Wrap نوشت: فیلم «احضار: شیطان مرا وادار کرد» با سکانس بسیار ترسناکی که در سال ۱۹۸۱ اتفاق افتاده، آغاز می‌شود که (این سکانس) ترسناک‌ترین بخش این فرنچایز تا به این لحظه می‌باشد. (البته) این به این معنا نیست که زمان تقریباً دو ساعته این فیلم خالی از تنش و جامپ اسکر درست حسابی (نوعی تکنیک ترس در فیلم‌های ژانر وحشت که مخاطب را به یک باره به واکنش می‌اندازد) باشد چرا که از همان ابتدا، هرج و مرج و شرارت حاضر در آن را نمی‌توان در جایی (فیلمی) دیگر پیدا کرد.با وجود ضعف‌های فیلم، همچنان «احضار ۳» به هر طریقی شده توان ترساندن و صد البته سرگرم کردن مخاطبش را دارد.